Kerstcrisis op de Markt.

Het begon allemaal op de dag dat de Kerstmarkt in ons dorp zou plaatsvinden.
Het jaar ervoor werd hij op het laatste moment afgeblazen vanwege storm.
Dit jaar gebeurde het weer. Om 2 Uur waren de eerste kramen al bezig met het opzetten van hun kraam. De ondernemers die in het Kerstmarktcommité zaten , waren druk in de weer met de electriciteit en de versiering van de Markt.
Je zag de zorgelijke blikken wel op hun gezicht, maar tegen de avond zou de wind wel gaan liggen.
Het was niet alleen de rukwind die onder het zeil schoot en het kraam omhoog zwiepte met de inhoud erop, maar ook de regen die de nodige schade kon veroorzaken aan de koopwaar.

Er werden extra haringen in de grond geslagen en de standhouders renden dapper achter hun opvliegende koopwaar aan.
Toch werkte de klappende zeilen en de omkiepende tafels en de zwiepende regen hen danig op de zenuwen en nog voordat het half 5 was werd er al door enkelen ingepakt .
En voordat het 18.00 uur was, werd er door het Kerstcommité de kerstmarkt afgelast. Dus inpakken en wegwezen was het advies.

 

Ook voor mij was het een drukke winderige middag geweest. Wat hand en spandiensten gegeven en wat foto´s in de regen genomen.
En tegen 18.00 uur naar huis. Ik had natuurlijk niets aan de foto´s, maar dat was minder erg.
Al die gene die al maanden bezig waren om dit op poten te zetten, die waren natuurlijk zwaar teleurgesteld.
Het zou er geweldig uit hebben gezien ware het weer rustig geweest. Het zou ook veel sfeervoller zijn geweest dan wanneer het binnen in het dorpshuis was gehouden. Maar nu was er helemaal niets.Tegen 19.00 uur , toen ik met de hond ging wandelen , zag ik overal uit de straten mensen komen die onverrichterzake naar de Markt gingen.
Jammer !

Parijs in de winter

Om kwart voor 4 liep de wekker af.
Marleen , mijn buurvrouw en ik zouden een dag op en neer naar Parijs gaan.
Of dat gaat en de moeite is kan ik zeggen.....zeker.  Wanneer de Thalys in je stad stopt dan zeker. Wij moesten eerst een uurtje naar Gent reizen en dan met de trein naar Brussel. Dat alles neemt wat tijd.
Ons plan was dan ook om de Thalys in Gent te nemen en dan rechtstreeks naar Parijs te reizen, maar vanwege werkzaamheden aan de lijn is die een paar maanden uit de roulatie.  Om 6.15 u ging de trein naar Brussel en om 7.13 en om 8.35u. stonden we op het Gare du Nord.
Een enorm station, maar het was mede door de Metro app. op mijn mobiel, een fluitje van een cent om de juiste metro naar Père Lachaise te vinden,|Metro 4 richting \porte Clignancourt en na een stop meteen uittappen bij Barbès Rochechouart.
Dan metro 2 naar Pere Lachaise.Daar waren we tegen kwart over 9. We maakten een foto van het bord met beroemde graven en togen naar Jim Morrisson. Die hadden we redelijk snel gevonden.
Hij ligt achter een hekwerk, zodat je niet bij zijn graf kunt komen.

Maar later zag ik dat iedereen er overheen klimt.Het was nu dood stil op het kerkhof, maar in de zomer zijn bij dit graf hele hapenings met muziek en zang .

Dit was deel een van het bezoek aan Pere Lachaise.
Nu mijn graf nog. Dat was een moeilijke.
Ik zocht voor mijn vriendin An in Zwolle het graf van Annie Girardot.
Snel een bericht naar Zwolle gezonden om de ligplaats te ferifiëren . Sector 49 2 de devisie.
Het bleek na 1 uur zoeken helemaal boven op de heuvel van Pere Lachaise te liggen , links onder het crematorium.
Van boven af heb je daar dit uitzicht.

Ondanks dat we al in die sector zaten konden wij het graf niet vinden. Nog aan een opzichter van de bladruimers gevraagd en die wist het. Nee, niet section 49 maar de 2 de traat linksaf en dan in het midden aan de rechterkant.
Dat klopte uiteindelijk redelijk en het bleek toch ook in sectie 49 te zijn , daar waar we al zochten.
Om 11.00 uur zouden we het kerkhof verlaten, dat was de afspraak die we met elkaar gemaakt hadden. En om 2 minuten over 11 zag ik opeens haar afbeelding tegen een grafsteen.

Wat een vreugde. De zon begon ook meteen te schijnen. We namen het lichtje dat we mee genomen hadden uit de tas en zochten naar de lucifers. Aan alles was gedacht. Toen het lichtje brande heeft Marleen een filmpje gemaakt van het plaatsen ervan. Zo kon vriendin Anneke in Zwolle getuige zijn van de plechtige woorden die ik sprak.

Salutions de Anna de Zwolle , elle vous embrasse.

 

Maar toen we goed keken op de steen achter het graf, zagen we dat het haar moeders graf was.Zij is bijgezet in dit graf van haar moeder , maar haar naam staat er nog niet op.
Blij dat onze doelen wat dit betreft berijkt waren togen we weer naar de uitgang.

Dit is de ingang/uitgang van de mooie begraafplaats en hieronder zie je de straat. Ergens in het midden is de ingang.

We gaan met Metro richting Opera. Daar lopen we midden in de Marais. Dat is de Jodenbeurt in Parijs. Veel Joodse bakkers en kleding winkels, juweliers enz.
Er waren ook veel eet tentjes. Zag er allemaal wel knus uit, maar we wilden daar toch uiteindelijk niet eten en besloten verder te lopen.
Je bent toch in Parijs om wat te zien en niet om maar te zitten.Het werd al snel rustiger, want de meeste mensen zochten iets op, om 12.00 uur.

Ook wij vonden een geschikt etablisement waar ze een heerlijk Plat du Jour hadden.We dronken er een halve fles water, 2 kopjes koffie en een heerlijk ham met groente en brood.
Uitgerust en met een volle maag togen we nu rechtsstreeks naar Galeries Lafayette.
Aan de buitenkant heb ik hem niet kunnen bewonderen, want vanuit het gangenstelsel van de Metro kon je zo de enorme zaak binnen lopen.
Je keek er je ogen uit. Enorme afdelingen met alleen maar schoenen, of alleen maar heerlijke geurtjes maar ook stond Hermé er met zijn verrukkelijke Macarons. 7 Heb ik er gekocht voor Adrie.
En dan stond daar in het midden , onder de prachtige koepel de enorme , negen verdiepingen hoge kerstboom versierd met Swarovski glas. Vooral aan de onderkant spiegelde het glas enorm.

.

De enorme warmte dwong ons toch weer snel de uitgang op te zoeken. We besloten ons derde en laatste voorgenomen doel meteen te gaan opzoeken. Dat was de Arc du Triomphe.

Het lijkt niet zo hoog te zijn en voor 9 euro mag je de 256 treden beklimmen. Ik moet toegeven dat me dat erg tegen viel. De trap draaide enorm, de mensen die achter je kwamen hadden ook een bepaald tempo en die konden je eigenlijk nouwelijks passeren. Er was wel een klein nisje na 150 treden waar 2 personen even konden uitrusten zonder een ander in de weg te zitten.

Maar boven is het geweldig.

Hier lijkt het als of de Eifeltoren heel dichtbij is. Het is adembenemend wanneer je daar staat en het geroezemoes van het verkeer hoort.

Het was helemaal niet druk op het dak van de Arc du Triomph.Dus in alle rust konden we de verschillende kanten bekijken.

Hier kijken we de kant van de La Défence .Dat is een zakenwijk waar veel grote bedrijven zijn gevestigd. In deze wijk werken 150.000 mensen en 4000 ervan werken in de Grande Arche.

De  Grande Arche is het grote vierkante open gebouw .. Zeer indrukwekkend om te zien.
108 Meter hoog en 112 meter breed.

Het kantoorgebouw en tevens toeristische trekpleister moet worden gezien als een moderne variant op de L`Arc de Triomphe.

Het is ook mogelijk een bezoek te brengen aan de Grande Arche. Een echte aanrader want dit gebouw is één van hoogtepunten van het nieuwe en moderne Parijs. Via de glazen lift bereik je de hoogste etage waar je een schitterd uitzicht vind over Parijs. Verder kun je in de Grande Arche kunstexposities bekijken, het computermuseum bezoeken, eten in het restaurant en de films bekijken over de ontwikkeling van de Grand Arche.

 Hier zien we de 2 boulevards samen komen bij de Arc du Triomphe Rechts de Champs Élysée en links de Boulevard Haussmann.
Het ziet er zeer pompeus uit en de huizen op de punten van de boulevards zorgen dat het geheel op taartpunten lijkt.
Om deze brede straten aan te leggen moest heel parijs op de schop. Hele middeleeuwe wijken moesten tegen de vlakte, mensen moesten hun huis of zaak verlaten en elders onderdak zoeken.
Er werden plannen gemaakt om een derde van het park du Luxembourg af te halen en ook begraven mocht niet meer in Parijs maar zou moeten gebeuren in Ponoise.Hier zijn de mensen tegen in optand gekomen en het is ook niet door gegaan.

Wil je een mooie roman lezen over enkele van die mensen die gedwongen werden hun dierbaar huis vol herinneringen te verlaten , druk dan eens op deze link

Het huis waar jij zo van hield. van Tatiana de Rosnay  

                                                                                                            

Het gaat over een vrouw die brieven schrijft aan haar overleden man en haar zieleroerselen aan hem schrijft. Zij, en haar buurmeisje van de bloemenwinkel en de dokter en nog vele mensen in haar straat zijn gedwongen om binnen afzienbare tijd het huis te moeten verlaten want de hele wijk gaat tegen de grond . Haar huis is dat witte huis naast de kerk. Een ontroerend boek met een zeer ontroerend einde.

Deze oude foto's zijn genomen door Charles Marville. 

Genoeg gedroomd over het verleden. We moeten weer naar beneden. Gelukkig is het niet erg druk, want anders zou je misschien te veel de druk van de veel jongere beklimmers in je rug voelen op de wenteltrap. Maar het ging goed. Toch beter naar beneden dan naar boven.
Hoe zag het platteau er nou uit waar we zo'n mooi uitzicht hadden.....

Nou zo.Heel veilig en toch kan je er goed fotograferen.

Met knikkende knieën liepen we nog een beetje te drentelen over de Champs Elysees.

Nee, dit zijn we niet. Maar wij konden nu ook wel een bankje gebruiken.

 We besloten de metro te nemen richting Gare du Nord. Het was nog wel wat te vroeg, maar ook weer te laat om nog ergens naar toe te gaan.
Tot nu toe hadden we nog geen meter te veel gelopen tijdens het zoeken naar de juiste metro. Tot we bij Chatelet°les Halles zochten naar Gare du Nord. Niet te vindeen, maar zoek je naar airoport Charles de Gaulle dan zit je goed. De eerste halte is al het Gare du Nord. We konden nog 1 uurtje wat eten en drinken en daarna weer de Thalys in.

Om 21.30 u waren we thuis en zaten lekker aan de thee met een heerlijke macarons.

Een fijne dagje Parijs. 

Felix Nadar

 

Over deze man wilde ik hier eens iets schrijven.Zijn naam is Felix Nadar maar zijn werkelijke naam was Gaspard Felix Tournachon.  Deze Parijse fotograaf was echt een bijzondere man.
Hij is geboren in 1820 tot en stierf pas in 1910 . Hij was een van de eerste fotografen en wel een zeer bijzondere.
Hij begon als caricaturist en  daardoor had hij later een goed oog om portretten te maken , In 1854 begon hij als fotograaf te werken. In 1061 kocht hij een enorm pand aan de Boulevard des Capucines.
Hij werd beroemd om zijn indringende portretten waaronder vele beroemdheden zoals Sarah Bernardt, Alexander Dumas, en Victor Hugo op zijn doodsbed.
De musici Debussy, Liszt en  Fauré kwamen vaak in de studio om elkaar te ontmoeten.Ook Monet en Manet werden op de foto gezet.



.

Kerst in de Studio

Kerst in de studio deze week. Heerlijk.
2 Kleine hondjes die  prachtige namen hebben nl. Clara en Emma.
Ik kende ze al want iedere zondag komen we ze tegen en Emma is dan dolgelukkig om onze Jasper te zien , maar Jasper heeft alleen oog voor de kleinste en dat is Claartje. Clara op haar beurt heeft helemaal niets met Jasper. Maar dat terzijde.
Om half 2 stonden ze met hun baasje voor de deur en we konden meteen beginnen.
Ik was begonnen met hen samen met het baasje te fotograferen en daarna kwam de kerstboom te voor-schijn. Bleek wel maar een klein kerstboompje te zijn. De hondjes waren heel nieuwsgierig en voelden zich al snel op hun gemak.

 Het baasje werkte goed mee en binnen 1 uurtje hadden we al hele aardige foto's.

Daarna zijn we naar Jasper gegaan die binnen in huis was. Zijn bek viel open bij het zien van zijn Claartje.

Maar al vlug lagen ze alle 3 te slapen. Clara op de bank ( lekker op gelijke hoogte met Jasper) en Emma in jasper zijn mand en Jasper onder de tafel.

De foto's samen even bekeken en uitgezocht met een kan koffie.
Daarna samen naar de Braakman gegaan met de 3 honden.
Snel en toch leuk en goed.

Wilt u ook eens samen met uw dier op de foto, bel dan even.

 

Nog even Gina en Joy laten zien die ook geweldige  modellen waren enkele weken geleden.

 

 

 

Felix Nadar

In Fotografopolis gonst het echter al van de geruchten en het idee om foto’s vanuit een luchtballon te maken zet nog voordat dit gerealiseerd is, ons wereldje in rep en roer. Vrienden stromen toe.
Wat tegenwoordig-bijna vijfendertig jaar later-een gewoon, voor de hand liggend werkje is, dat zelfs de eerste de beste laboratoriumassitent kan verrichten, kwam destijds iedereen als iets onuitvoerbaars iets onmogelijks voor. De woorden van Biot kunnen niet vaak genoeg herhaald worden: ‘Niets is gemakkelijker dan hetgeen gisteren tot stand is gekomen, niets onmogelijker dan dat wat morgen tot stand zal moeten komen’.
De vaklieden schudden het hoofd en dit zijn nog wel de leidinggevende figuren. Iemand als Bertsch komt uit zijn astronomielaboratorium om mij ervan te verzekeren dat ik iets ga proberen wat niet te verwezenlijken is. Daar is de oudste van de gebroerders Bisson het mee eens; de goede LeGray
zegt tegen me: ‘Je gaat geld uitgeven dat je niet hebt, en je nek breken die je wel hebt, en dat voor niets!’
En mijn uitstekende leermeester Camille d’Arnaud smeekt me me rustig te houden, Maar wie of wat zou mij kunnen tegenhouden, als ik eenmaal een van mijn bevliegingen heb…?

Ik heb al een luchtballon gehuurd, alsmede een stamgenoot van Godard om de ballon te manoeuvreren en een dag afgesproken
Koortsachtig heb ik toebereidselen getroffen voor de inrichting van het laboratorium dat ik in mijn mand moet installeren, want we leven nog niet in de gezegende tijd van onze kleinkinderen, die een laboratorium in hun zak kunnen meenemen; wij moeten immers daarboven kokkerellen. Al ons keukengerei staat dan ook voor gebruik gereed. En we moeten niets vergeten, want het zal niet praktisch zijn om al te vaak te moeten stijgen en dalen.
De mand is zo ruim als de zeshonderd kubieke meter van de luchtballon toelaten, die samen met zijn ankerkabels alleen mijn assistent en mij hoeft op te tillen. In de perfect en systematisch ingerichte mand is alles onder handbereik opgeborgen in kastjes of op zijn plaats gehangen. Het is alsof we thuis zitten en Bertsch zou meteen zijn enge wachttorentje in de rue Fontaine-Saint’-Georges, een ware pijpenla van waaruit hij de planeten kwelt, willen ruilen tegen ons luchtlaboratorium.
Aan de mandring van de luchtballon is een tent opgehangen die, met haar dubbele oranje en zwarte omhulsel geen enkel straaltje daglicht doorlaat en slechts een heel klein donkerekamervenstertje van geel glas heeft, dat voor precies de vereiste, minieme hoeveelheid licht zorgt. Het is warm onder die tent, voor de man die de operatie verricht én voor de operatie zelf. Maar het collodium en alle andere materialen hebben niets te duchten in hun ijsbaden.
Mijn verticaal bevestigde objectief is een Dallmeyer, daarmee is alles gezegd, en de ontspanner van de horizontale valbijl die ik heb uitgevonden (alweer een patent!) om de lens in één bewegingen vrij te maken en weer af te sluiten, functioneert uitstekend. Ten slotte heb ik al het mogelijke gedaan om de bewegingen van mijn mand tegen te gaan. Onze spierkracht is zo groot dat de ankerkabels, die niet aan de mand maar aan de equator van de luchtballon zijn bevestigd, dermate strak gespannen zijn dat ze ofwel om genade kunnen smeken ofwel het omhulsel van de luchtballon uiteen kunnen doen barsten. Ik wil trouwens alleen bij rustig weer werken en als ik op de vastgestelde hoogte van driehonderd meter voel dat het touwwerk te strak gespannen staat, zal ik dalen tot tweehonderd of honderd meter; het moet lukken.
Eindelijk is alles klaar!
Ik stijg op…
Eerste opstijging: geen resultaat…!
Tweede opstijging: niets… !
Derde opstijging: niets…!!!
Eerst was ik verbaasd, daarna ongerust, nu ben ik verbijsterd…
Wat gebeurt er toch…?

En ik stijg op, stijg weer op en nog een keer, steeds maar weer zonder enig resultaat.
Na elke mislukte poging kan ik zoeken en nakijken wat ik wil; er is niets vergeten, niets veronachtzaamd, alles klopt. Tien-twintigmaal zijn de baden gefilterd, opnieuw gefilterd en, evenals al mijn chemicaliën, vervangen
Hoe is het mogelijk dat ik onveranderlijk en onvermijdelijk slechts de ene na de andere doffe, roetzwarte plaat weet te verkrijgen, waarop niets van een beeld is te zien? Het lijkt alsof er een vloek op me rust, want hoe komt het toch dat ik er niet in slaag uit de steeds beklemmender duisternis te geraken, van die ondoorzichtige roetkleurige glasplaten af te komen?
Zouden ‘de anderen’ gelijk hebben gehad?
Nee! Nooit zal ik willen aannemen dat de lens niet weergeeft wat ze ziet. Waarschijnlijk kan het om niets anders gaan, gaat het om niets anders dan een tot nog toe onverklaarbare laboratoriumfout, inderdaad een ongelofelijk hardnekkig probleem dat onoverkomelijk lijkt, maar dat ik zal oplossen! Ik geef niet op, ik ga kost wat kost door met mijn opstijgingen totdat ik er het mijne van weet.
Maar ‘kost wat kost’ is vlug gezegd. Elk van de achtereenvolgende opstijgingen, die voor mij alleen worden georganiseerd, kost veel geld en doet mijn toch al zo smalle beurs aanzienlijk slinken; alles wat ik verdien, alles wat ik heb, gaat hiernaartoe en de briefjes van duizend glijden me door de vingers…
Dan breekt ook nog de winter aan, een niet erg geschikt seizoen voor mijn pogingen. Moet ik nu van schaamte in de grond kruipen omdat ik verslagen ben, en tot de volgende lente op mijn nagels bijten, wachtend tot ik weer kan beginnen?
Laten we het één keer, nog één keer proberen! Met de grootste toewijding en met inspanning van alle wilskracht onderneem ik een laatste poging…
Weer niets, niets, niets!!!
Het is of de duivel ermee speelt!!!
Bij iedere opstijging, telkens wanneer ik door alle pech alles donker inzag en ten einde raad een nieuwe proefneming tot de volgende keer uitstelde, kon ik begrijpelijkerwijze niet nalaten ‘Alles los! te roepen, waardoor ik mezelf tenminste als troost en compensatie het genoegen verschafte vrij te kunnen opstijgen Zo eet ook de banketbakker bij gebrek aan klandizie zijn eigen voorraad op.
Deze laatste keer had ik nog koppiger volgehouden en mijn zinloze strijd nog langer voortgezet dan bij de voorafgaande opstijgingen, en de zon daalde dan ook tegelijk met ons, toen we vlak bij Parijs terechtkwamen in een onbekend, destijds nagenoeg verlaten en bekoorlijk valleitje dat Petit-Bicêtre wordt genoemd.
Er stond geen wind en we maakten een zachte landing naast een grote appelboom. De Godard-handlanger wilde meteen zijn luchtballon leeg laten lopen en opvouwen.
Stop!
Ik heb een idee gekregen. Waarom zou ik het morgenvroeg niet nog eens proberen, wat het resultaat ook moge zijn aangezien ik nu nog in de gelegenheid daartoe ben? De onkosten zijn gemaakt, het gas is betaald en als de vulslurf goed afgesloten blijft, bestaat er geen gevaar dat het gas de komende nacht ontsnapt of uitzet, want een bijtende kou doet zich al voelen. lk laat de ballon dus waar hij is, stevig vastgebonden aan de eerbiedwaardige appelboom en bovendien streng bewaakt, verzwaar mijn mand met molenstenen en stuur mijn assistent naar Parijs om andere, nieuwe chemicaliën voor me te halen.
Een nacht is zo om, zelfs in Petit-Bicêtre, en wie weet of morgenvroeg eindelijk…?
Voor dag en dauw ben ik op. De lucht is betrokken, er valt een grauwe ijzige motregen. De goden zijn me voorwaar niet gunstig gezind.
Maar er is nog iets heel anders: Ik zie mijn ballon niet meer…!!! Jawel, hij is er nog! Maar hoe ziet hij eruit?
De ballon die we enkele uren geleden goedenacht hebben gewenst, toen hij recht en fier als een majestueuze paddestoel op zijn steel stond, ligt daar nu ineengeschrompeld, neergeploft, uitgezakt Door de nachtelijke kou is het gas verdicht en bovendien is het touwwerk van het net zwaar geworden door de heilloze miezerregen. Ik word werkelijk door pech achtervolgd. Zal ik wel omhoog kunnen?
De molenstenen worden uit de mand gehaald. Terwijl we de mand moeiteloos in bedwang houden, ontdoen we haar van het zo zorgvuldig geinstaleerde laboratorium, van de tent, van alles, zelfs van mijn beroemde (gepatenteerde!) horizontale valbijl, die door mijn hand zal worden vervangen, want ik neem enkel mijn donkere kamer en mijn geprepareerde glasplaat in een houder mee.
Ik neem plaats in het schuitje; het draait amper een halve slag om zijn as zonder van de grond te komen, alsof het moedeloos is en zich niet al te veel wil inspannen Toch valt er een lichte beweging opwaarts te bespeuren en het is duidelijk dat een minieme vermindering van de ballast voldoende zal zijn om mij te doen opstijgen, want het juiste gewicht bepalen van een massa in de orde van honderden kilo’s is in feite een even delicate aangelegenheid als het wegen van centigrammen op de apothekersbalans.
Er is geen tijd meer om nog langer te dralen: ik zal me van alle van overtollige ballast ontdoen door de mand los te maken; ik zal me aan de mandring aan de onderkant van de ballon vastklampen. Hoewel het koud is, doe ik bovendien eerst mijn overjas uit, die ik op de grond achterlaat, vervolgens mijn vest, dan mijn schoenen, dan…- maar kan ik dat wel vertellen en hoe moet ik dat doen? – bevrijd van alle last aan de buitenkant (er zijn hopelijk geen dames in de buurt…?) ontlast ik mezelf ook nog van alles wat me te zwaar zou kunnen maken – en uiteindelijk ga ik omhoog tot ongeveer tachtig meter… Meteen open ik mijn lens en sluit haar weer, en ik roep ongeduldig: “Omlaag!”
Ik word naar de grond getrokken. Met één sprong ben ik in de herberg, waar ik met bonzend hart het beeld ontwikkel. Het is gelukt! Er is iets te zien…!!!

Parijs in de herfst.

Na 20 jaar weer eens naar Parijs. Het kwam er maar niet van. Nu 2 labradors verder toch twee dagen een oppas gevonden en we konden vertrekken. De laatste Labrador die nu 10 jaar wordt voelde toch onheil. Hij kreeg buikpijn en vanaf 3 uur heb ik in de keuken gezeten met een kop thee en een boekje over Parijs "Couleur Locale van Boom.
Tegen 9 uur waren we dan toch weg. Om 14.00 klokslag waren we bij het hotel, dat zeer makkelijk te vinden was vlak bij het Gare du Nord. Hotel Bellevue.
De buurt is niet heel erg gezellig, maar ook niets op aan te merken. . Er wonen veel buitenlanders in dit deel van Parijs. De metro was dichtbij en we kregen een sleutel voor de ondergrondse garage in dezelfde straat.Personeel heel vriendelijk en een mooi modern hotel.

We zijn eigenlijk meteen weer naar buiten gelopen en met de metro 2 haltes verder op Montmartre uitgestapt. Een drukte van belang daar. Vol goede moed beklommen we de vele trappen naar boven.

Er was ook een lift ,de funiculaire, aan de linker kant waar je met je metrokaartje in kon, maar de overmoed overwon. Viel tegen en daarna 2 dagen spierpijn in de kuiten gehad.
We zochten op Montmartre plekken die ook in de film Amelie voorkwamen.En die hebben we gevonden. Ook zochten we het mooie kerkhof op Montmartre, maar daar zijn we helaas niet gekomen.Uiteindelijk gingen we maar 2 dagen,

Ben je aan gekomen en totaal buiten adem dan moet je nog verder omhoog naar de Sacré-Coeur.
Daar vandaan heb je een geweldig uitzicht over Parijs De trappen zitten vol mensen die er van genieten en ook 's avonds zit het er vol en treden er artiesten op. Heel gezellig.

Je kunt rechts voordat je de laatste treden naar de SC op zou gaan ook lopen en daar een amfitheater vinden . maar wij gingen nog hoger en dan naar links. We wilden het dorp verkennen en de wijngaard zoeken en het mooie kerkhof. Deze 2 laatsten hebben we niet gevonden. De wijngaard ligt in de schaduw achter de Sacré-Coeur en het kerkhof vlak naast de rijweg. Dat doen we dan de volgende keer.

Wij stonden opeens voor de trappen die Amelie ook gebruikte in de film.

Prachtig , die rust opeens. Dan maar eens omlaag richting Moulin Rouge naar de Deux Moulins. Het café waar de film Amelie is opgenomen.

Het café lijkt hier heel rustig, maar binnen 20 min. zat het terras vol en binnen zaten de liefhebbers van de film. Veel Japanners. Er kwam een jongen binnen, een beetje verlegen, met een fototoestelletje.


Hij ging aan de bar zitten en bestelde een biertje.
Daarna nam hij de zaak eens goed in zich op.

Daar waren de toiletten dan moest daar de sigarettenkiosk zijn geweest.....je hoorde hem denken. Dan maakte hij een foto van zichzelf terwijl hij een slok nam uit zijn flesje.
Uiteindelijk trok hij de stoute schoenen aan en ging in de buurt van een paar Duitsers een foto maken van zichzelf en de foto van Amelie op de schtergrond.

 

Het resultaat was dat de Duitsers zijn toestel namen en probeerden de foto te nemen, wat 4 maal mislukte. De flitser ging niet af. Ondertussen had het hele café er lol over. Toch had de jongen, die toch alleen was, veel lef.

Zo, die zoektocht naar de sporen van de film hebben we nu achter ons gelaten.We betalen de koffie en verlaten de zaak.
De eigenaar ervan wilde zijn zaak ooit verkopen, bedacht zich even na de film vanwege drukte in de zaak. Inmiddels is hij toch verkocht en heeft de vorige eigenaar een leuk pensioentje.

 

We dalen af. En daar is de Moulin Rouge.We hadden nog willen reserveren, maar het was vol. Je moet daar echt weken van te voren reserveren voor een week-end. Op zondag was er wel nog plek, maar helaas, dat was te laat.

We zijn dus naar het Lido gegaan en dat was wel aardig, maar ja....niet de Moulin Rouge.
Ik heb er genoten en gelijk weer een treinreis besteld voor 4 December.
Dan ga ik met de buurvrouw.
Voorlopig kan ik alleen zeggen dat ik meerdere geweldige boeken over Parijs gelezen heb.
Later schrijf ik welke dat het zijn.

Redmond O'Hanlon in levende lijve de hand geschud.

Eergisteren hoorde ik via een vriendin dat ze in de krant had gelezen dat de ontdekkingsreiziger, wetenschapper en schrijver Redmond O'Hanlon IJzendijke zou aandoen. Nou , niet echt het dorp , maar de biologische rozenkwekerij "de Bierkreek". Niet te geloven. Ik bewonder de man sinds ik hem op tv zag op de reis van de Beagle en "de reis van mijn helden". Hij straalt gezapigheid uit, is erg Engels en weet echt ongelofelijk veel. Een kenner van Darwin is hij en daarom mocht hij mee op de Amsterdam die de Beagle reis zou maken met aan boord vele wetenschappers.
Maar jaren daarvoor, nog voor 1988 , maakte hij al heldhaftige reizen door diverse onherbergzame, nooit door blanken mensen betreden, gebieden.

Volgens Boudewijn Büch is O’Hanlon de grootste reisschrijver van de twintigste eeuw. Deze bijzonder excentrieke, maar algemeen gerespecteerd Engels bioloog schreef bizarre reisverhalen waaronder klassiekers als "Naar het hart van Borneo", "Tussen Orinoco en Amazone" en "Congo".

In mijn ogen is deze gezellige man een held en die ging ik weldra ontmoeten. Mijn man kreeg het lumineuze idee om een IJzendijkse vlag te kopen en te vragen of hij deze wilde vasthouden. O'Hanlon ontdekt IJzendijke. De rozenkweker vond het maar niets. Poespas, maar als webmaster moet ik ook aan mijn website  www.ijzendijke-online.nl
denken. Enfin, ik mocht mijn gang gaan. Om 12.00 uur zou hij arriveren en dan wat rusten en eten. Tegen 13.00 uur volgde dan de doop van zijn roos. Daarna zou hij zijn boeken signeren.
Om 11.00 uur toog ik op weg met de fiets naar de kwekerij. In de rugzak de vlag van IJzendijke, mijn fotocamera en een flitser.
Er heerste al een gezellige , beetje Engelse sfeer. Overal kraampjes met alles dat met rozen te maken heeft. Rozenwater, rozenblaadjes drogers, rozen crèmes, speciale meststoffen voor de rozen, natuurlijk was er te eten en te drinken. Natuurlijk kon je er alleen biologisch eten. Er werd door de rozen velden gelopen, vragen werden er gesteld aan de kwekers. Ik maakte de nodige opnames, maar liep toch geregeld richting ingang om te kijken of O'Hanlon er al was. En opeens zat hij daar. Gewoon gezellig een een tafeltje met de kweker, gemoedelijk in gesprek.

Jeetje, ik wist niet hoe snel ik de telelens erop moest schroeven. Ik zag al verschillende mensen van plaatselijke bladen en kranten. Wilma was er ook, met wie ik gezellig een praatje kon maken.

Maar ik moest natuurlijk een beetje opletten. Het leek me het beste om mijn vragen  te tellen voor dat hij met het dopen van de roos begon. Maar de man moest eerst een hapje eten , wat hij zelf ging halen. De vrouw die naast hem zit is niet zijn vrouw, maar iemand van de uitgeverij denk ik.

Hij had zo,n leuk cameraatje omhangen. Later hoorde ik van een mede fotoclublid deze zin....

Die loopt nog met een oud type onderwatercamera (calypso nikkor), op z'n buik!!!

een uitstekende o.w.-kleinbeeldcamera. Overigens ontwikkeld door een Belg en dan aan Nikon verkocht.

Ja natuurlijk , verblijf je maanden in de rimboe, dan  heb je niets aan een digitale camera die je moet opladen enz. Boevendien , wanneer je in het water valt moet hij het nog doen.

Toen hij bijna klaar was met weten kwamen er al de eerste mensen vragen of hij hun boek wilde signeren. Natuurlijk deed hij dat. En met veel overgave, Hij wilde eerst iets weten over je en dan schreef hij overal behoorlijk wat tekst in het boek.
Na de derde besloot ik dat nu de vlag aan de beurt was. Maar inmiddels had ik ook al een vlag van Zeeland gekregen van een andere 4 kwekers.  Zij vond dat hij beter de Zeeuwse vlag kon vasthouden.
Dus ik onderbrak Hans , de rozenkweker die het maar poespas vond, in zijn verhaal, niet erg aardig van mij, maar anders kwam ik er zeker niet meer tussen. In mijn beste Engels vroeg ik hem of hij mij die dienst wilde bewijzen en natuurlijk deed hij het. Het was een erg grote vlag voor een man alleen , maar het lukte. Daarna nog de Zeeuwse vlag en ik was tevreden.
Nu kon ik rustig een wijntje gaan drinken. Toen ik me omdraaide zag ik dat Wilma ook deze vlagfoto had genomen. Zijn er 2 mensen blij.

Later kwam de vriendin ook nog even naar de man kijken. Toen hebben we nog eens de stoute schoenen aangetrokken en heeft zij een foto gemaakt waar mijn held en ik samen opstonden.
Hij gaf me een enorme smakkerd op mijn wang.
Dat was nog eens een geslaagde dag,

De fotostudio

De fotostudio is af. Van de zolder naar de garage verplaatst. Wat een genot. Vroeger moest ik op de trap hangen om een foto te kunnen nemen en nu kan ik werken met groete achtergrond doeken die elektisch verwisselbaar zijn. Er kan een paard naar binnen bij wijze van spreken. Dat zou zonde zijn van de vloer, die 3 maal gechilderd is en er zouden nog meer dingen kunnen sneuvelen, dus we houden het bij kleinere dieren zoals honden, katten, kippen en cavia's.Het allerleukste is om mens en dier samen te fotograferen. De sfeer is ontspannen omdat het dier altijd iets onverwachts doet en de liefde voor het dier straalt van hen af.
Na enkele mensen van de straat te hebben geplukt die hun honden hier uitlaten kwam de eerste opdracht. Een moeder met 2 kinderen. Ik vroeg of ze dieren hadden en het antwoord was ja. Kippen, cavia', hamster Charley en een mooie zwarte kat. Neem alles maar mee, wanneer de dieren daar zelf geen bezwaar tegen hebben. Oh nee, was het antwoord. Ze zijn zo mak als lammetjes.
En zo stond er op de bewuste dag een auto voor de deur waar een meisje uitstapte dat eruit zag als een prinsesje. Ze had een wit communiejurkje aan compleet met een bloemen diadeem en daaronder een stralend gezicht. Dan stapte er nog een meisje uit, zo prachtig, met een zacht bruin en crème kleurig jurkje waar ze mee naar de koningin kon.Mamma was ook onherkenbaar. Een crèmekleurig jurkje dat vrolijk wapperde in de wind met hoge hakken aan haar lange benen, die weer in kousen zaten met aan de bovenkant een mooie band , heel erg sexy, maar super beschaafd.
Daarna werden alle dieren er voorzichtig uitgehaald. Ieder in zijn of haar kooitje.
Maar ze hadden nog meer kleren mee, die weer zouden zorgen voor een totaal andere uitstraling. De vrijetijd look. Alles werd de studio in gedragen en toen ging de kanteldeur dicht.
Ze keken dan ook verrast toen de kleine lampjes aan het plafond aangingen en de ruimte mooi verlicht werd door de sofboxen. Het zwarte doek hing al klaar. De ventilator zorgde ervoor dat hun lange haren zachjes in de wind wiegden en moeders kous af en toe zichtbaar werd onder het opwaaiend jurkje.
De foto's waren eigenlijk al gelukt voordat ik was begonnen. Het prinsesje in haar communijurkje bleek over veel humor te beschikken en er werd al direct veel gelachen. Ze bewogen en keken zo natuurlijk in de lens.Wat een genot en je verdiende er uiteindelijk ook nog wat mee.
Wanneer de kat , die uiterst kalm in de armen van de meisjes bleef hangen, klaar was met zijn optreden liep hij rustig weer terug naar zijn hokje.Het haantje was ook bereidt om zich in alle standen te laten fotograferen, dus alles liep voorspoedig. De foto's zagen er geweldig uit en we hadden nog maar de zwarte achtergrond gebruikt. Net toen ze zich om wilden kleden en ik de witte achtergrond wilde laten zakken , toen bleek dat de kat niet meer in zijn hokje zat. Wat op zich niet erg was, want hij kon vrij in en uit lopen. In de garage was er geen mogelijkheid om te ontsnappen. We hadden hem wel gehoord en het geluid kwam van boven, maar hadden er geen acht op geslagen.
Toch drukte het de stemming dat we hem niet zagen. Het diertje kon op het open zoldertje zitten of in de kano die hoog aan de muur hing. We besloten om eerst de kat te gaan zoeken, voordat we verder gingen met de fotosessie. Alle ladders moesten van de muur gehaald worden, de lampen moesten verzet worden , het communie-jurkje lag verkreukeld in een hoek met de caviadoos er bovenop. De boot werd doorzocht met het licht van 2 mobieltjes, maar daar zat hij niet. Het oudste meisje toog voorzichtig naar de opgeruimde doch niet smetteloze zolder. Ze vonden het erg spannend want er waren veel donkere ruimtesen je hoorde dan ook veel zachte gilletjes en andere angtige geluiden . Niets te zien, was de uiteindelijke conclusie.
Kan niet...was mijn conclusie. Daarop klauterde het prinsesje , dat haar prachtige gewaad had ingeruild voor een kort spijkerbroekje en een lichtblauw omhoog geknoopt bloesje, naar boven. Gelukkig, na enkele angstige kreten op zolder hoorden we de verlossende woorden "ik zie hem".
Opluchting alom. Hij zat een een opgerold kleed dat in de nok boven een plank geschoven was. Met een bezemstok is hij eruit gehaald door grote zus. Alles was weer veilig aan de grond, behalve het prinesje. Door de wat onhandige opstelling van de ladder, die half onder het stalen frame van de kanteldeur zit, durfde ze niet naar beneden te komen. Haar benen waren te kort voor de eerste stap op de oude ladder. Met overredingskracht en een helpende hand kwam ook zij weer heelhuids beneden. De handen werden gewassen, de kleding afgeklopt en de ladders werden weer op hun plaats gehangen. Binnen no-time zag hele studio er weer keurig uit. Het tweede gedeelte verliep net zo ontspannen als het eerste. Alle dieren werden als slot erbij gehaald om de groepsfoto te maken.
Uiteindelijk moesten we stoppen vanwege de tijd en natuurlijk vanwege de dieren die toch ook wel last moesten hebben van de warmte ondanks de koelte van de ventilator.
Ze hielpen allemaal mee alles weer in de auto te zetten, toen bleek dat Charley de hamster zich een weg had gebeten door de doos heen. Nou, die kon in iedergeval niet op zolder zitten en werd al snel getraceerd in een smalle ruimte naast een kast.
En zo reed de familie weer naar huis en wachtte mij het leuke werk om al deze gemaakte foto'te gaan bekijken en klaar te maken om op een dvd-tje te zetten en naar hun toe te sturen.
Wanneer het altijd zo leuk wordt, dan ..............laat de mensen maar komen.

De psycholoog

De psycholoog heeft een ernstige kwaal, namelijk geldgebrek.
Hij kwam naar onze garage omdat de auto het begaf. Iedere dag moet hij een eind rijden, want zijn praktijk is in Antwerpen gezeteld. Ook rijdt hij graag in een grote auto, vanwege de aftand en het iets veiliger is.
De auto's die hij rijdt hebben hun beste tijd gehad en vertonen iedere week mankementen. Wanneer het vehikel niet meer te redden is koopt hij waar dan ook een ander wrak.
Dan zien we hem weer verschijnen. We zien hem vaak verschijnen, want de betaling gaat ook in kleine beetjes tegelijk. Nou vinden wij dat niet erg, want hij komt zijn beloftes altijd na en......hij is aangenaam gezelschap. Heeft veel interesses en kan heel boeiend vertellen .

Onlangs kwam hij weer met een andere auto. Die lekte zoveel benzine dat hij dacht dat hij de garage niet zou halen.
Hij zag er vermagerd uit, wat hem niet misstond . Hij vertelde dat hij met de vorige auto een zwaar ongeluk gehad had. Hij was nog maar net 2 weken uit het ziekenhuis.
Om 3 uur in de morgen kwam hij van Antwerpen ( van zijn werk)en werd vanachter aangereden door een slapende bestuurder van 21 jaar. Hij wist van niets meer. Buiten westen hebben ze hem uit de auto gehaald en met een nek brace in de ambulance gelegd. Zijn nek had geen schade, alleen een enorme zwelling van de gordel. Maar zijn rugspieren zijn ernstig gekneusd.
In het ziekenhuis werd hij naast een patiënt gelegd die 24 uur alles bij elkaar riep. De man had een hersenbloeding gekregen thuis en is pas na 2 dagen gevonden. Toen riep hij om hulp en dat bleef hij doen. De verpleegsters die meteen een zwak hadden voor de sympathieke psycholoog vroegen of hij ergens anders wilde liggen. Maar hij wilde bij de roepende man blijven, zodat die gerustgesteld kon worden door hem. Dat hij wist dat iemand hem hoorde."ja, ik ben 24 uur per dag met mijn vak bezig."
Na 4 dagen mocht hij naar huis. DeTurken die hem van de nodige auto's voorzien , hadden al voor een andere gezorgd. Daarmee kwam hij aan stotteren. Hij was snel gerepareerd.
Toen hij hem kwam ophalen vertelde hij zijn verhaal.
Het had hem veel gedaan, zei hij. Voor de eerste keer in een ziekenhuis. Niemand die hij wilde verwittigen. Ook mocht niemand aan hem komen om hem te verzorgen. Hij was zeer geëmotioneerd in het ziekenhuis. Na een dag lukte het hem om zijn oudste zoon te bellen. natuurlijk kwamen zijn kinderen hem daarna bezoeken. Van zijn vrouw leeft hij gescheiden maar wel in dezelfde straat. Dan kan hij iedere dag naar haar huis wanneer ze naar haar werk is en kan hij daar een beetje helpen in de huishouding. Zijn kinderen wonen daar ook en die maken ook de nodige rommel.
Hij werkt meestal tegen de middag en in de avond en kan dan zo zijn steentje bijdragen.
Ja, hij is een sympathieke man, onze psycholoog.

Infamous

Een mooie , vrolijke, verdrietige en ontroerende film.

Het verhaal gaat over de schrijver "Truman Capote" die een flamboyante persoonlijkheid is en in zijn vriendenkring graag gezien is. Met zijn hoge stemgeluid verteld hij de dames de laatste roddels van de stad.Hun mannen zagen in hem geen rivaal, integendeel, ze hingen ook aan zijn lippen wanneer hij annekdotes begon te vertellen over bevriende beroemdheden zoals "Bogy en Frank " ( Humphrey Bogart en Frank Sinatra).



Maar op een dag in 1959 ziet hij een bericht in de New York Times staan over een vierdubbele moord in een dorp in Kansas. Samen met zijn jeugd vriendin Nellie Harper Lee neemt hij de trein naar het Kansas om dicht bij de bron van deze midsaad te zijn. Hij wilde weten hoe het kleine stadje daarmee om zou gaan . Zouden ze bang zijn, kwaad of achterdochtig jegens de mede stadsgenoten ? Wat zou de reden kunnen zijn voor deze vrezelijke daad? Wie waren de slachtoffers en waarom zijn zij uitgekozen? Hij wilde dit alles verwerken in zijn nieuwe boek. Niet wetende dat het 5 jaar zou duren voor er een einde aan dit verhaal zou komen.
Deze film gaat over de schrijver.Hij is zo levensecht neergezet door Toby Jones , dat hij er een oscar voor kreeg.

Maar nu over het boek "In cold blood"dat hij schreef.
Ik heb hem hier liggen . Het is een vertaling van Thérèse Cornips en de titel is "in Koelen Bloede".Ik heb hem in een adem uitgelezen. De schrijver had nooit een notitieboekje mee maar onthield alles wat er gezegd was. Hij wilde het op zijn eigen manier verwoorden.

Hij vertelde veel later dat nooit iemand zou weten wat hem het boek gekost had.Het had hem geraakt tot in het merg van zijn botten.
Maar niet lang na de executies lag het boek in de winkel.Hij kreeg juichende kritieken .
Toch werd hem zijn schrijversvrijheid natuurlijk niet door iedereen in dank afgenomen. Personen die zichzelf net herkennen in hetgeen hij over ze schreef.
Hij wilde dat de daders niet als monsters laten overkomen, maar als mensen , met al hun verdriet en problemen. De een had ooit een ernstig auto ongeluk gehad waarbij zijn hersenen misschien beschadigd werden. De ander had een naar leven achter de rug.In andere omstandigheden waren ze misschien wel ingenieur geworden en brave huisvaders.( Perry en ook Dick waren erg intellegent.)

De schrijver had een groot uithoudingsvermogen. 5 Jaar lang bezocht hij ze, of schreef ze. 5 jaar lang bezig met dat ene boek. Het duurde 3 dagen met de trein wanneer hij ze bezoeken wilde.
Het boek is de moeite waard en de film zeer zeker ook.

Oude rozen

Een tragisch bericht in mijn mailbox vanmorgen.De roos Charles Rennie Mackintosh van David Austin mag alleen vermederd worden door David Austin zelf.
Dit klinkt niet dramatisch, maar wanneer je net 2 van deze rozen uit je tuin hebt gespit en in de container hebt gestopt en die container is ook inmiddels leeg gemaakt door de vuilophaaldienst, dan wordt het wel een naar bericht. Er zat nl. nog wel een klein puntje groen op de wortel. Maar hij bloeide heel erg minnetjes vorig jaar. Hij was al 18 jaar oud en aan vervanging toe. Door de extreme koude winter van dit jaar heeft hij het loodje gelegd. Ik had er 3 en gelukkig heb ik er nog een. Die gaat misschien niet meer bloeien, maar je weet het niet. Ik dacht het plekje vrij te maken en 2 nieuwe te kunnen verwelkomen, maar helaas is dat niet meer mogelijk. Een mailtje naar een rozenkweker en binnen 1 dag kwam dit nare bericht.
Een mens wil net dat hebben wat er niet meer is. Ik geef het zo vlug niet op en er zullen nog wel enkele mailtjes gestuurd worden hierover.
Maar het oude en wijze gezegde luidt : gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt.En dat heb ik net gedaan.

Francesca Woodman

Ik werd meteen door deze foto geraakt in de VPRO gids.Ben op internet gaan zoeken en het was een mooie ontdekking.
Het boek ligt hier voor me op tafel. Het is een mooi dik boek met veel bijzondere foto's.Deze fotografe werd geboren op 3 April 1958 en is maar 22 jaar geworden. Toen sprong ze uit een venster in New York op 21 Januari 1981
Haar beide ouders leefden voor de kunst. Moeder was ceramiste en vader schilder. Ze had 1 oudere broer die later electronische kunst zou gaan maken.Ze woonden veel in Italië, net buiten Florence waar haar ouders een boerderij bezaten.Daar kwam ze nog meer in contact met kunst.Op haar 13 jaar ging ze in Amerika naar kostschool en kreeg haar eerste cameraatje mee van haar vader. In 1975 ging ze naar Rhode Island General Assembly school, waar ze zich wilde toeleggen op de fotografie.Ze was toen 17 jaar.Op haar 19 de jaar mocht ze 1 jaar in Rome studeren.Doordat ze vloeiend Italiaans sprak maakte ze snel kennis met andere kunstenaars.Op haar 21 jaar kon ze afstuderen op Rhode Island. Ze ging daarna naar New York om een cariëre op te bouwen in de fotografie. Ze had echter snel het idee dat ze niet groeide in haar werk en dat er ook weinig belangstelling was. Ze had wel een tijdelijke relatie , maar ze leed ook aan depressies. Uiteindelijk heeft dit alles tot deze vroege dood geleid.





Nee, wanneer je alles weet, dan kijk je er anders na. Nu is het een droevig verhaal.
Op de VPRO