woensdag 25 september 2013

De uil.,



Ik loop door het donker wordende bos. Het is een dagelijkse avondwandeling van onze oude Labrador Jasper. Hij loopt graag op de zachte bosgrond omdat hij zere poten heeft. De wandeling duurt voor hem ongeveer 15 min. De rit erheen duurt ook 15 min. We doen het met liefde. Met liefde nemen we ook voor hem 2 teefjes en hun baasje mee. Het stemt hem heel tevreden. Die 2 teefjes zijn nog nooit door een donker bos gelopen en ze verstijfden dan ook meteen toen daar opeens die schreeuw was. Ik kon het ook niet echt thuis brengen , maar dacht aan een uil of een kind ver weg in het bos. Daar alweer......deze keer dichterbij. De honden zetten hun haren recht en luisteren gespannen. Dan  vliegen een stukje het bos in om meteen weer teug te rennen naar ons. Ja, het moet een uil zijn. Inmiddels liepen we zelf ook al een stuk sneller. Het was toch beangstigend. Oh..daar alweer...nu leek het boven ons te zitten , moet wel een uil zijn. De honden stonden weer stokstijf. Dan zetten ze het op een rennen. In de verte zagen de auto met ervoor onze Jasper, die een kortere route had gelopen met zijn baasje. Ze vlogen er op af. Zo snel als ze konden lopen. Had Jasper de uil ook gehoord, vroeg ik mijn man. Hij wel, maar Jasper had het te druk met het opsnuiven van de sporen in het bos en...hij is ook al wat doof.