Het komt voor dat je opeens oog in oog staat met een vreemde op de TV en dat je in een klap die herkenning voelt.Je kent ze niet maar er is een enorme klik met die persoon. In de eerste minuut al.Zoals ze daar zat te spelen op haar trekzak. De muziek die ze erop speelde. De eerste woorden die ze sprak over het feit dat je je zelf niet ziet zoals een ander je ziet. Dat herkende ik ook bij mezelf heel erg.Het was een knappe documentaire,dat is zeker. Ze lag met een foto al maanden op mijn salontafel. Ze stond op de kaft van "hoe schrijvers wonen". Een alleraardigs boek waar een vriendin me attent op maakte en dat ik nog ergens 2 de hands op de kop kon tikken. Toen dacht ik meteen "daar moet ik iets van gaan lezen", maar door de prachtige documentaire ging alles in een sneltreinvaart.
Ik trof 2 dagen later een schilder die haar kende en haar ook een toffe madam vond. Hij was Belg en kende haar een beetje, had ook nog eens met haar gegeten enz.Hij vertelde dat ze een geweldige schilder was en een geweldig schrijfster. Begin maar met Rachels rokje, raadde hij mij aan.Het had hem ontroerd. Dezelfde avond had ik het besteld en 4 dagen later lag Koetsier Herfst ook al in huis. Nu liggen er 4 boeken en div. prenten in huis. Alles wordt verslonden en herlezen.
Het lijkt alsof ze haar gedachtes zo op papier heeft gezet, maar het is toch wel degelijk zeer doordacht en heel origineel.
Die vrijheid, het tegendraadse, het liefdevolle, het kunnen opschrijven van gedachtes, de geweldige humor. Maar ook heel ontroerend. En voor je het weet ben je een fan. Ja een fan van een schrijfster. Als dat geen stimulans is om meer te schrijven , dan weet ik het niet.
Nu stimuleert ze Annemieke en mij ook nog eens om deel 2 te maken van Zwientje. Nou, wij willen niets liever. Ze gaat ons helpen. Dus het is echt een wonder. Wat is het leuk om door dat kleine boekje Zwientje 2 lieve vriendinnen over te houden. Anneke uit Zwolle, ook een schrijfster. Zo kom je in eens in een andere wereld. De wereld waar je eerst van droomde is werkelijkheid.
Anneke en ik gingen op de dag van ons jaarlijkse uitstapje met de trein naar Den Haag. Naar het Letterkundig museum. Ik als fan van Charlotte, want er was daar ook een kleine tentoonstelling over haar met vele prachtige schilderijen van haar hand en zij als schrijfster die erg geïnteresseerd is in andere gedreven mannen of vrouwen. In dit geval schrijvers.
We waren daar helemaal op onze plek en we zijn ook nergens anders meer heen gegaan. Dat was genoeg voor ons. Al die prachtige schilderijen , meer dan 400 dacht ik.
Ik citeer even van de website
Van Kader Abdolah tot Joost Zwagerman, van Louis Couperus tot Judith Herzberg en van de Schoolmeester tot Toon Tellegen; sta oog in oog met schrijvers van toen en nu. Bejubeld, verguisd of vergeten. Alfabetisch op schrijversnaam zijn meer dan 500 portretten te zien. Brutaal, vitaal en onconventioneel.
De een nog mooier dan de ander en allemaal schrijvers. Kleine tentoonstellingen in vitrinekasten van o.a. Inez van Dullemen,
Ook Peter van Straaten werd er geeerd. Hij had de Jacobus van Looy-prijs toegekend gekregen.
Ook een vitrinekast over Driek van Wissen. Dit naar aanleiding van zijn plotseling overlijden .Hij was dichter des vaderlands. Helaas heb ik dit niet gezien.Ik moet nog eens terug.
Anneke en ik waren helemaal blij van zoveel moois.Wat een goede keuze om daar heen te gaan.
In de trein terug naar huis kon ik op mijn gemakje al het leesvoer doornemen. Wonder boven wonder was de trein nagenoeg leeg.Het mooiste boek was natuurlijk het schrijversprentenboek( zoals Charlotte het noemt) van Charlotte, dat ik daar gekocht had .Anneke had mij ook nog een leuk schrijvers tijdschrift cadeau gedaan, dus woorden genoeg voor die dag.
Thuis gekomen wilde ik alles vertellen, maar ook meteen de foto’s bekijken en het mooie einde van de dag was wel het mailtje van Charlotte die informeerde naar deze dag en natuurlijk ook naar de varkens en naar Annemieke.
Ja, wanneer je echt iets wilt in hart en nieren en je gaat ervoor dan wordt het toch beloond. Dit is het bewijs.
