Francesca Woodman

Ik werd meteen door deze foto geraakt in de VPRO gids.Ben op internet gaan zoeken en het was een mooie ontdekking.
Het boek ligt hier voor me op tafel. Het is een mooi dik boek met veel bijzondere foto's.Deze fotografe werd geboren op 3 April 1958 en is maar 22 jaar geworden. Toen sprong ze uit een venster in New York op 21 Januari 1981
Haar beide ouders leefden voor de kunst. Moeder was ceramiste en vader schilder. Ze had 1 oudere broer die later electronische kunst zou gaan maken.Ze woonden veel in Italië, net buiten Florence waar haar ouders een boerderij bezaten.Daar kwam ze nog meer in contact met kunst.Op haar 13 jaar ging ze in Amerika naar kostschool en kreeg haar eerste cameraatje mee van haar vader. In 1975 ging ze naar Rhode Island General Assembly school, waar ze zich wilde toeleggen op de fotografie.Ze was toen 17 jaar.Op haar 19 de jaar mocht ze 1 jaar in Rome studeren.Doordat ze vloeiend Italiaans sprak maakte ze snel kennis met andere kunstenaars.Op haar 21 jaar kon ze afstuderen op Rhode Island. Ze ging daarna naar New York om een cariëre op te bouwen in de fotografie. Ze had echter snel het idee dat ze niet groeide in haar werk en dat er ook weinig belangstelling was. Ze had wel een tijdelijke relatie , maar ze leed ook aan depressies. Uiteindelijk heeft dit alles tot deze vroege dood geleid.





Nee, wanneer je alles weet, dan kijk je er anders na. Nu is het een droevig verhaal.
Op de VPRO

Kort intermezzo

Ze woonden aan de grens. Ze leefden op de grens. Ze kwamen uit Brabant. Vader, moeder en de twee zonen. Het waren mensen die zich zelf wilden zijn en zich niet in een hokje lieten duwen. De moeder wilde daar in de stille polder paarden houden. Ze ging honden fokken. Katten, pauwen, kippen, kwamen erbij. Niemand zou last van hun hebben op dat plekje.
Het jongste kind was een lieve stille jongen die wel een beetje eenzaam was. Hij was het buitenbeentje op school. Maar hij was graag bij zijn duiven, zei hij.
Ze waren gelukkig op dat hoekje daar in de polder. Helaas was het geluk van korte duur.
Moeder werd ernstig ziek. Het gezin was aangeslagen. De jongen zorgde voor al de dieren.Zijn grotere broer deed de paarden.
De knappe moeder werd een zieke zwakke vrouw. Maar na een poosje wilde ze toch nog eens op een paard zitten. Zo kwam het dat een buurmeisje haar op een paard hielp, de pruik werd aangereikt, de kip sprong erbij en ik kon de laatste gelukkige momenten vastleggen op de foto van deze bijzondere mensen. Ze voelde haar krachten terug komen, zei ze. Maar het was toch de laatste keer.Een jaar later is ze gestorven en door haar paarden naar haar laatste rustplaats gebracht...in Brabant.


Misschien staat deze foto wel op de kast in de kamer bij de jongens.

Het bos

Iedere zondag gaan we met onze hond Jasper (een labrador) naar het bos . Het is geen groot bos maar wel een mooi en zeer rustig bos. Wilde grote dieren zal je er niet tegen komen .Veel konijnen en sinds kort ook enkele eekhoorntjes. Mensen zie je er ook nauwelijks. Een handje vol op zondagmorgen met hun hond(den)en het blijft dan meestel bij een "goede morgen". Het lijkt wel een soort boscode. Je weet wie je er misschien kunt ontmoeten, maar het blijft afstandelijk. Maar door de jaren heen wordt de code toch steeds vaker doorbroken. Zo ook bij de man die de hele zomer in korte broek en stevige bruine benen het bos in wandelt tegen dezelfde tijd als wij.

De man loopt er meestal alleen met 2 alleraardigste kleine hondjes. Het zijn teefjes en Jasper is er wel dol op, vooral op de kleinste, die nou net niets van hem hebben moet.Maar het andere teefje is zo wild op hem dat we niet zomaar door kunnen lopen.We zijn er op de eerste plaats voor de hond.

Iedere week , of in iedergeval eens in de maand, spreken we met de man in de korte broek. Hij laat niet veel los en wij ook niet. Dus na 2 Jaar hebben we elkaar nog steeds iets te vertellen en blijft de ontmoeting iets spannends houden.
Mondjesmaat komt er informatie bij.
Na jaren weten we nu dat de man een partner heeft die doordeweek iedere dag met de hondjes wandeld, behalve op zondag. Dan zorgt hij dat de man in de kortebroek een heerlijk ontbijtje tegenmoed kan zien na de wandeling. Het is natuurlijk daarom dat hij zo snel loopt.Hij woont een dorp verder dan waar wij wonen. We weten zijn adres en e-mail gegevens . Dat zijn ouders in DenHaag wonen en dat hij daar met Kerst naar toe gaat en de pudding maakt voor het Kerstdiner.
Meer informatie heeft een mens niet nodig en het houdt de fantasie levendig.