Vandaag dinsdag 23 februari 2010 begin ik aan dit schrijversblog. Het zou over
van alles kunnen gaan, maar het schrijversvirus heeft me te pakken, dus hier
volgt het eerste verhaal. Een verhaal over een kleine jongen die naar Rusland
reist in 1958.
Het idee kwam in me op door de uitzending van zondagavond. Ik zag de
documentaire van Jelle Brandt Corstius. http://www.mightymoscow.blogspot.com/ en werd meteen weer Rusland in getrokken met zijn
mooie maar ook heel tragische beelden.
Prachtig gemaakt. Ik had al eerder een serie gezien en alle uitzendingen zijn
zo menselijk en geven zo goed weer hoe de Russen leven en denken. Het is een
heel speciaal land. Het is ook een ongelofelijk land met veel vervuiling , maar
het is ook heel erg mooi en vooral heel groot.
Geinspireerd door de Russische beelden wilde ik ook het waargebeurde verhaal
vertellen van een man, wiens moeder Russin was en die samen met zijn moeder een
treinreis gaat maken in 1958 naar haar vaderland. Hij was toen 6 jaar en zijn
moeder Nina was in geen 15 jaar thuis geweest. Toen de oorlog begon is zij als
15 jarige naar Duitsland getransporteerd met heel veel andere meisjes en heeft
daar op de kinderen van een arts gepast. De reis begint in de winter en het was
tegen Kerstmis . Het verhaal is een geromaniseerd waar gebeurd verhaal. Het
zijn herinneringen van een reis naar Rusland in 1958 .
----------------------------------------------------------------------------------
De herinnering begint hier.
De
treinreis
André keek doorlopend door het raampje van de treincoupé naar buiten. Hij vond
het zo spannend wat daar gebeurde. Het steeds veranderende landschap was
interessant maar echt spannend waren de perrons. Mensen die verwilderd zochten
naar de juiste wagon, mensen die zochten naar familie die in de trein moesten
zitten. Anderen die de kruier aanwijzingen gaven waar de koffers neergezet
moesten worden, huilende of zwaaiende mensen. De emoties liepen soms hoog op
bij de perrons. Iedereen had veel te veel koffers, leek het wel. In zijn dorp
gebeurde nooit zo veel. Er was ook geen trein en dus ook geen perron. Hij wist
zeker dat hij er dan heel vaak zou zijn.
Ze gingen met z’n tweetjes naar opa en oma in Rusland. Hij was er nog nooit
geweest. Zijn broer ook niet. Zijn moeder ging na 15 jaar weer terug naar
Rusland. Ze was best zenuwachtig en soms zelfs uitgelaten. Dat was hij niet van
haar gewend. Ze was serieus, niet vaak grappig of vrolijk. Hij voelde ook vaak
een soort afstand tussen zijn moeder en hem. Maar nu was het opeens gezellig.
In de treincoupé was het nog gezelliger dan thuis . De banken waren bekleed met
rood pluche en er hingen gordijntjes aan de ramen die echt dicht konden .
Wanneer het donker werd zouden ze het bed naar beneden trekken en dan kon hij
ook nog heerlijk slapen in de coupé. Er waren zelfs lampjes waarbij je in bed
zou kunnen lezen. Zijn moeder had voor hem een nieuwe jas en nieuwe schoenen
gekocht en een muts met een sterretje voorop. Het leek op een Russische ster
zei zijn moeder. Zij vond het heel erg mooi staan. Het was winter en er ligt
dan altijd heel veel sneeuw, vertelde ze. Zonder muts zou hij het erg koud
hebben.
Zijn opa en oma en tante Sacha heel blij zouden zijn wanneer ze er eindelijk
waren. Ze zouden wel bijna 4 weken weg zijn en daarom had hij van de meester
leerboekjes meegekregen die hij in de trein in kon kijken zo dat hij niet te
ver achterop zou raken. Na de Kerstvakantie gingen de andere kinderen weer naar
school maar André mocht per uitzondering wat langer wegblijven. Zijn moeder had
al jaren geprobeerd om eens terug naar Rusland te kunnen gaan maar er kwam
nooit toestemming van de ambassade. Iedere keer was er weer wat tussen gekomen.
Zijn moeder schreef vaak brieven naar haar zus Sacha en die waren dan open
aangekomen, schreef Sacha haar dan terug. Omdat het wonder nu geschied was en
ze eindelijk haar vaderland terug ging zien, mocht hij langer wegblijven. Mamma
had zelf om de leerboekjes gevraagd, dan konden ze samen wat lessen doen
terwijl ze weg waren. Ze had de boekjes al in de couchette op het tafeltje
gelegd. Maar André keek veel liever naar alle drukte die er in de trein
heerste. Dan kwam de treincontroleur binnen om de kaartjes bekijken, dan kwam
er een mevrouw naast zijn moeder zitten die Russisch sprak en een klein beetje
Nederlands. Ze lachten samen en dronken thee. Het was echt heel gezellig.
Er was een hele mooie gezellige restauratiewagen waar ze zouden eten. Hij was
nu al in een heel andere wereld terwijl ze nog niet eens in Rusland waren.
Pappa en zijn broer Leen waren nu alleen thuis. Maar dat zou wel lukken. De zus
van pappa kwam af en toe om wat te helpen en Leen had zijn vrienden in de
buurt. Zijn vader en Leen hadden hen naar Hoek van Holland gebracht .Leen had
wel mee willen gaan, maar hij zat al op de middelbare school en daar kon je
niet zo maar weg blijven.
De trein ging eerst naar Schiedam dan naar Utrecht, Amersfoort,
Deventer,Hengelo, Bad Bentheim, Rheine, Ostnabrück, Hannover, Helmstad,
Berlijn, Frankfurth-an de Oder, en dan waren ze al in Warschau. Dat was in
Polen.
Hij had al een nacht geslapen in het onderste bed en zijn moeder boven. Vandaag
mocht hij boven slapen. Hij had niet zo heel goed geslapen want een paar keer
was hij wakker geworden van het stoppen van de trein en daarna harde geluiden
van deuren die open en dicht werden gesmeten. Lampen gingen opeens vanzelf aan.
Het was angstaanjagend. Dan riep een man 'paspoortcontrole'. Gelukkig had zijn
moeder alles binnen handbereik. Alles was in orde. Ze konden weer verder
slapen. Dan weer slaande deuren, weer gingen de lampen aan. Moeder zei dat ze
nu bij de Poolse grens waren en dat er nu nog een stempel in het paspoort gezet
zou worden. Hierna sliepen ze lekker door tot in de morgen.
Vlug keek hij uit het raampje. Het was pas 6 uur en nog donker buiten. Mamma
sliep nog. Vandaag zouden ze in Warschau aankomen en daar moesten ze uit de
trein. Mamma had alles uitgelegd. Hij moest haar vasthouden onder alle
omstandigheden . Met de vrije hand moest hij de kleinste koffer dragen. Zelf
had ze 3 koffers waarvan 2 koffers met een riem aan elkaar gebonden waren zodat
ze die aan haar kon laten hangen. Een koffer op haar rug en een voor haar en 1
koffer in de hand. Thuis hadden ze het uitgeprobeerd, maar straks zouden ze
moeten lopen tussen mensen en weer een trein zien in te komen. Ze was in ieder
geval vastbesloten om geen kruier te nemen die dan misschien met je koffers er
vandoor zou gaan.
André wilde de tijd doden door eens in een leerboekje te gaan lezen. Het klein
lampje boven het bed klikte hij aan. Daar zou niemand last van hebben. Hij
zocht naar het tafeltje, maar daar lagen ze niet. Dan had zijn moeder ze
misschien weer in de tas gedaan. Jammer. Hij ging uit zijn bed en keek even of
zijn moeder nog sliep. Ze had het gemerkt en sloeg haar ogen op. "Wat is
er André, moet je naar het toilet?"fluisterde ze . Nee, niet speciaal,
maar hij vroeg waar ze de boekjes gelaten had? "Liggen ze daar
niet?", vroeg ze al ongerust. Ze had de boekjes helemaal niet meer gezien.
Ze dacht na en kwam tot de conclusie dat ze bestolen was. Die aardige dame die
Nederlands zou studeren was de enige die ervoor in aanmerking kwam. Ze keek
onthutst. Die vrouw was al lang uit de trein gestapt. Hoe kon ze dat nou doen?
Wat bezielde haar en waarom had ze niet opgepast. De kleine André keek
bedroefd. De boeken waren van de meester en hij had er wat mee te doen gehad. De
meester zou dit niet leuk vinden. Mamma stond snel op, ze wasten zich en daarna
liepen ze naar de restauratiewagen. Wat dacht je, natuurlijk geen spoor meer te
vinden van die vrouw. Hij was zo verbaasd dat die aardige mevrouw dat
meegenomen kon hebben.
Maar veel tijd om te treuren was er niet. Na het ontbijt in de restauratiewagen
werd alvast het een en ander ingepakt. Laat in de middag zouden ze in Warschau
zijn waar ze eruit moesten.
Warschau
Het werd een hele onderneming. Moeder die gebukt ging onder een aantal koffers.
"Help eens een beetje André, duw eens tegen deze koffer, die hangt zo
scheef." Hij had echter zo veel te zien daar op dat perron. Het leek meer
op een sprookje uit een mooi boek. Het stond er vol met oude stoomlocomotieven
en mannen die kolen waren aan het scheppen. Overal zag je gloeiende kolen op
bergjes liggen waar de rode gloed nog in zat als waren het kerstlichtjes en tot
in de verte zag je de rook opstijgen. Oh....hier was veel te zien. Door de
silhouetten van de mensen die er voor liepen leek het wel op een film.Hij wilde
de beelden op zich in laten werken maar mamma zei "Kom nou André, pak je
koffer en houdt mijn hand vast". Ze moesten naar het loket om te vragen
waar de trein zou vertrekken naar Moskou. André moest op de bank blijven zitten
en niet weglopen. Maar hij zag daar een geweldig schouwspel. De wagons werden
van het onderstel gehesen en op een breder onderstel gezet. Het spoor vanaf
hier en door Rusland was breder had zijn moeder al uitgelegd . Het ging allemaal
te vlug . Zijn moeder stond alweer aan hem te trekken dat hij op moest staan en
dat hij zijn koffer niet moest vergeten. Ze had de koffers weer op haar borst
en rug gehangen en sleepte zich voort naar het juiste perron waar de trein al
klaar stond. Het bleek dat ze nog heel veel tijd hadden gehad want het duurde
nog een half uur voor dat de trein zich in beweging zette. Zijn moeder was in
de wagon geklommen met behulp van een aardige meneer . Hij had de koffers
aangenomen en zette ze bij de deur neer. Ze zei tegen André dat hij op de
koffers moest gaan zitten zodat zij ondertussen de juiste coucette kon gaan
zoeken. Die bleek die nog mooier dan de vorige. Ze deelden de couchette met
enkele anderen mensen , maar dat was niet vervelend. Hij was het enige kind en
iedereen was aardig tegen hem. Hij kreeg af en toe koekjes en chocolade
toegestopt en keken heel vriendelijk naar hem.
Dit was de laatste nacht in de trein. Nu lag hij lekker boven, net onder het
plafond. Deze nacht sliep hij heerlijk.
Onder de morgen waren ze in Moskou. Jammer dat hij daar niets van zag. Er moest
weer met koffers gesjouwd worden. Nou, hij bewonderde zijn moeder wel. Wat was
ze sterk. Gelukkig zaten ze daarna in de laatste trein die hen naar Orel zou
brengen. Wat spannend. Zijn moeder werd ook stiller en zat er al helemaal klaar
voor. Nog een paar uurtjes en dan waren ze er. Buiten begon het te sneeuwen en
het heuvelachtige landschap zag wit. Gelukkig had hij een dikke jas en een
warme muts. Hij keek gespannen uit het raampje. Ze zouden er nu snel zijn.
De
ontmoeting
Orel stond er op het perronbord. Ze waren er. Zijn moeder keek zenuwachtig uit
het raampje.
Zou iemand hen komen ophalen? Zou ze hen herkennen ?
Daar stonden 3 mensen te zwaaien. Was het Sacha? "Ja kijk André, daar staat
tante Sacha.
Ze kwamen de trein binnen om haar te kussen en daarna hopelijk te helpen. Maar
André vloog al vlug door de lucht. Kreeg kussen op zijn voorhoofd, zijn muts
werd afgedaan, hij werd bekeken en weer geknuffeld. Tranen voelde hij langs
zijn wangen lopen, maar die waren echt niet van hem, Tante Sacha en haar
dochter lieten ze vrijelijk lopen. Oom Vladimir was wat praktischer en hij
pakte een voor een de koffers en zette ze op een karretje. Daar had je wat aan.
Ook zijn moeder werd vastgepakt en bekeken en weer gekust. Bij haar liepen de
tranen als een waterval naar beneden. Wat een weerzien. Wat waren ze blij.
André werd er verlegen van. "Kom jongen," zei de oom vriendelijk en
duwde hem voor richting uitgang.
Het grote meisje was Larissa. De dochter van tante Sacha. Tante Sacha was een
aangenomen kind van opa en oma. Ze dachten geen kinderen te kunnen krijgen en
zo kwam Sacha bij hen in huis. Een jaar later was oma echter zwanger van Nina.
Ze waren echt dol op elkaar. Tante Sacha was een grappige tante. André verstond
er wel iets van. Ze sprak een gebroken Duits tegen hem en dat verstond hij wel
een beetje. Zijn moeder sprak ook op die manier, maar dan met Nederlandse
woorden erbij. Larissa sprak alleen Russisch.
Ze zouden eerst naar opa en oma gaan. Voor de gelegenheid namen ze een taxi,
want de koffers waren te zwaar en te onhandig voor de bus.
Na 10 minuten stonden ze voor een houten huisje met een houten hekje rondom en
veel bloemen . Twee kleine mensen stonden in de deuropening. "Nina",
hoorden we roepen. "Nina"en daar vlogen moeder en dochter in elkaars
armen. Opa keek goedkeurend naar de kleine jongen en nam de pet van zijn hoofd
en wees op de ster. Hij gebaarde dat het een mooie ster was. André keek naar de
oude baas en zag ook bij hem tranen in de ogen. Het was een gekus en een
geknuffel. Sacha en Larissa begonnen ook weer opnieuw te huilen.
Uiteindelijk gingen ze het kleine huisje binnen. André verstond geen woord meer
wat er gezegd werd en ging al vlug met Larissa naar buiten om eens in de straat
te kijken. Een weg met veel gaten en aan weerszijde allemaal van die kleine
houten huisjes. Nieuwsgierig keken de mensen naar buiten.
Er lag veel sneeuw en Larissa begon een
sneeuwbal te rollen om een sneeuwman te maken. Hij begon aan de andere bol. Na
een poosje waren er nog meer kinderen naar buiten gekomen. Een jongetje had een
wortel mee gebracht die ze mochten gebruiken voor de neus. De sneeuwman was
klaar. Hij had zelfs een dikke tak als een soort bezem onder zijn oksel. Maar
in Rusland houden de kinderen van sneeuwballen gevechten en al vlug vlogen de
ballen hem om de oren. Het ging er behoorlijk hard aan toe en het woord 'Ti
Doerak' had hij al heel vaak gehoord. Ook wezen ze op zijn muts. Hij voelde
zich opeens een sukkel met die muts. Niemand had zo'n kinderachtig sterretje op
zijn muts. Straks zou hij dat sterretje er eens afhalen want daar moesten ze
natuurlijk om lachen, dacht hij. Larissa was echter de grootste en de sterkste
en gooide de hardste sneeuwballen. Opeens kwam Opa naar buiten met een slee en
opeens waren alle kinderen verdwenen. Opa zag er toch heel vriendelijk uit.
Larissa zou hem een eindje trekken en wanneer het ergens een beetje berg af ging
kroop ze er ook op, maar veel snelheid zat er niet in.
Het werd fris en de kinderen gingen weer naar het huisje van opa en oma.
Niet lang daarna ging Larissa met haar ouders weer naar huis en waren moeder en
hij alleen met grootouders. Het was wat onwennig. Er hing een vaak een stilte.
Maar opeens, onder het eten hoorde je af en toe een klik en later weer een.
Toen André van tafel mocht zag hij in de hoek van de kamer een dode muis in een
klem vastzitten. Hij pakte het gevalletje op en bracht het naar zijn opa. Hij
zag zijn moeder afwijzend naar hem kijken. Ze vond dat hij daar af moest
blijven. Later vond hij nog 2 muizen in een val onder het bed. Het stikte hier
van de muizen. Toen de afwas gedaan was in het piepkleine keukentje werd er met
stoelen geschoven en werd een bank als bed ingericht. Hier sliep straks zijn
moeder op en André sliep op de grond op een dikke matras. Dan zouden al de
muizen wel over zijn hoofd gaan kruipen , dacht hij. Zijn moeder zei dat ze
niet lang bij haar ouders zouden blijven. In het huisje was niet genoeg plaats
voor 4 personen. Daarna zouden ze naar de grote flat van tante Sacha gaan .
Maar nu eerst lekker slapen. Hij was doodop. Mamma dekte hem lekker toe en
zei"slaap lekker Androecha"."Mamma", hoe zeg je oma in het
Russisch? "Baboechka", zei zijn moeder" "en opa",
vroeg hij weer."Dédoechka" antwoordde ze. De lampen gingen uit en de
kleine jongen droomde die nacht van vreemde mensen die dansten rond het vuur.
De
koets
"Androesja Petroechja...dobree utro" hoorde André een stem zeggen.
Hij sloeg zijn ogen op en zag zijn opa staan. André dacht dat het de bedoeling
was dat hij op zou staan. Hij had ook best wel honger. In de keuken was oma
bezig aan het fornuis en heerlijke geuren kwamen in de kamer hem tegemoet. Die
geuren herkende hij. Het waren de overheerlijke Russische pannenkoekjes die ze
blinis noemden en die zijn moeder ook wel eens maakte op zondag. "Dag
oma," zei hij. Oma draaide zich om en knuffelde hem teder."do
svidanya"zei zij. "Hij sprak haar na "do svidanya" Er liepen
weer tranen over haar wangen.
Ze riep iets naar haar man in de badkamer. Hij bromde iets terug. Opa was
misschien teleurgesteld dat hij geen Russisch sprak. Nou, hij ging het wel snel
leren. Opa stond zich te scheren in de badkamer. Hij keek toe hoe de man met
een handige haal een enorm lang mes aan de keel zette en zonder zichzelf te
doden de baard eraf haalde. Dan spoelde hij zijn gezicht af door op een
metalendoosje te drukken waar dan uit een slangetje water liep. Dat was
grappig.
Na het eten zou hij de badkamer voor zich alleen hebben en dan zou hij eerst
het stomme sterretje van zijn muts halen. 
De blinis waren overheerlijk. Baboechka was zeker van plan om hem vet te
mesten. Er moest veel boter op en ze bleef maar aandringen om toch nog een te
nemen. Hij zat helemaal vol. Mamma was al gewassen en aangekleed. Ze zag er
goed uit in haar nieuwe pakje. Maar met opa sprak ze niet veel. Ze waren
elkaars aanwezigheid niet gewend. Vader en dochter die elkaar niet meer kennen.
Hij was wel nog jong, maar dat voelt een kind heus wel.
Hij vroeg aan zijn moeder of hij van tafel mocht en ging vlug naar de woonkamer
om in zijn moeders toilettas een schaartje te zoeken. Ja, daar was het. In de
badkamer waste hij zich en kleedde zich aan. Dan nam hij zijn muts en tornde
voorzichtig de ster los. Ja, dat zag er toch veel beter uit. Opgelucht door
zijn daad verliet hij de badkamer. Het sterretje zat veilig in zijn broekzak en
het schaartje weer terug in de toilettas. "Androesja, waar bleef
je?Vandaag neemt opa je mee met de koets. Dat zal je wel leuk vinden.".
Met de koets, dacht hij, heeft opa een koets! "Kijk maar eens door het
raam, daar staat hij al". Warempel , daar stond een koets. Een bloedrode
koets met een zwart paard ervoor. "Is dat paard en die koets van opa?"vroeg
hij blij.
"Ja, opa is koetsier geweest vroeger . Hij reed taxi met de koets. Nu is
de koets en het paard niet meer van hem, maar ze staan niet ver weg en nu heeft
hij hem mogen lenen voor vandaag. André wist niet hoe vlug hij in zijn jas
moest springen. "Je muts niet vergeten",riep zijn moeder nog, terwijl
de jongen al door de deur naar buiten liep. Vol bewondering keek hij naar het
paard en dan naar de prachtige koets. Opa pakte hem beet en zette hem op de
bok. Zette zijn muts op en kwam aan de andere kant naast hem zitten. Wat
geweldig en wat zaten ze hoog. Opa had een prachtige bontmuts op en zag er
opeens groot en krachtig uit. "Hop hop", riep hij en daar gingen ze.
Zijn moeder en oma zwaaiden aan het raam.
Hij hield zich goed vast aan de beugel links van hem. Ze reden de straat door
en mensen groeten hen vriendelijk. Af en toe riep opa wat naar een
voorbijganger. Super trots was hij met zijn opa. Dat moest wel een belangrijke
man zijn wanneer zoveel mensen hun hand opstaken. Het was best koud, maar opa
pakte uit een kist onder zijn benen een deken van bond en legde die over hen
heen. De wegen waren niet zoals in Nederland. Er zaten veel gaten in de weg die
ook nog eens slecht te zien waren door de sneeuw die erop lag. Toch leek het
alsof het paard de gaten wist te ontwijken en hij wist waar ze waren. Soms
hield hij uit zichzelf een beetje in en opa moest hem dan sommeren om weer
verder te gaan. Nu was het bij een huis dat meer op een café leek en waar dames
met bondhoeden naar hem zwaaiden. Hij knikte vriendelijk terug. "Hop
hop" zei opa en klakte met zijn tong. Ja, daar gingen ze weer. Na een
poosje stopte opa bij een groot houten huis. Het paard werd bij een schuurtje
geparkeerd . Een man kwam naar buiten en een vriendelijk begroeting volgde. De
man haalde een emmer water en wat hooi voor het paard. Ondertussen wenkte opa
naar hem dat hij mee moest komen. Opa trok de grote deur open en binnen zag
André een grote schouw met een heerlijk knappend vuurtje . Enkele tafels en
stoelen stonden in het midden van de ruimte. Bij het vuur zaten 5 mannen en een
vrouw. Een van die mannen speelde op de accordeon. Leen speelde ook accordeon
en zelfs in een orkest, maar dit was zo mooi. Opa schudde de andere mensen de
hand en gebaarde naar de jongen dat hij kon gaan zitten op de lege stoel bij
het vuur . De vrouw pakte zijn jas en muts aan en aaide hem over zijn bol.
Ondertussen speelde de man een volgend lied en de vrouw begon te zingen. André
zat met open mond te luisteren. De vrouw had een lange rok aan en over haar
schouders een Russische rode shawl met grote rozen. Af en toe glimlachte ze
naar opa. Een andere vrouw kwam binnen met een dienblad vol met glazen. Voor
André was er warme chocolademelk met slagroom en de mannen dronken een borrel.
Dat moest wel Wodka zijn. Toen de vrouw uitgezongen was werd er geklapt en de
vrouw kwam naar opa toe en wees naar André zijn gezicht. Ze vond blijkbaar dat
ze op elkaar leken. Hij kreeg een kus op beide wangen. De mannen beaamden het.
Het was erg erg gezellig en vooral heel warm. Opa vond na het tweede rondje
Wodka, dat ze maar weer eens moesten opstappen, maar de zangeres wilde nog een
lied zingen. Opa lachte en de accordeonist begon weer een liedje te spelen.
André herkende de melodie "zwarte ogen" . De zangeres begon weer te
zingen en hij keek naar de mensen in de grote ruimte . Ze hadden waarschijnlijk
allemaal een kou opgelopen want de wangen werden afgeveegd en de neuzen
gesnoten. André zou hier nog wel een poosje willen blijven . Wat een mooie
muziek en wat een warmte bij deze mensen. Toen het lied klaar was trokken ze
hun jassen weer aan. Er werd gekust en hij kreeg nog een zak met onbekende
inhoud in zijn hand gestopt. Er werd gezwaaid en "hop hop", daar ging
het paardje weer. Ze zaten weer lekker onder de deken. Het werd donkerder en
heel zachtjes begon het te sneeuwen. In de verte zag hij een gedaante onzeker
en van links naar rechts over de weg lopen. Opa ging er met een wijde boog
omheen. André draaide zich om en zag dat het de Kerstman was. Hij wist van zijn
moeder dat het hier "vadertje Vorst"genoemd werd. Opa sloeg de arm om
hem heen en zei lachend "Ded moroz" Dat was het Russische woord voor
Kerstman. Dat moest hij onthouden en dan kon hij dat tegen oma zeggen. André
dacht dat het ijs nu wel gebroken was en ging iets dichter naast de oude man
zitten .
Aan
de thee.
Opa keek nu af en toe naar hem en André mocht zelfs de leidsels vasthouden. Het
werd een spannende rit. Maar al vlug merkte de jongen dat het paard zijn eigen
weg naar huis liep. Hij wist nauwkeurig waar ze naartoe moesten. Maar toch
moest hij goed opletten. Er kon iemand de weg oversteken of misschien kwamen ze
nog een zigzaggende Kerstman tegen.
Opeens stopte het paard en ja hoor, ze stonden weer voor het huisje. Ze zagen
er alle twee als sneeuwmannen uit en de deur werd al opengemaakt door zijn
moeder.
Ze keek hen lachend aan. Toen hij naar zijn opa keek moest André ook lachen.
Een dikke laag sneeuw op zijn muts en zijn jas. "Kom vlug naar binnen
Androesja en klop je jas even af", zei ze. Het was lekker warm binnen en
oma zat met mamma aan de thee. Ze zette er 1 kopje bij voor haar zoon. Opa
dronk waarschijnlijk wat anders. André zag dat oma het theezakje dat op een
schoteltje lag open zat te trekken. Ze keek naar haar dochter en vroeg het een
en ander. Ze wilde zeker weten waar ze geweest waren. André zei,
"Baboechka....we hebben' Ded Moroz' gezien in de sneeuw. Oma lachte
vertederend naar hem. Ze zat ondertussen de theeblaadjes uit het zakje te halen
en op te eten. Ze antwoordde in het Russisch en zijn moeder zei" je bent
toch een echte Rus". Hij lachte naar zijn oma en was echt trots.
De
flat
De volgende dag zouden ze opgehaald worden door een taxi want ze gingen logeren
bij tante Sacha. André begreep niet waarom. Ze waren nog maar zo kort bij opa
en oma. Hij zou nog wel eens een tochtje willen maken samen met opa op de bok
van de koets. Mama gaf geen antwoord en zei dat hij zijn koffer moest pakken.
Zouden ze nu ruzie hebben gemaakt terwijl hij weg was geweest? Misschien was
het gewoon te druk voor hen. Maar hij vond het erg jammer. Kon hij nu maar iets
aan hun geven. Helaas had hij niks om te geven. Misschien kwamen ze wel naar
tante Sacha toe. Waarom bracht opa hen niet met de koets naar de flat ?
Allemaal vragen die hij niet kon stellen want zijn moeder zag er gesloten uit
vandaag.
Daar was de taxi al. Oma stond aan de deur en ze kusten elkaar hartelijk. Oma
moest weer huilen. Ze was zo lief. Hij omhelsde haar en gaf haar een kus. Toen
kwam opa pas. Ook hij omhelde hem en zijn dochter, maar ook hij zag er heel
gesloten uit.
Zijn moeder stapte in de auto en André zat er ook al half in toen hij in zijn
zak het sterretje voelde dat op zijn muts had gezeten en wat opa zo mooi had
gevonden. Hij stapte snel uit en liep naar zijn opa en drukt hem het sterretje
in zijn hand. Hij durfde niet naar opa te kijken want er zat een dikke brok in
zijn keel. De auto vertrok en daar stonden ze weer met z'n tweetjes. Adrie
zwaaide door de achterruit , mama ook.
Tante Sacha en haar man Vladimir en Larissa hadden het heel gezellig gemaakt.
Een grote kerstboom was prachtig opgetuigd en er waren veel lekkere taarten
gebakken en heel veel lekkere koekjes. En ook was er voor een fotograaf gezorgd
die dit alles moest vastleggen. Iedereen ging aan tafel zitten en de fotograaf
had lampen mee en stelde die een beetje rechts op. Er werden voor de zekerheid
meerdere foto's gemaakt. We hadden nog helemaal niets in onze kopjes ,want de
thee en koffie was nog niet gezet. Maar dan moesten we maar doen alsof, zei de
fotograaf. Maar toen we moesten drinken uit de lege kopjes schoten we toch wel
in de lach. Alleen oom Vladimir deed er niet aan mee, ondanks dat tante Sacha
zei dat hij zijn glas op moest pakken. Hij vond dat zeker erg kinderachtig.
Het was een gastvrije ontvangst, maar tante Sacha was ook erg trots op haar
grote flat. Het was natuurlijk niet te vergelijken met de kleine woning van
haar ouders, maar daar was het ook heel gezellig ondanks de muizenvallen en de
kleine kamer, dacht hij met weemoed. Oom Vladimir moest wel veel geld verdienen
, dacht André. Zo'n grote kamer , dat zou je toch niet verwachten in een flat.
En het hoge plafond met de grote tapijten tegen de muur maakte het nog
indrukwekkender. "Neem nog een lekker koekje André. Ze staan ervoor",
zei tante. Nou, er kon niets meer bij van deze zoetigheid. Tante Sacha liet
daarna de flat zien. Een leuke lichte keuken met een raam. Het waren 2 ramen
voor elkaar . Wanneer je het eerste raam open maakte dan was er een brede
vensterbank en dan was er weer een raam dat je op dezelfde manier open kon
maken. Dat was voor de kou en je kon dan de vensterbank gebruiken als een soort
koelkast. Dat moesten ze in Nederland ook maar eens zo doen. De slaapkamer van
oom en tante was heel erg groot. Er stond een kast en een tafel met 2 stoelen.
Heel gezellig zag het er uit. Er was ook een badkamer met een ligbad en wasbak
met spiegel. De gang was ook heel lang en breed. In de woonkamer stond er als
bank een groot bed. Dan was er nog een balkon dat je ook dicht kon maken en dan
had je nog een kamertje, maar dan zou je het nu wel koud hebben.
André en zijn moeder zouden in de woonkamer slapen. Dat vond hij wel heel
spannend want tante Sacha had verteld dat de Kerstman die nacht zou kunnen
komen met cadeautjes. Nou, dan zou hij zorgen dat hij wakker bleef en dan kon
hij zien hoe die Kerstman, of vadertje vorst naar binnen zou komen. Dat moest dan
wel over het balkon zijn, maar die deur was op slot.
Het was nog geen avond. Mamma en Sacha gingen koken, want er zouden heel veel
mensen komen eten tegen de avond. Larissa had een leuk idee. Misschien had
André wel zin om mee naar buiten te gaan. Ze maakte daarbij skibewegingen. Ze
zal toch niet bedoelen dat hij mocht gaan skiën! Dat zou wel heel leuk zijn. Ze
gingen naar beneden en in een afgesloten hok onder de flat stonden 3 paar ski’s.
Hij kreeg een paar. Er waren zelfs schoenen bij in zijn maat.
Er was een nadeel, er waren geen heuvels, dus ze moesten zichzelf zien vooruit
te duwen. Larissa deed voor hoe het werkte en ze vielen en lachten tot ze op
een punt kwamen waar het een beetje berg af ging. Adrie probeerde zijn skies
bij elkaar te houden maar het werd een lachwekkende vertoning. Mensen die hun
zo bezig zagen maakten allemaal aanmoedigings geluiden.
Na een poosje waren we bek af en Larissa gebaarde dat ze naar huis moesten om
te eten.
Hij vond het een leuke middag en wilde dat later nog wel eens proberen. Maar nu
eerst naar huis en weer eens aan tafel. Het leek wel alsof ze in Rusland meer
en langer aan tafel zaten dan in Nederland. Hij verheugde zich stiekem op de
nacht. Dan zou hij kunnen zien hoe de Kerstman de cadeaus naar binnen bracht.
Misschien zouden opa en oma ook wel komen eten. Hij verheugde zich op de avond
en liep snel met Larissa naar het hok waar we de ski spullen weer opborgen.
De tafel was al gedekt en het rook heerlijk. Er zaten al enkele gasten aan
tafel met een glas voor zich en wat te knabbelen. André gaf ze een hand en ze
waren zichtbaar blij hem te zien. In de keuken vroeg hij aan zijn moeder wie
dat waren, maar aan het antwoord had hij niet veel want ze noemde de namen en
zei niet of het familie was of vrienden. Hij dacht zelf eerder kennissen. Er 
werd niet gekust, vandaar. Later kwamen er nog mensen
en daar zou het wel bij blijven, want er kon gegeten worden. Het begon met
heerlijke soep. Borsch was de naam van de soep. Heerlijke kruidige soep van
rode bieten aardappel en veel andere groenten . Hij kende de Russische keuken
wel. Het smaakte heerlijk. Tante Sacha wilde natuurlijk dat hij nog een bord
nam, maar deze keer zei hij beslist nee in het Russisch. Maar op de een of
andere manier had hij het niet goed gezegd want ze was blij dat hij nog wilde
en daar zat hij weer met een vol bord. Ze wachtten allemaal tot hij het bord
leeg had en ondertussen dronk het gezelschap op een familielid dat er niet was
met een glas Wodka.' Vash zdorovie'....dat was proost. Toen hij zich door de
soep heen geworsteld had kwamen er salades, vlees, aardappelen , teveel om op
te noemen. Deze keer nam hij zelf de opscheplepel ter hand en nam een klein
beetje van alles, want straks kon hij zijn broek niet meer dicht krijgen,
vreesde hij.
Tussen het eten door werd er nog enkele malen een toost uitgebracht op een
andere dierbare vriend. 'Vash zdorovie' klonk het weer. Tegen het eind van de
maaltijd, die wel eeuwen leek te duren , waren ze allemaal erg vrolijk en ook
een beetje moe. Larissa en hij gingen naar de slaapkamer en bekeken daar wat
fotoalbums. Tante Sacha op het toneel, tante Sacha op een feest. Kleine Larissa
op de arm. Hij wilde zo graag aan Larisa vragen of opa en oma nog kwamen. Hij
probeerde het door opa en oma in het Russisch te zeggen en dan maar vragend
kijken. Ze begreep het niet. Dan weer op een andere manier. Maar ze haalde haar
schouders op en zei 'moched bit".Dat was dus het Russische woord voor
'misschien'. Hij zuchtte . Een klein plannetje kwam in zijn gedachten. Hij zou
morgenvroeg wel iets van het ontbijt bewaren en er was nog taart en koekjes.
Die ging hij dan zelf naar hen toebrengen.
Moest hij wel mamma's adressenboekje meenemen zodat hij wist wat de naam van de
straat was . Misschien kon hij met de bus mee, of misschien ging Larissa wel
even mee. Hij zei er nog maar niks over.
Eindelijk was het zover. De gasten waren naar huis en de afwas gedaan. Borden
afdrogen deden ze niet. Alles werd op het druiprek gezet boven het aanrecht.
Dat was handig.
André kroop al lekker onder de wol terwijl moeder nog even op de badkamer was.
Hij hoorde haar praten met haar zus. Nu moest hij wel nog even wakker blijven,
want dit was de kans om de Kerstman stiekem te bekijken tijdens zijn werk. Hij
zou wel net doen alsof hij sliep, anders liep de Kerstman misschien weg en
kreeg hij niks.
Vadertje
Vorst.
Met een schok schrok hij wakker. Het was al licht. Hij was in slaap gevallen!
Met een sprong was hij uit bed en jawel hoor, hij was geweest. De Kerstman was
in hun kamer geweest, had aan zijn bed gestaan en hij had het niet gemerkt. Dat
had hij dan heel zachtjes gedaan. Er stonden veel grote pakjes en wel een hele
doos met kleine mandarijntjes. Wat zou er in die grote pakketten zitten? Op één
pakje stond Leendert. Het grootste pak was voor zijn broer. Hoe moest mamma dat
meenemen?
Mamma sliep nog. Zachtjes sloop hij de deur uit en liep de lange gang door naar
de keuken. Misschien kon hij nu wel iets lekkers inpakken voor zijn
grootouders. Daar zou toch niemand bezwaar tegen hebben. Hij zocht naar de
lichtschakelaar. Ja, de lamp floepte aan . De borden stonden nog in het
druiprek. Hij trok enkele kastjes open. Daar lagen de vers gebakken koekjes. In
de koelkast stond ook nog het een en ander. Nee, dat durfde hij niet. Enkele
koekjes stopte hij in het zakje van zijn pyjamajasje. Het ging maar om het
gebaar. Daar ging de deur van de slaapkamer open en tante Sacha kwam in haar
ochtendjas de keuken in. 'Dobre utro André', zei ze. Hij zei ook goedemorgen in
het Russisch na. Ze zette de waterketel op en begon de tafel te dekken. André
keek toe. Tante Sacha maakte altijd veel grapjes en doordat ze een klein beetje
Duits kon begreep hij het vaak wel. Hij vond haar wel heel erg overdreven in
haar spreken, maar wel heel aardig. Heel anders dan zijn moeder. Met tante
Sacha kon je veel lachen en zijn moeder was veel serieuzer. Het leek wel alsof
ze altijd een beetje verdrietig was en dan ging hij zich ook zo voelen. Tante
Sacha zat te vertellen wat ze vandaag van plan was, maar daar kon hij geen touw
aan vastknopen. Hij maakte naar haar het gebaar van gezicht wassen en liep naar
de badkamer. Daar stonden wel heel veel flesjes met gelige vloeistoffen.
Allemaal parfum zeker. Hij pakte een flesje van het glazen boordje en draaide
het open. Jeetje, wat een sterke geur. Hoe kon je dat de hele dag verdragen.
Dan rook je niets anders meer dan dat.
De hele badkamer zou er nu wel naar ruiken. Hij draaide snel het dopje op het
flesje.
Zou er warm water zijn? Zou hij een beetje in het bad doen? Hij liet het bad
een beetje vollopen en ging er snel inzitten. Hij wist niet in welk flesje
badschuim zou zitten. Dat zal wel het plastic flesje zijn. Hij deed er een
beetje van in het water. Weldra zat hij tot over zijn oren in het schuim. De
kraan moest dicht. Er was te veel schuim. Het bad was zo groot dat hij meteen
kopje onder ging toen hij ging liggen. Hoestend en met rode zeepogen kroop hij
weer uit bad. Niet handig, zo'n groot bad en zoveel schuim. Daar riep zijn
moeder al. De klink ging naar beneden, maar hij had hem gelukkig op slot
gedaan. Ík kom zo,'riep hij door de deur. Hoe moest hij nou dat schuim
wegkrijgen, Met de handdoek lukte het helemaal niet. Hij ging maar eerst eten
en dan zou het schuim wel vanzelf weg gegaan zijn. Vlug schoot hij in zijn
broek en trui. Toen hij de keuken in liep draaide tante Sacha zich om en barste
in een schaterlach uit. Zijn moeder draaide zich ook om en zag de jongen staan
met schuim op zijn hoofd en op zijn trui. Ze pakte hem bij zijn arm en duwde
hem terug de badkamer in. 'Wat heb je nu toch allemaal gedaan?'vroeg ze. Ti
doerak.
Thuis sprak ze nooit Russisch en nu was hij een 'Ti dourak'. Ze begon meteen de
badkamer schoon te maken en tante Sacha kwam lachend binnen en zei iets tegen
haar zus. Gelukkig kwam er weer een glimlach op haar gezicht. Samen zorgden ze
dat het schuim verdween en konden ze eindelijk aan het ontbijt beginnen, waar
Larissa en haar vader al aan de tafel zaten te wachten.
De
film
Aan tafel werd er gezellig gekletst in het Russisch, dus André at snel zijn
pannekoekjes en boterham op. Wanneer ze van tafel zouden gaan konden ze terug
naar de Kerstboom gaan en de pakjes open maken. En een heelijk zoet
mandarijntje nemen.
De 2 vrouwen zagen wel zijn ongeduld en zeiden lachend"ga maar vlug eens
kijken" tegen Larissa en hem .In de kamer was het bed al opgemaakt maar
alles lag nog onder de Kerstboom zoals toen hij het gezien had. Oom Vladimir
gaf mij het eerste pakje. Dat moest wel een bal zijn. Ja, een heuse voetbal.
"Spasibo Ded Moroz", zei hij beleefd tegen oom Vladimir.Ze moesten
allemaal lachen en ze waren het schuimvoorval alweer lang vergeten.
Daarna kreeg Larissa haar cadeau, een enorm etui met heel veel teken spullen en
tekenblokken erbij. Ze was er heel blij mee. Dan kreeg ik het andere vreemde
cadeau in mijn handen gedrukt. Hij werd er zenuwachtig van. Met zenuwachtige
rukjes werd het papier eraf gescheurd. Wat was dat? Een instrument. Een soort
gitaar , maar met een bolle achterkant. Oh, wat mooi. "Spacibo"klonk
het zacht. Wel een heel mooi cadeau. Mamma vertelde dat ze wist wat er in het
pak zat van Leen. Hoe kon ze dat nou weten. Ze zei dat Leen ook een gitaar had
gekregen, dat had ze kunnen voelen aan het pakje. Voor moeder was er een flesje
parfum, hoe kon het ook anders. In Rusland zagen de vrouwen er heel netjes uit
en roken allemaal naar dat spul. Wanneer ze dan weer thuis kwamen trokken ze de
schoenen uit en deden ook andere kleren aan.
Toen de pakjes allemaal open waren en de vrouwen zich terug trokken om toilet
te maken pakte oom Vladimir de voetbal en gebaarde naar de gang. Daar speelden
we voetbal en niemand kwam de deur uit rennen om het te verbieden. Dat was heel
leuk. Oom Vladimir had ook nooit iemand om mee te voetballen. Hij werd zelfst
heel fanatiek. Uitgeput lag hij later op het bed in de kamer. Het zweet stond
hem op het voorhoofd.
Daar kwam Larissa de kamer binnen. Ze zag haar vader zo uitgeput liggen en zei
lachend iets tegen hem. Hij stond meteen op en deed alsof hij nergens last van
had. Larissa zag er netjes uit. Ze leek al zo volwassen . André wist dat ze 4
jaar ouder was dan hem , maar ze was even groot als zijn moeder. Het wachten
was op zijn moeder en tante. Hij wist niet wat er gebeuren ging. Na zeker nog
een half uur was iedereen klaar en gingen ze de deur uit.
Zijn moeder sprak nu de hele dag Russisch en hij hing er maar een beetje
achteraan en wist helemaal niet wat ze nu gingen doen. Ze liepen de straat op
naar een bushalte. Daar bleven ze wachten. Hij vroeg aan zijn moeder waar ze nu
naar toe gingen. "Jij gaat met Larissa naar de film en blijft daar tot we
jullie weer komen ophalen". Oh, nou dat was wel leuk, Goed om te weten,
dacht hij een beetje grimmig. De bus kwam en iedereen stapte in en liep gewoon
door naar achteren. Er hing een soort bus voorin met een gleuf voor het geld en
een rolletje met kaartjes. Niemand betaalde. Iedereen liep gewoon door. Moeder
vroeg daar iets over aan haar zus, maar die haalde haar schouders op. Niemand
in de bus keek op. Iedereen zat naar buiten te kijken of voor zich uit en
enkelen deden alsof ze sliepen. Ook zei niemand goedendag. Niet echt een
vriendelijk gezelschap.
Wat zouden tante Sacha en zijn moeder nu gaan doen? Zouden ze naar oma en opa
gaan? Of naar de winkels. Hij keek naar buiten en zag enorme brede straten
opeens met hele grote huizen. Alles zag er wel erg grijs uit. Zouden ze hier
geen verf met leuke kleuren hebben? Hij had gedacht dat ze hier veel meer
hadden dan in Nederland. Maar misschien net die verf niet.
Ze stonden op en gingen achter in de bus er weer uit. Tante Sacha zei iets
tegen Larissa, die knikte en moeder zei tegen haar zoon dat hij gewoon bij
Larissa moest blijven en lief moest zijn. Over 2 uurtjes zagen ze elkaar weer.
Larissa nam hem bij de hand en nam hem mee naar een gebouw . Leek in de verste
verte niet op een bioscoop. Het was een soort eetzaal met stoelen voor een
groot scherm. Enkele potige dames hielden de vele kinderen onder controle. Ze
straalden wel gezag uit. Iedereen moest zijn jas op een haakje hangen en rustig
gaan zitten. Her en der werd er geduwd en vijandig gekeken wanneer 2 kinderen
op dezelfde stoel wilden gaan zitten, maar uiteindelijk zat iedereen. In de
hoek stond een grote kerstboom, maar heel gezellig zag het er niet uit. Ze
hadden wel allemaal een soort rubberen snoepje gekregen dat wel de hele film
mee zou gaan.
De gordijnen werden dicht getrokken en dan klonk het geratel van een
filmapparaat. De film ging beginnen. Het was een soort sprookje. Toen de
kinderen op de voorste rij de beelden zagen stonden ze op en probeerden de
figuurtjes op de film aan te raken. Dat mocht niet. Een stevige mevrouw zei dat
ze weer moesten gaan zitten. Ze zaten allemaal met open mond te kijken. André
keek eens om zich heen. De film boeide hem niet. Hij verstond het niet en de
kinderen waren interessanter. Er zat een meisje schuin voor hem die zich
telkens omdraaide naar hem. Ze had twee vlechtjes en leek heel aardig. Larissa
keek ook een beetje verveeld om zich heen met in haar mond het gummi snoepje.
Eindelijk was het voorbij. De gordijnen gingen weer open en wie kwam daar binnen.....Vadertje
Vorst. Nou ja, hier kwam hij gewoon overdag de deur door. Iedereen mocht langs
hem lopen en kreeg een aai over zijn hoofd. Hij leek wel veel op de man die hij
in de sneeuw had gezien tijdens het ritje met opa. Ze kregen nu allemaal een zakje
met snoep en mandarijntjes en limonade stond er op de tafeltjes. Hij zei voor
de zekerheid toch maar even 'spasiba' tegen de oude man.
Misschien wist hij wel dat hij André was uit de flat van tante Sacha.
Toen de limonade op was trok Larissa hem weer mee naar de jassen en naar
buiten. Ze keken naar links en naar rechts, maar nog geen ouders te zien. Dan
nu maar eens vragen welke richting opa en oma woonden. Hij maakte haar
duidelijk wat hij wilde weten en ze wees naar links. Maar ze wees zo, alsof het
wel nofg heel ver weg was. Dus wanneer hij nu terug ging met de bus zou hij
goed opletten welk nummer de bus had en hoeveel haltes ze voorbij gingen.
Er lag best veel sneeuw en er kwamen nu ook andere kinderen naar buiten. En
voordat hij het wist had hij een sneeuwbal in zijn nek. Hij keek wie dat gedaan
had, dan zou hij hem die toch terug geven. Maar het was dat meisje met die
vlechten. Ze keek lachend naar hem en voordat hij het wist stonden ze met z'n
allen sneeuwballen te gooien. Het werd een gevecht van jongens tegen de
meisjes, of anders om. Maar toen kwamen er ouders de kinderen ophalen en ze
hielden er mee op. Ook het meisje werd door haar vader afgehaald, Ze draaide
zich wel nog 1 keer om en zwaaide met haar handschoen in haar hand. Hij zwaaide
verlegen terug. Larissa keek hem lachend aan. André kreeg er een kleur van.
Gelukkig zagen ze opeens Sacha en Nina. Die hadden plezier en vroegen hoe het
geweest was. 'Leuk!. Kijk maar, een zakje met snoep hebben we gekregen van de
Kerstman.' 'En de film', vroeg moeder. 'Ook wel leuk', loog hij. Larissa zei
ook nog wat en iedereen moest toen lachen. Dat zal dan wel over dat meisje zijn
gegaan. André keek naar de grond en had even de pest in Larissa. Maar niet lang
hoor. In de bus zaten ze gebroederlijk naast elkaar de inhoud van de zakjes te
bekijken.
Toch lette hij goed op hoe de bus reed. Er reed ook een trammetje. Dat had hij
nog nooit gezien. Hier zaten ze midden in de stad. De bus reed langs de brede
rivier waar mensen aan het schaatsen waren en waar gewandeld werd in een mooi
park met besneeuwde bomen. Ook zag hij een reuzenrad staan in het park. Dat was
makkelijk te onthouden. Het was wel een grote stad, maar wanneer je bij de
rivier bleef kwam je uiteindelijk bij de bekende flats uit. Het ritje duurde
misschien maar 10 minuten. Daar waren de flats al. Het tweede blok, daar
moesten ze zijn. De flat was van binnen prachtig maar de ingang zag er niet erg
uitnodigend uit. Voor de deur van de flat waren mannen in de weer met een bezem
om de sneeuw weg te ruimen. Onder hen zag hij in eens oom Vladimir. Larissa
liep op hem af en ze kusten elkaar. Ze was wel dol op haar vader. Ze gingen met
z'n allen naar binnen en hij wist zeker dat er nu weer gegeten ging worden.
Maar hij had zijn plannetje al klaar.
De
busrit.
Na
het eten gingen tante en moeder en Larissa een spelletje doen en oom Vladimir
ging even naar een vriend. André zei dat hij moe was en even wilde gaan slapen
in de slaapkamer van tante Sacha. Dat was goed. En zo kon hij ongemerkt op de
gang zijn jas en muts pakken . De koekjes zaten in zijn zak en ook het
adresboekje van zijn moeder. Zijn hart klopte behoorlijk. Hij wist zeker dat
zijn moeder dit niet goed vond, maar hij zou wel terug zijn voordat ze met het
spelletje klaar waren. Hij rende naar de bushalte. En binnen enkele minuten was
de bus er. Nu moest hij goed opletten waar het reuzenrad was en dan nog 3
haltes verder. De bus was niet erg vol. Hij zat vlak bij de achterdeur en kon
zo snel naar buiten wanneer hij dacht dat hij er was. Dat kon nu ieder moment
gebeuren. Hoe moest hij nu de bus laten stoppen? Gelukkig stond er een vrouw op
. De bus stopte. Hij sprong over het trapje heen en rende de richting op die
Larissa had gezegt. Hij moest opschieten, want ze moesten niet merken dat hij
weg was. Hij rende en rende . Toch leek het helemaal niet op die straat met de
huisjes waar hij met opa zijn koets gereden had. Hier misschien naar links. Nu
moest hij oppassen dat hij de weg nog terug vond. Toch zag hij verderop hekjes
met bloemen. Daar was het. Hij lon nu niet meer rennen. Even rustig aan. Maar
daar aangekomen zag hij nergens het huisje staan, of iets wat er op leek. Het
had geen zin, hier was het niet. Hij moest terug voordat ze met het spelletje
klaar waren.
In
de flat bij tante Sacha hadden ze de vermissing al bemerkt. Ze zochten eerst
onder het bed en dan buiten bij het hok. Zijn moeder raakte helemaal overstuur
en de tante zat met Larissa te overleggen of ze misschien wist waar hij heen
was. Larissa wist het ook niet. Maar opeens schoot het haar te binnen dat hij
gevraagd had voor het dorpshuis waar opa en oma woonde. 'En....'vroeg haar
moeder', wat zei je. 'Ik wees', ze Larissa. 'Waarheen?'vroeg ze nu zeer
nadrukkelijk. 'Die kant op, toen we voor de deur stonden'. 'Nina , hij is op
zoek naar pappa en mamma' riep ze naar haar zus. 'Hoe komt hij daarbij? 'Ze
gingen weer naar binnen en belden een taxi. Toen die kwam zijn ze die richting
opgereden die Larissa zei. Het werd al donker en de moed zakte Nina in de
schoenen. Maar Larissa zag hem het eerst. 'Daar loopt hij', riep ze blij. Ze
sprong uit de auto en rende er naar toe. 'André.....riep ze. Tante Sacha maakte
spontaan een kruis en zijn moeder......die was heel erg kwaad. Ze huilde van
emotie en duwde hem de taxi in. Wat hem bezielde, waarom deed hij haar dat aan,
hij deed zijn tante verdriet aan en nog veel meer. Hij keek maar naar buiten,
maar daar was niks te zien omdat het nu donker was. Toch maar goed dat Larissa
haar mond weer had voorbij gepraat. Hij was hartstikke moe en ging het liefst
naar bed. Het ergste was dat hij ze niet gevonden had. De koekjes had hij nu
zelf opgegeten. Hij kon wel huilen.
Zijn moeder was erg teleurgesteld in hem, maar zijn tante had hem stiekem
getroost en een warm bad klaar gemaakt met net genoeg schuim zodat hij kon opwarmen
en kon uitrusten. Ze bracht hem nog warme chocolade melk en pannekoekjes.
Daarna vielen hem de ogen dicht en mocht hij lekker in zijn bed liggen waar hij
niet lang daarna in een diepe slaap zakte.
Het
einde
Ze bleven nog 3 weken bij tante Sacha en brachten hun tijd door met
familiebezoekjes, wandelen over de bevroren rivier en ronddraaien in het
reuzenrad. Spelen in de sneeuw met Larissa en andere kinderen uit de flat.
Het was een onvergetelijke tijd en er is nog veel over gedacht. 7 Jaar later zag
André ze weer terug in de zelfde flat. Samen met zijn broer en zijn beide
ouders maakt hij die reis nog eens, maar dan met de auto . 8500 Km reden ze
naar Rusland terug. Maar zijn grootouders heeft hij helaas nooit meer gezien.
Geplaatst
door Ria Brugge op 17:11 
Nou, je hebt talent hoor. Ik denk wel dat het moeilijk
zal zijn om dit niveau te handhaven maar je hebt natuurlijk wel veel
doorzettingsvermogen. Mijn blog is meer een dagboek en waarschijnlijk niet erg
interessant voor andere mensen, dat geeft niet.
Nog amper een maandje en dan zie ik jullie in levende lijve!
Groeten, Rudi
els sikon zei
Leuk om te lezen hoe Adrie zich zijn jeugd herinnert.
Het is een spannend en leuk verhaal geworden, leuk voor de neefjes en nichtjes
ook.
Groetjes van zus Els
