Geur en geurtjes

Geur kan je vele jaren bijblijven. Het hangt ergen in je hoofd en je weet dat je het altijd zult herkennen.
Toen ik mijn man pas leerde kennen gebruikte hij een heerlijk geurtje. Natuurlijk heel subtiel aangebracht. Soms was er die flart van geur. Het maakte je een beetje zweverig. Heerlijk.
Enkele jaren gebruikte hij die geur, totdat de fles leeg was en hij hem nergens meer kon vinden. Die fles was een cadeau geweest. Nee, niet van een dame maar van Renault.Aangezien hij Renaults verkocht en een reisje verdiend had naar Kreta, lag dit fleje op zijn bed als presentje.
Hij vond het meteen heerlijk ruiken.
Maar ja, flesje ging leeg. Nergens te vinden .Internet hadden we toen niet en je zag uit naar een ander geurtje. Maar geen enkele geur kon dit evenaren.
En opeens, out of the blue, weet hij ineens weer de naam van het geurtje. l'Homme .
Op internet gezocht en ook nog gevonden. Het bestaat nog en nu staat het hier na 25 jaar weer in huis.
Oh, wat zullen we zweven met Kerst.

Tele2 en andere ellende.

Tijdens deze mooie dagen gebeuren er opeens allemaal nare dingen.Niet zo erg als ziekte of oorlog, maar toch moet dit niet te lang duren.Wat je ook doet, het pakt slecht uit.
Het begon met een inbraak. Op een morgen kwamen we in ons garage bedrijf aan en de kassa lag op de grond, de kluis van de muur getrokken, al het gereedschap weg, de nieuwe computer weg, de banden weg en nog veel meer.Een ruit uit de werkplaatsdeur gehaald en dat was het. Gelukkig waren er video beelden van hun auto genomen vanuit de Gamma, die naast ons zit. Een Citroën Belingo met raampjes. Dat die hele buit in die auto kon, lijkt een wonder.

Dezelfde week gaat onsze TV kapot thuis, die nog maar 4 jaar oud was.

De week erop horen we steeds vaker dat klanten klagen dat wij de telefoon nooit opnemen. Toch werd er wel gebeld, maar inderdaat niet zoveel als anders. Tele2 gebeld, maar die kunnen niets ontdekken.

Dan staat opeens de politie aan de deur dat we niet te berijken zijn, maar of er iemand naar het politiebureau wilt gaan, want er is een auto aangehouden die niet verzekerd bleek met een Belgisch kenteken en Litouwer als eigenaren. De Litouwers waren naar huis, maar de auto stond er nog. De polietieman die bij ons na de inbraak geweest was herkende de auto van de videobeelden en vond wat gereedchap in die auto.
Of mijn man dat doosje met dopjes herkende. Hij beaamde dat en zei dat wanneer er een dopje ontbrak dat het zeker zijn doosje was, want dat dopje zat nog in zijn zak. Dat was het bewijs, dit waren de inbrekers. Ze zijn ook nog opgepakt in Adegem , maar verder hebben we daar nog niets van gehoord. Dat kan ook niet, want de telefoon doet het dus niet.Wij kunnen bellen en we worden gebeld, maar 50 procent kan bellen en 50 procent niet. Dit is ook maar een gok, want de klant met pech onderweg belt natuurlijk naar een garage waar opgenomen wordt en die zien we nooit meer terug.
Er wordt nog wat heen en weer gebeld, maar het gesprek met tele2 eindigt altijd met de woorden
"nee, ik kan u niet helpen, kan ik verder nog wat voor u doen"?
Tot overmaat van ramp gaat de 3 maanden oude computer opeens kapot.Ventilator loopt vast en de computer schakelt zich zelf uit.
Dat blijkt wel opgelost te kunnen worden.
Ondertussen vindt mijn man een briefje in de kast waar de telefoonaansluiting is, met een telefoonnummer erop van de man die het aangelegd heeft voor Tele2.
Naar wat gemopper over en weer beloofde de man vrijdag te komen. Het werd natuurlijk maandag.
Het bleek dat er 2 aansluitingen openstonden met het zelfde nummer. Een van Tele2 en 1 van KPN. Hij veranderde dat en nu moest Tele2 dat in de centrale goed monteren.
Dat laatste gebeurd niet. Gevolg: nog minder contact. Een hanjevol kan ons bellen maar 80 procent niet.
Je ontploft, je raakt bijna overpannen. Je probeert een antwoordapp. te laten lopen met je mobiele nummer, je probeert een doorchakeling te maken, je belt weer naar Tele2. Je kan niet meer denken aan andere dingen.
Tot nu toe wordt er gezegd dat het nog 5 dagen duurt.
Nou, dan zal het rustig worden bij ons en misschien wel rustig blijven voorlopig.
Leve de wetenschap. Waar zijn de bollebozen van 2011 ?

Sinterklaas volledig de weg kwijt in de mist

Het weer zover. Sinterklaas is in Nederland aangekomen en dat is het startsein om alle pieten in IJzendijke en omstreken bij elkaar te roepen en weer erop uit te trekken om een mooie Sinterklaas film te maken. De Sint van IJzendijke is echt geweldig. Hij zit zo stoer op zijn schimmel en is onverstoorbaar. We spraken af dat we elkaar zouden treffen enkele Kilometers van het dorp af, midden in de polder. Sinterklaas zou te paard komen, maar besloot ter elfder ure om toch maar met de auto te gaan .De paardpiet ging samen met de fietspiet al richting polder en de pieten kropen met z'n allen in 3 auto's. Maar jeetje wat was het mistig. Je kon niet echt ver kijken. Alles zag er kleurloos uit. Maar de mist paste goed in het verhaal.

We begonnen alvast met filmen. Sinterklaas bleef echter wel lang weg en de pieten kregen het nu al koud.Er stond een flinke bries en het zag er niet naar uit dat de zon vandaag nog mee ging doen.
Een piet ontdekte dat zijn pet was afgewaaid en dat die in IJzendijke op de Markt moest liggen. Even bellen naar Sinterklaas. Jeetje, hij nam nog op, of beter gezegd, zijn vrouw nam op. Petje was terecht en Sinterklaas kwam zo. Het bleek een leugentje om betwil, want hij kon zijn broek en zijn sokken niet vinden. De halve zolder werd doorzocht.
Maar na een half uur kwamen ze aanrijden. Adrie liep heen en weer met de camera. Dan weer stond hij in de klei, dan riep hij weer dat Annemieke met haar paard kon opdraven. Oei, die had haar telefoon vergeten, dus snel in de auto richting de boerderij van Walter en Annie de Meijer om haar dat persoonlijk te zeggen. Ze tonden daar ook al een half uur in de kou. Walter had al gezegd dat ze maar naar huis moest gaan, want er kwam vast geen Sinterklaas.
Nou, Annemieke wist wat ze doen moest. Nette, haar trekpaard moest nog uit de kar en aangespannen worden. Ja, daar ging ze Sinterklaas tegenmoet.



Maar net voordat dat moment er zou zijn waren de batterijen bijna leeg van de camera. Ik als een wildeman met Rineke, de vrouw van Sinterklaas, terug naar mijn auto om de batterijen te halen, dan nog sneller terug em ze Adrie te geven en ja, op tijd. Nette schrikt van de bonte stoet en stopt. De schimmel loopt door. Nette hinnikt, de schimmel hinnikt terug. Dan gaat Nette verder en heel voorzichtig naderen ze zich en dan staan ze neus aan neus. Dat was een geweldig moment, dat ik niet heb kunnen zien, omdat ik weer de auto moest weg zetten, zodat hij niet in beeld kwam.
En zo trokken zze verder naar de boerderij, waar ze me smacht werden opgewacht.
Daar was ook een moment om even op te warmen in een schuur, met koffie en thee en de gevulde speculaas, die ik de dag ervoor gebakken had. Ik ging alvast even de soep opwarmen in de keuken van Annie en bij terugkomst was de koek al bijna op. Gelukkig viel hij in de smaak.
Er werd nog een vuurtje aangelegd en gedanst en dan weer terug naar IJzendijke. Daar moesten we wachten tot het donker was , want Adrie wilde een shot maken in de lichten van de Ned. Hervormde kerk.
En een beter slot had hij niet kunnen maken.
Het was een leuke, maar frisse dag met leuke pieten en een geweldige Sinterklaas.
Hier is de film

Jip zonder Janneke

Een zachte plop en daar is ze, boven op de terrastafel,waar je net je boek of schrift hebt gelegd en dan gaat ze op haar rug liggen en wil dat je haar aait.
Het zachte warme lijfje is zo teer en breekbaar. Ze weegt niets,net een veertje. Zoals ze kwam , zo was ze ook weer weg. Maar dan is daar weer een plop, Jip springt op tafel .




Je kan ze alleen uit elkaar houden doordat Jip meer grijs heeft in zijn vacht en Janneke meer rood. Het zijn net vogeltjes. Ze zijn er opeens en dan weer niet. Het zijn de jonge katjes van de buren die graag in onze tuin in de bomen klimmen, achter blaadjes aanlopen, en vooral......die grote bruine labrador plagen.
Ze krijgen van ons niets te eten, om ze niet naar hier te lokken, maar de tuin is voor de katjes een grote speeltuin. Het zijn broer en zus en alletwee heel erg zachtaardig van karakter en totaal niet bang of schuw.Ze zijn zo ontwapenend dat je er meteen een zwak voor krijgt. Ook Jasper, onze Labrador , hebben ze al in hun broekzak zitten. Onze hond weegt 50 Kg, dus geen klein hondje .
Ze gaan zo slim met hem om, dat ook hij nu al aan ze gehecht is. Heel voorzichtig benaderen ze hem en zoeken iedere dag weer een beetje meer contact. Ze weten ook wel dat ze sneller en handiger zijn dan hem , dus soms raken ze elkaar aan om dan weer snel een boom in te springen en hem dan van boven te bekijken. De teleurgestelde hond druipt uiteindelijk toch wel af of ze lopen nog 10 minuten achter elkaaar aan.Voor Jasper is de tuin nu niet saai meer, maar een spannende jungle.

Ze zijn er niet de hele dag, want wanneer buurvrouw gaat werken, dan zijn ze binnen. Ze is altijd bang dat de katjes naar voor lopen, waar een drukke straat aan de tuin grenst. Tot nu toe bleven ze in de achtertuin, die weer grenst aan een boerenakker.



Maar vandaag is het voorbij. De kleine snelle Janneke is toch de straat overgestoken en tegen een auto aangelopen. Ze was op slag dood. De buurman zag haar liggen toen hij thuis kwam met de auto. Op straat lag ze stil en klein. Zijn hart sloeg over maar het was waar. Daar lag ze in een grote plas bloed. Er was niet veel aan te zien, alleen een verwonding aan haar kopje, maar het leven was eruit. Voorzichtig pakte hij het slappe lijfje van de straat . Buurvrouw zal wel schrikken en verdrietig zijn. Later hoorde ik dat Janneke begraven is .Zij waren al zo aan haar gehecht. Voor Jip is het ook een hele rare dag geweesst om zijn zusje niet in zijn buurt te vinden. Hij sprong met zijn geruisloze pootjes over de schutting en kroelde meteen tussen mijn handen. Och wat jammer voor het diertje dat zijn speelmakkertje er niet meer is.Ze zaten zo graag achter elkaar aan en Jip deed heel dapper de gedurfde dingen. Zij keek het even aan en deed dan met hem mee.
Ze trokken de hele dag met elkaar op. Zag je de een dan was de ander er ook opeens.
Nu zal Jip alles alleen moeten doen maar misschien kan hij nu Jasper beter leren kennen en kunnen zij snel vrienden worden.
Heel jammer. Een trieste dag.
Hier nog een mooie foto van Janneke



Maar nu Jip alleen is moeten we hem goed in de gaten houden, zodat hem niet hetzelfde lot beschoren is.
Voorlopig probeert hij nog even alle bomen uit van waar hij op Jasper kan neerkijken .
Het blijft toch voorlopig nog een gevaarlijke vriendschap. Wanneer Jasper denkt dat hij hem even kan vasthouden, dan is het met Jip gebeurd, maar het ziet er niet naar uit dat Jasper dat gaat doen.Hij blijft er rustig onder en laat de kat ook uit de boom springen en weglopen, voordat hij er toch weer achteraan sukkelt.
Hij begint te beseffen dat wanneer hij niet meer achter Jip aan loopt, dat Jip dan naar hem toe komt, maar die zelfbeheersing kan hij nog niet opbrengen.



We gaan het afwachten hoe deze kennismaking verder verloopt. Wie weet ligt Jip de volgende zomer boven op jasper en speelt met zijn oren.

Groeten uit Pieterburen

Wanneer je door Leny 't Hart zelf wordt uitgenodigd dan ga je die reis aan. Het was niet naast de deur, dat klopt. Maar het was zeker de moeite waard en wat ook zo fijn was, ik ging meteen voor de eerste keer vriendin Anneke opzoeken in Zwolle en samen gingen we dan verder met de trein naar de zeehondencreche. Het week-end kon niet meer mislukken, ook niet wanneer de ov-chipkaarten van ons beiden niet deden wat ze beloofden te doen.




We gingen op de eerste plaats voor "Nekkie"de zwaar gewonde zeehond die we zagen tijdens een boottochtje bij Ameland. Ik had er een foto van gemaakt en zag pas bij thuiskomst dat het arme dier een stuk visnet om zijn kop had zitten en dat zij daar een enorme wond van had gekregen.





De mensen van de Robbenboot wilden mij niet verder helpen en beschouwden het dier als verloren. Gelukkig zei mijn man dat ik maar naar de zeehondencrèch in Pieter Buren eens moest proberen .Dat leek mij wel erg belastend voor die mensen, maar ik wist anders ook geen oplossing en er moest iets aan gebeuren. Maar bij Lenie 't Hart zeiden ze : "we gaan er meteen naar toe". Waar zeggen ze dat nog. Mensen van mijn hart. Na 3 dagen mailde Lenie dat alles goed ging, maar dat het kantje boord was. Hier op de foto zie je haar liggen. Ze was hier al 3 weken op de crèche en maakte het al veel beter.Toen het net er net af was, zag je alleen de spieren bloot liggen en leek het alsof haar kopje er bijna afviel.Petje af voor dat team, dat ze dit weer zo mooi voor elkaar hebben gekregen. Hier op de foto was ze al verdubbeld van gewicht.




De reis begon in Goes, waar Adrie mijn man, me heen bracht . Om kwart voor 6 waren we al onderweg van IJzendijke door de tunnel in Terneuzen en dan naar Goes.Van Goes naar Zwolle en daar kwam Anneke zich bij mij voegen. We ploften neer in de eerste beste coupé , want we hadden maar 3 minuten. Daarna konden we elkander begroeten en ons verhaal doen .Maar al vlug werden we op onze vingers getikt dat we in een stilte coupé zaten en de trein zat erg vol, dus zat er niets anders op dan het verder met gebaren taal te doen tot Groningen. Daarna nog de trein naar Winsum en de bus naar Pieter Buren . Al met al was ik 8 uur later, tegen 14.00 uur op de plaats van bestemming.

Ze hadden ons opgewacht, Leny en haar man, de cineast Karst van der Meulen.Zo aardig. Ze riep meteen iemand om ons koffie te brengen en de jassen werden in het winkeltje gelegd.
Als vrienden werden we ontvangen door Leny en haar man, met koffie en een kaartje met "dank" erop .





Klik hier voor een mooie docmentaire van Karst v.d.Meulen over de zeehonden op het wad.

We hadden met haar man een heel aardig geprek terwijl Leny vaak telefoon kreeg en toch het een en ander moest regelen, kwam ze toch iedere keer weer aan het tafeltje erbij zitten.
Ze heeft ook weinig zitvlees, vertelde haar man. Ze zag er super actief en jong uit. Geen tijd om te rentenieren of te klagen over het ouder worden.Ze gaat gewoon door. Ze is in september 70 jaar geworden en wil haar directeurschap beeindigen. Maar er is nog geen opvolger.Op internet las ik dat een jonge dierenarts uit Iran die de mogelijke opvolger zou kunnen zijn geweest, in januari van dit jaar 2011 is verongelukt. Een grote klap voor Lenie en voor de zeehondencrèche.









Na een poosje riep ze een sterke jonge man en stelde hem voor als Marcel.Hij ons alles zou vertellen over de gang van zake in de crèche. Hij zou ons alles laten zien. Maar als eerste natuurlijk "onze zeehond". Hij kon vol passie vertellen over de crèche en de zeehonden. Hij werkte er al 16 jaar.
We begonnen bij de 4 quarantaine boxen waar je vanuit het bezoekerscentrum in kunt kijken via een raam. Dan door naar de werkruimte waar de potjes met nummertjes stonden die in de flappen van iedere zeehond gaan, zodat men weet wie het is, hoeveel vis hij moet hebben enz. Een hele status wordt er aangelegd van ieder dier.





Klik hier om eens te zien hoe een zeehond gevoerd wordt. Het filmpje staat op youtube


Het was aandoenlijk om die kleine zeehonden daar in dat kamertje te zien . Enkelen keken omhoog vanuit hun bad.Dat ziet er dan zo eenzaam uit. Maar ze worden zo goed verzorgd. Je kunt het thuis ook bekijken via de webcam.











Maar we moesten verder, eerst naar onze vriendin, want het gewonde dier bleek een meisje te zijn. We moesten naar buiten, het zonnetje in. Marcel ging ons voor door een doolhof van kleine zwembaden, om bij een grote bak uit te komen waar Nekkie in zou zitten De bak was te hoog om er zo in te kunnen kijken, maar er stond een ladder bij dus klommen we om beurten daar op.








Daar zwom ze. Gut, natuurlijk een beetje alleen nog, maar wat een opluchting zal het zijn, nu die pijn er niet meer is.
Jeetje, wat is het fijn dat je om hulp kunt roepen en dat er dan mensen zijn die dit willen doen. Het lijkt allemaal heel schattig, maar het is kei hard werken. Stel je maar eens de winter voor, of wind en regen, dan gaat dat voeren en verschonen ook allemaal door. Je moet dus uit het juiste hout gesneden zijn. Gelukkig zijn dat dan ook de leukste mensen en daar mag je dan mee werken, dat is ook weer waar.



Er waren ook prachtige grote zwembaden waar ze naar hartelust konden duiken en zonnen. Het is een enorm comlex en bijna nog te klein. Maar het ziet er goed uit. Maar ze hebben natuurlijk veel donateurs nodig, want dat dit kostelijk is, dat is zeker. Gelukkig zijn er veel mensen die de aanblik van zeehonden zeer prettig vinden . Daardoor worden ze veel gesteund.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Even een zeehonden lesje.



Dit komt o.a.uit het prachtige boek 't Hart voor de zeehond. Geschreven door Dagblad van het Noorden voor haar 65 te verjaardag en voor 35 jaar Zeehondencrèche.

De oudste zeehond die gevonden is, was 40 jaar, maar gemiddeld worden ze tussen de 25 en 35 jaar. Er zijn 2 soorten hier in Nederland, nl. de gewone zeehond (phoca vitulina) en de grijze zeehond, met de langere snuit. Een beetje muisachtig, maar deze kan wel 300 Kg zwaar worden en de gewone zeehond wordt ongeveveer 150 Kg zwaar.

"Nekkie"is een grijze zeehond. ( Halichoerum grypus, wat zeveel betekend als zeezwijn met een haakneus ) Hier worden ze " zadelrobben "genoemd.
De kleur varieert van grijs tot donkerbruin tot zwart, maar grijs is de overheersende kleur. Vrouwtjes zijn meestal lichter van kleur dan mannetjes. Mannetjes zijn over het algemeen donkergrijs met lichtere vlekken, vrouwtjes zijn meestal lichter grijs met donkere vlekken. Verder is het mannetje steviger gebouwd en heeft een grotere, bredere kop. Ook heeft hij drie à vier duidelijk zichtbare rimpels rond de nek. De neusgaten zijn duidelijk gescheiden, in tegenstelling tot de gewone zeehond.
Rusten doen ze bij eb en bij zonsopgang op rotsen en zandbanken, die bij eb droogvallen.Ze liggen dan in grote getalen bijeen. Niet omdat ze dat zo gezellig vinden, maar omdat het veiliger is. Ze willen ook wel eens een dutje doen en dan zal vast wel een ander opletten. Bij het minste of geringste geluid verdwijnen ze allemaal de zee in.

Ze eten voornamelijk vis zoals zalm, kabeljauw, schelvis en platvissen, en schaal- en weekdieren. Ze eten soms inktvis en een enkele keer zelfs vogels. Gemiddeld eet een grijze zeehond 5,7 kilogram per dag, maar de dieren kunnen langere tijd zonder voedsel.Ze vangen de vis d.m.v hun snorharen.Ze voelen de troming veranderen in het water en weten dan of er een vis of meerdere vissen aankomen.
Het dier kan tijdens het jagen tochten maken van wel honderd kilometer. Ze duiken meestal tot op een diepte van 25 meter, maar er zijn ook duiken waargenomen van wel 100 meter diep.

De werptijd verschilt per regio. De grijze zeehonden van de Noordoostelijke Atlantische Oceaan werpen tussen september en december, met een geboortepiek in oktober. De zeehonden in de Noordwestelijke Atlantische Oceaan werpen voornamelijk in januari of februari. De paartijd volgt ongeveer drie weken na de werptijd.







In de paartijd vasten de dieren. Een mannetje eet dan zes weken lang niets. De dieren trekken naar vaste voortplantingsgebieden. Vrouwtjes zijn trouw aan hun voortplantingsgebied en keren ieder jaar terug naar dezelfde plek. Hier verzamelen de vrouwtjes zich in kolonies, die kunnen bestaan uit vijftig tot wel zeventigduizend vrouwtjes. Mannetjes houden een harem bij van vrouwtjes die (bijna) in oestrus( vruchtbare tijd) zijn. Op land verdedigen de mannetjes hun harem tegen andere mannetjes. Als een vrouwtje in oestrus is, zal het mannetje haar geregeld dekken of aandacht schenken. Zo voorkomt hij dat andere mannetjes de kans krijgen om met het vrouwtje te paren. De paring vindt zowel op het land als in het water plaats, en duurt 15 tot 45 minuten. Dominante mannetjes hebben meestal het alleenrecht op paren, en kunnen andere mannetjes beletten te paren of zelfs uit de kolonie verjagen.

De totale draagtijd duurt 11,5 maand. De eigenlijke draagtijd duurt echter 8,5 maand, maar de embryo komt de eerste twaalf weken niet tot ontwikkeling (verlengde draagtijd).

Per worp krijgt het vrouwtje één jong. Jongen worden geboren op afgelegen stranden, onbewoonde eilanden, op pakijs en in grotten, boven de vloedlijn, in de kolonie. In noordelijke gebieden, als de Oostzee en rond Groenland, worden de jongen ook op het pakijs geboren. Vrouwtjes met jongen zijn zeer agressief tegen andere zeehonden. Vrouwtjes zonder jongen sluiten zich ook aan bij deze kolonies.






Bij de geboorte is het jong 90 tot 105 centimeter lang en 11 tot 20 (gemiddeld 14,5) kilogram zwaar. Het heeft bij de geboorte een wollige witte vacht, dit tot tegenstelling bij de gewone zeehond, die verliest de vacht al in de baarmoeder. onze grijze zeehond verliest de vacht na 2 tot 3 weken. In die tijd kan het jong ook niet zwemmen .Het vrouwtje zoogt het jong om de vijf à zes uur. Door de vette melk komt het jong per dag 1,5 tot bijna 2 kilogram aan. De totale zoogtijd duurt 16 tot 21 dagen, waarna de moeder het jong verlaat. Pas als de jongen 30 tot 35 dagen oud zijn, gaan ze zelf voor voedsel zoeken.

Vrouwtjes zijn na 4 tot 5 jaar geslachtsrijp, mannetjes na 6 jaar. Mannetjes zullen echter meestal pas voor het eerst paren als ze 8 tot 10 jaar oud zijn.

Mannetjes worden maximaal 30 jaar oud, vrouwtjes meer dan 45 jaar.

[De grijze zeehonden leven langs de kusten in gematigde en koudere delen van de Noordelijke Atlantische Oceaan. Ze komen voornamelijk rond Newfoundland, Zuid-Groenland, IJsland, Noorwegen, de Britse Eilanden, Bretagne en de Oostzee. Ook in de Waddenzee komen ze voor. Ze komen voornamelijk voor op rotskusten en bij zeekliffen. Ook worden ze waargenomen op zandbanken, bij riviermondingen en op zandstranden.

In NederlandIn Nederland is de grijze zeehond niet zo talrijk als de gewone zeehond. De dieren geven de voorkeur aan rotsige kusten bij open zee. Sinds de jaren '80 komt in de Waddenzee echter weer een kleine populatie voor. Op de Richel, een zandplaat tussen Vlieland en Terschelling, bevindt zich een populatie van ongeveer 1000 dieren.

-----------------------------------------------------------------------------------





Zo, Nekkie hebben we bemoedigend toegesproken en we hopen haar nog eens te zien. Het mooiste zou zijn wanneer we haar kunnen uitzetten. Maar ja, wanneer is dat en het is weer een hele reis. Maar wie weet.
Zuchtend verlaten we de bak en lopen achter Marcel aan , richting de grote zwembaden en richting bezoekerscentrum.
We bedanken Marcel voor de vriendelijke en interssante rondleiding en gaan net als alle andere mensen genieten van de zeehonden achter het glas, of buiten. Er i ook een mogelijkheid om buiten in een afgezet gedeelte te loepn, zonder dat je de verzorgers voor de voeten loopt.
Tot 16.30 uur hebben we gekeken, gefotografeerd en in het winkeltje rond geneusd.
En aan alles komt een eind, ook aan dit fijne bezoek bij de "zeehondenmoeder"die wij ook als een held van Nederland zien. Kon mooi in het rijtje van DWDD.




Hier nog een zeehond die geniet van de warmte van de zon. Hij heeft het dankzij de Zeehondencrèche overleefd. Zou de crèche niet bestaan hebben, dan zouden we in het waddengebied niet veel zeehonden meer zien. En ook een belangrijk gegeven is, dat ze van over de hele wereld mensen krijgen die hier de benodigde kennis van de zeehond opdoen en dat later weer kunnen toepassen op de zieke zeehonden elders op de wereld.
Mooi dat we er geweest zijn.

Een trip met de OV-chip

Ja, dat leek me wel handig, die ov-chipkaart. Vooral omdat aan deze kant van de Schelde geen station is. Ik woon in IJzendijke en wil je met de trein het land in , dan ga je met de bus of met deauto naar Breskens, daar neem je de boot naar Vlissingen en dan heb je 5 minuten om van de boot af te komen en de trein in te stappen. Geen tijd voor het kopen van een kaartje. Je kan wel een kaartje kopen op je computer en afprinten , maar staat er ergens 1 fout, dan is hij ongeldig. Komt er iets tussen en ga je niet, dan ben je je geld wel kwijt, denk ik.
Dus de OV-chipkaart was de oplossing.
En alles is met de computer te regelen. Je vult je gegevens in, je kan er zelfs een foto in zetten.Maar een ding was niet duidelijk , nl de vraag: "wilt u reizen op saldo"?
Wat wilde dat zeggen? Je wilt die kaart omdat je er geld op kunt zetten en dat dat er dan afgaat wanneer je in-en uitcheckt.
Is er dan ook nog te reizen zonder dat je saldo aangesproken wordt? Nu weet ik niet wat ik daar ingevuld heb, want het is al 3 maanden geleden. Maar bij de eerste trip bleek al dat ik die vraag zeker niet goed had ingevuld. Misschien had ik wel "nee"gezegd. Ik weet het niet meer.

Enfin, na een paar dagen had ik de OV-chip in huis.
Ik had aangegeven dat er een bepaald bedrag op moest, maar dat moet je dan wel eerst erin laten zetten. Daar moet je nog even voor lopen. Niet eenvoudig. De dichtsbijzijnde kast om dat te doen was in Oostburg bij het postkantoortje. Dat stond op de website van de NS. Maar nee, zij deed het niet. Wat dan?
Er stond nog een adres: in de Spar te Cadzand. OK, 20 Km heen en 20 KM terug, je moet er wat voor over hebben.Je teekt de kaart erin, de post wordt opgehaald. Dan steek je je bankpasje in een andere gleuf als die waar de ov-chip in zit. Toets je pincode in en het bedrag gaat van je bankpasje naar de ov-chipkaart.
Dit hoef je later zo niet meer te doen, want je zet op je OV chip de mededeling, dat wanneer het geld bijna op is, dat er dan 50 euro automatich opgezet wordt van je bankrekening op de V-chip.

We zijn er klaar voor.
De eerste reis is niet mis. Van Vlissingen naar Groningen en van Groningen naar Pieterburen.
Een langer reis via Zwolle, omdat vandaar een vriendin mee reist.

Ik kan echter niet om 7 uur in Vlissingen opstappen, want de eerste boot ging pas om half 9 op zaterdag.
Geen nood, we hebben de tunnel, dus om 6 uur in de auto in naar Goes gereden.Man moest rijden, want de auto moest weer terug naar huis, want ik bleef 3 dagen weg.

Hier begint eigenlijk het verhaal.

In Goes hield ik de kaart voor de eerste keer voor een in-en uitcheckpaal. De piep was goed, maar de tekst was "u kunt niet inchecken"en dat bleef zo.Ik dacht dat de paal defect was, dus overmacht.
De controleur kwam, maar liet me zitten, want zijn kastje deed het ook al niet. Overstappen in Roozendaal en ook daar weer een paal uitgeprobeerd. Nee, niet gelukt.
Misschien lag het hele systeem eruit. Tja, ik maakte me niet echt zorgen en het duurde erg lang voordat er een controleur kwam.
Tja mevrouw, sprak hij,'dit is niet goed'u hebt thuis aan de computer niet ingevoerd dat u "op saldo"reist.Daarna volgt de vraag"wilt u eerste of 2 de klas reizen? Ah, die vraag is duidelijk, maar ja, die had ik niet gehad. Hij moest mij nu een kaartje geven dat mij dan 55 euro zou kosten in plaats van 23 euro. Maar het was niet te geloven, de man verdween en bij Nijmegen hield hij ruggespraak met een hoofdcontroleur over mijn geval. Zij komt naar mij toe en ze hadden besloten dat ik maar gewoon tot Zwolle gratis mocht reizen, want ik had er wel alles aangedaan en dit was tenlotte de eerste trip met de OV-chip.
Pfff, een hele opluchting.Dat was echt aardig. Gelukkig zijn er begripvolle mensen.
Even een belletje plegen naar Anneke in Zwolle, of zij daar een kaartje wilde kopen. Oei, bellen was verboden, want ik zat in een "stilte coupé".

Buiten de coupé kon ik haar bellen en na een half uur kwam ik in Zwolle aan en zocht op het perron naar mijn dierbare vriendin. Ja, daar was ze en zwaaiend met het kaartje troonde ze me mee naar de trein die ons naar Groningen zou brengen. Opgelucht ploften we neer en na de omhelzing hadden we heel wat te bespreken.
Helaas werd ons al snel duidelijk gemaakt dat we weer in een stilte coupé zaten en dus helemaal niets konden vertellen .Na enkele minuten gedwongen stilte kwam Anneke tot de ondekking dat ze niet had ingecheckt.Ze was te druk bezig geweest om voor mij een kaartje te kopen dat ze haar eigen kaart was vergeten te gebruiken. Bij de volgende halte kon ze snel even de trein uit omdat in ieder geval nog te doen.Dat lukte gelukkig. Niets kon er onze reis nog in de weg staan.
Tot Groningen moesten we het wel met fluisteren doen, maar het was ook wel grappig en we konden nog zo veel praten later.


Station Groningen stond op de borden. Het is een prachtig station en ik had er graag een foto van gemaakt, maar we moesten het goede perron zoeken en een kaartje kopen voor mij. Anneke had uitgecheckt en moet dus weer inchecken. Dat was dus eigenlijk niet nodig geweest of misschien toch wel, maar ze deed het en hield haar kaartje voor de paal, "piep"zei de paal, dus dat was goed.
Dan moest ik nog een kaartje kopen van Groningen naar Winsum. Ongeveer 3,20 euro.




Dan maar eens een kop koffie halen en een broodje.10 Minuten later zaten we in de trein. Nu niet in een stilte coupé natuurlijk. Het was een kort ritje tot Weersum en mijn kaartje kostte ook maar 3 euro . Daar kwam de controleur. "Tja mevrouw, u hebt niet ingecheckt, zei de man tegen Anneke. Jawel, riepen wij in koor en het paaltje zei "piep". 'Ja dat zegt een muis ook'zei de man onverstoorbaar en ze kreeg een boete van 35 euro en die 3 euro voor de trip.



Niet te geloven. Ze moest ook niet uitchecken, want dat kon niet wanneer je niet ingecheckt was. Nou, met open mond staarden we de man aan. Eenmaal weer uit de trein stonden we in Winsum. Het regende een beetje en het zag er verlaten uit. Niet echt gezellig.De bus kwam pas over een dik half uur. Dan maar eens google gebruiken op de Iphone om een taxi te bellen. Dat lukte , maar die kwam pas over een half uur.
Dan maar geduld hebben en ondertussen even naar Lenie 't Hart bellen dat het ietsje later werd.



Het was erg fris daar bij het bushokje. Gelukkig ...dar kwam een busje.De buschauffeur was een hele aardige man. En daar in die bus vertelden ze ons dat Anneke in Groningen het kaartje voor de NS paal had gehouden terwijl ze de treinvan Ariva moest hebben.Daar had ze ingecheckt en dus had ze toch moeten uitchecken. Jeetje, ja, ooit wel eens gehoord dat er in Groningen 2 spoor maatschappijen zijn, maar dat belletje was nu nog niet gaan rinkelen. Dan had die controleur dat ook wel eens mogen zeggen. Nou, daar denken we nog eens over wanneer we thuis zijn.


De zeehondencrèche van Lenie 't Hart was heel erg fijn. Dat is een ander verhaal. We gaan nu al weer terug van Pieterburen naar Winsum met de bus. Dat ging wederom goed.



Dan weer een kaartje kopen op het perron van Winsum. Anneke nam voor de zekerheid ook een kaartje en ook dat ging goed tot Groningen.

In Groningen wilde ik een kaartje kopen in de automaat, maar hij weigerde mijn bankpasje. Na 3 pogingen gaf ik het op en zoch ik maar een apparaat dat geld wilde ontvangen.


Die accepteerde alleen muntgeld. Dus 15,80 aan munten. Ja, dan vlug naar de kiosk, nee.....doen het niet...dan vlug door naar het wisselkantoor....kan wel maar beter naar de balie om een kaartje te kopen....ook goed....rennen, deur door....andere deur in....halve perron door. Een prachtig station is het.





Daar trof ik een man aan de balie die net aan zijn lunch wilde beginnen. Het leek mij ook een idee om mijn OV-chipkaart hier te laten veranderen, zodat ik daarmee verder kon. "Nou, dat moet u thuis maar zelf doen", opperde de man. "nou mijnheer, ik ben nog dagen aan het reizen dus dat zou toch naar zijn wanneer ik hem niet een keer gebruikt zou hebben", sprak ik verdrietig. OK, hij deed het, maar kon wel eens lang gaan duren.Hij keek in de computer en heeft het in orde gemaakt. Maar nu moest het kaartje wel weer die gegeven inladen en dat duurt wel even, zei hij. Nou, na 15 mijnuten was er nog niets. Ondertussen was de trein weg en Anneke dacht zeker dat ik kidnapped was.
Ik vroeg alsnog om een kaartje, dan zou ik in Zwolle wel eens proberen of mijn kaartje in te laden was.
Zo kwamen we weer in Zwolle aan en daar stond een gele inlaadkast en waarempel....hij doet het. Daarna in de bu gestapt en ja hoor. Wat een gelukzaligheid.
Op de valreep, voor dat ik thuis was, deed hij het.Eind goed , al goed.


-----------------------------------------------------------------------------

Toch nog even een klein lesje over het station in Groningen.
Ik heb er door de consternatie geen foto's van kunnen maken, maar gelukkig zijn er twee fotografen die wel foto's gemaakt hebben en ik mag ze van hen publiceren.



Isaac Gosschalk was de architect.
Hij werd in 1838 geboren in Amsterdam. Hij was de zoon van een joodse arts. Hij had bouwkunde gestudeerd in Zürich. In Amsterdam bouwde hij veel huizen voor de welgestelden. Onder meer aan de Prinsengracht, de Reguliersgracht en aan de Plantage Middenlaan. In 1875 werd Gosschalk gemeenteraadslid in Amsterdam. Hij combineerde deze functie tot zijn aftreden in 1887 met zijn hoofdberoep. Tussen 1883 en 1885 bouwde Isaac Gosschalk de Westergasfabriek en de Oostergasfabriek in Amsterdam.

Provinciehoofdstad
Het station van Isaac Gosschalk was niet het eerste station van Groningen. Het kende enkele voorgangers, want er reden al enige tijd treinen naar deze provincieplaats. In 1868 kwam de lijn naar Winschoten gereed. Vanaf 1870 was Groningen per trein bereikbaar uit Zwolle. Vier jaar later konden de Groningers ook per trein naar Delfzijl reizen. Het station van Groningen vormde het knooppunt in de verbindingen van en naar de regio.
De provinciehoofdstad was altijd al de belangrijkste stad in het noorden geweest. De stad kreeg al in de Gouden Eeuw een universiteit. De eerste rector was Ubbo Emmius, hoogleraar in de geschiedenis en de wiskunde. Behalve deze twee vakken kon men in de zeventiende eeuw ook theologie, geneeskunde, rechten en wijsbegeerte studeren in Groningen. Emmius vestigde zijn eerste universiteit in twee voormalige kloostergebouwen.
Aan het begin van de jaren vijftig telde Groningen 2000 studenten. Dit aantal groeide gestaag in de jaren zestig en zeventig. In oktober 2009 stonden 26.700 wijsneuzen ingeschreven in de administratie van de Rijksuniversiteit Groningen (RUG). Veel studenten reizen elke week per trein naar Groningen.

Stationshal
Het station van Groningen werd in de twintigste eeuw verschillende keren aangepast. Nieuwe tijden vroegen om veranderingen. Veel aanpassingen gingen ten koste van de prachtige architectonische eenheid van het station. Zo werd bijvoorbeeld in 1988 de goederenlosplaats naast het station afgebroken om plaats te maken voor een busstation. Er veranderde aan het einde van de twintigste eeuw ook iets ten goede: het verlaagde plafond uit de jaren zestig werd verwijderd uit de stationshal. Sinds 1999 kunnen de reizigers weer genieten van de oorspronkelijke grandeur van Gosschalk.

Naar Ameland

Een vakantie op Ameland, dat leek ons wat. Beetje gek wanneer in Zeeland woont, maar het is toch een heel andere beleving. Ameland is stoer. Ameland voelt oer. Ameland kent geen bordjes van “honden verboden”, geen prikkeldraad en geen zwerfafval. De natuur is er zo aanwezig. Je voelt je nietig wanneer het er stormt en je voelt je vrij bij de mooie zonsondergangen wanneer je je alleen op de wereld waant. Er is zoveel ruimte. Er is nog een voordeel, er zijn maar 4 dorpen. Dus je kan ze allemaal aandoen op de fiets. Dat wordt dan ook gedaan.
Door de duinen ligt een pracht fietspad . Je hoeft dus ook niet de hele vakantie in de auto te zitten om naar de volgende bezienswaardigheid te gaan. Het is niet groot en de grootste bezienswaardigheid is de natuur. De enorme duinen waar je uren in kunt wandelen door zijn kleurrijke begroeiing.
De wereld voor jou alleen.Het voelt ook zo weg van de wereld, vooral wanneer je weet dat er geen boot meer gaat. Toch is er ook vertier. Voor de jeugd is er bij Hollum, waar wij logeerden, een pracht van een strandpavillioen dat helemaal omgetoverd kan worden tot een enorme disco .
Wij waren er nu begin september en dan zijn de meeste toeristen naar huis. Ook misschien omdat het weer deze zomer niet erg geweldig was. Gelukkig hadden we 4 dagen mooi weer van de 7 dagen en de andere dagen hadden we daar genoeg te zien.




We begonnen met 2 windstille dagen. Geen blaadje bewoog en het was voor de Amelanders ook een vreemde gewaarwording.Het was dus heerlijk toeven aan het water waar we de zon in de zee zagen zakken. Adrie was zo blij dat hij een gat in de lucht sprong. Jasper moest er van blaffen. Ik wilde nog een mooiere foto en liet hem nog enkele malen springen en.....floep, daar lag de telefoon in het water. Hij pakte hem vliegensvlug op, maar al wat hij nog zei was"trrrrrrrffffffffffff". Een kleine domper op deze heerlijke avond. Er werd verder gefietst met Jasper achter Adrie zijn fiets.



Er werden kleren gekocht in de prachtige Amelandse winkeltjes met de vriendelijke humorvolle verkopers. In de eerste leuke winkels in Hollum. Er was eeen modezaak voor dames en heren. Prachtige kleding en leuke vriendelijke eigenaars.Binnen 10 min. vertelden we over en weer onze ervaringen met vakantie enz. De jonge vrouw vertelde vol passie hoe zij met haar ouders en vriend naar Schotland ging en dat het zoveel regende. Maar op een dag klaarde het op , maar helaas waren ze al zoveel prachtigs voorbij gereden dat ze besloten om te keren en dat stuk nog eens te rijden bij mooi weer. Het mooiste was echter het moment dat er opeens een doelzakspeler kwam die voor hen speelde in the middle of nowhere. En daar ging ook nog haar vriend op de knieën en toen kwam er ook nog een klein doosje tevoorschijn......haar moeder hoorde ze nog vragen aan haar man"wist jij daarvan?" Het hoge woord kwam eruit. Natuurlijk wilde zij dat.......en zo verlieten we de winkel. Volle tassen en vol verhalen. Mooi is dat.

We maakten ook avondwandelingen met Jasper. En de laatste 3 dagen begon het net te regenen wanneer we op ons favoriete pad aankwamen. Gelukkig kon je ook doorlopen tot het trandpaviljoen "The Sunset"en daar genieten van een heerlijke maaltijd . Dat hebben we dan ook gedaan. Ook daar mocht Jasper naar binnen en waren ze allervriendelijkst. Op de terugweg werd het al wat donker en de voortoren verlichte ons pad.



Het regende niet erg maar er stond behoorlijk wat wind. Het was eigenlijk in de avond ook heel erg mooi en spannend. De foto's lijken op een stripboek .




Terwijl we zo langs de zee liepen zagen we ook wel eens twee zeehonden aan de kust nieuwschierig naar ons kijken.















Maar nu wilden we ook de zeehonden zien op de zandbank. Enkele keren gebeld naar de Robbenboot, maar al de drie boten voeren 2 dagen niet vanwege de harde wind.










Je ziet dat er aardig wat wind stond.Maar toch wilde het lukken.
We konden mee op de dag voor ons vertrek. Dit bootreisje zou heel wat te weeg brengen .



Het weer was niet best, zoals de foto laat zien. Maar toen we bij de zeehonden aankwamen hield het op met regenen en de wind hield op met waaien. Iedereen was doodstil op de boot.



Luister maar naar dit filmpje. Stiller kan het niet zijn. Wat een rust op zo'n zandbank. Alleen slapende, zich krabbende, of spelende robben op het zand. De boot ging tot op het zand en iedereen kon rustig de dieren bekijken. Ze werden er ook niet nerveus van en keken af en toe eens naar al die starende mensen op de boot.





Wat was dat genieten.






Maar thuis gekomen zagen we bij het bekijken van de foto's dat er een zeehond ernstig in de problemen was gekomen door dat er een vissersnet om zijn nek was geraakt. De wond zag er niet goed uit en wanneer er niet meteen werd ingegrepen zou de zeehond dit niet lang volhouden.



Vlug de telefoon gepakt en naar de Robbenboot gebeld. Gelukkig kreeg ik de aardige mevrouw aan de lijn. Maar ze zei dat ze hem al de hele week had gezien en dat daar niet aan te doen was. Die kan je niet vangen en hij zal uiteindelijk sterven. Nou, daar kon ik toch niet op wachten. Gelukkig bedacht Adrie dat Lenie't Hart van de zeehondencreche in Pieterburen (http://www.zeehondencreche.nl ) iets beters wist .
En ja, ik was de tweede die dat dier gezien had en ze gingen er diezelfde avond nog naar toe. Wouw, daar heb je wat aan. Geweldig. En grote opluchting voor ons en we dronken er een lekker glaasje van het Nobeltje op.


De volgende dag moeten we helaas weer naar huis. Maar...........die zeehond wilde niet uit mijn gedachten. Na 3 dagen mailde ik naar Pieterburen of ze dat onfortuinlijke dier toch wel gevonden hadden. Niets......geen antwoord. Maar na 5 dagen kwam er een mail van Lenie met de mededeling dat we hartelijk bedankt waren , dat het op het nippertje was. Deze foto zat erbij



Ik heb hem maar even wat kleiner gemaakt, want je schrikt enorm. Maar op de volgende foto liet ze zien dat hij ook al een visje at en dat het vast wel goed kwam met hem.



Eind goed al goed. Laten we het hopen. Op 8 Oktober ga ik met mijn goede vriendin Anna uit Zwolle hem opzoeken , want Lenie heeft ons uitgenodigd en ook heeft ze aan mijn vriendin An toegezegd dat ze eens wilt vertellen in de klas van An over de zeehonden. Dus........dit verhaal krijgt een staartje.....een zeehondenstaartje.



Ja, we zijn er geweest en hebben "nekkie" mogen bezoeken. Hij zat nog in een privé kuip buiten en daar mochten Anneke en ik naar toe.



Zij zag er goed uit. Het gewicht was verdubbeld en de wond groeit goed dicht. Het blijft altijd een litteken, maar daar kan zij goed mee leven.






Geweldig energieke mensen die alles op alles zetten om de dieren te helpen.

Dolle meiden

Blije koeien in de wei, die naar je toe komen en nieuwschierig zijn en het heerlijk vinden wanneer je ze aandacht geeft en soms willen ze ook nog wel geaaid worden. Het zijn zulke enorme dieren. Zo mooi en zo leuk om ze te bestuderen. Het is toch ondenkbaar dat deze blije vrije dieren die onder een boom willen soezen , dat je die achter tralies zet . Waar ze niets beleven en niet de wind voelen en waar ze elkaar niet kunnen plagen of waar ze nooit eens gek kunnen rennen.









Ik zag eens een koe die met haar mede koeien om 12.00 uur altijd naar buiten mochten. Zij wilde zich altijd even uitleven en ging als een van de eerste naar buien en daar wachtte ze de meiden op. Met iedereen wilde ze even dollen, even de krachten meten. Dat hoort toch zo. Dat is toch een dierwaardig bestaan.









Wij hebbeb toch geen recht om ze dat te ontzeggen. Om ze neurotisch te maken op dat kleine plekje in een stal.
Tja, we zullen wel bij ons zelf moeten beginnen. Eet geen vlees ofbegin met hooguit 2 maal in de week vlees te eten.Dan alleen kunnen we de megastallen laten verdwijnen, waar we met z'n allen ziek van worden.

Maar nu geniet ik even van deze lieve dieren.








Ha...daar komt Jasper.

Jasper wil naar de Boerenbond

De dagelijkse door de weekse wandeling om 10.30 uur met Jasper is een sport. Niet geheel ongevaarlijk . Druk je op deze foto, dan zie je links de Gamma en daarnaast zie je nog de watertoren. Daartussen ligt ons garagebedrijf. Rechtdoor, op het einde van deze weg ligt de Boerenbond. Daar wil hij naartoe.Ik weet het, niet de hond de baas laten zijn, maar hij is niet de baas. Soms moet hij het idee hebben dat hij het even is. Hij maakt dan een plannetje hoe het aangepakt moet worden.

We wandelen eerst een heel stuk en tegen het einde gaat hij aan de rechterkant van deze weg lopen om niet links naar de garage te hoeven gaan. Het zal je uiteindelijk wel lukken om hier naar links te gaan, maar dan zal je hem over de weg moeten sleuren en dat is niet makkelijk met 50 Kg. Het ie een drukke weg en nergens is er een stoep.De automobilisten denken dat je de hond mishandeld en draaien hun raampje open om verwensingen naar je hoofd te slingeren of er zal een botsing ontstaan.
Het beste is om een speciaal lekker kluifje te bewaren en dat op deze plek te geven, of door te lopen naar de Boerenbond.

We gaan dus maar rechtdoor. Geld had ik al meegenomen.





Hij mag mee naar binnen en ik kan hem loslaten, want hij weet waar het schap is, maar dat ga ik toch niet doen. Niet iedereen is dol op een hond.



Hier is het bewuste schap waar zijn voorliefde naar uitgaat.
Hij zit er dan ook vlak tegen aan. Hij gaat voor het gerookte spul. We nemen van alles wat. Hij is tevreden.
Nu naar de kassa, want uiteindelijk verlaat hij het pand alleen met een kluifje in de bek.



De cassière is op de hoogte. Eerst proberen om het zakje te openen. Zonder schaar is het een crime.
Jasper blijft vol verwachting kijken of het haar lukt.



Dank u wel. Nu heeft hij opeens haast.Dit kan hij onderweg niet opeten .Een hond heeft geen handen.

Wanneer we op een rustig stuk van het industrieterrein zijn mag hij los.De korste weg zal hij nemen. Wanneer het personeel van de Gamma hem nu roept raakt hij gefrustreerd. Hij zal altijd naar hen toelopen om even een duwtje te geven ter begroeting en maar daarbij wel knorrende geluiden maken die aangeven dat hij geen tijd heeft vandaag.
Hij draait zich naar mij toe .....kom op....doorlopen ....




Dan rustig voor de deur gaan staan en het baasje maakt de deur zeker open.
Nu kan hij rustig in het kantoor het stokje verorberen.