Redmond O'Hanlon in levende lijve de hand geschud.

Eergisteren hoorde ik via een vriendin dat ze in de krant had gelezen dat de ontdekkingsreiziger, wetenschapper en schrijver Redmond O'Hanlon IJzendijke zou aandoen. Nou , niet echt het dorp , maar de biologische rozenkwekerij "de Bierkreek". Niet te geloven. Ik bewonder de man sinds ik hem op tv zag op de reis van de Beagle en "de reis van mijn helden". Hij straalt gezapigheid uit, is erg Engels en weet echt ongelofelijk veel. Een kenner van Darwin is hij en daarom mocht hij mee op de Amsterdam die de Beagle reis zou maken met aan boord vele wetenschappers.
Maar jaren daarvoor, nog voor 1988 , maakte hij al heldhaftige reizen door diverse onherbergzame, nooit door blanken mensen betreden, gebieden.

Volgens Boudewijn Büch is O’Hanlon de grootste reisschrijver van de twintigste eeuw. Deze bijzonder excentrieke, maar algemeen gerespecteerd Engels bioloog schreef bizarre reisverhalen waaronder klassiekers als "Naar het hart van Borneo", "Tussen Orinoco en Amazone" en "Congo".

In mijn ogen is deze gezellige man een held en die ging ik weldra ontmoeten. Mijn man kreeg het lumineuze idee om een IJzendijkse vlag te kopen en te vragen of hij deze wilde vasthouden. O'Hanlon ontdekt IJzendijke. De rozenkweker vond het maar niets. Poespas, maar als webmaster moet ik ook aan mijn website  www.ijzendijke-online.nl
denken. Enfin, ik mocht mijn gang gaan. Om 12.00 uur zou hij arriveren en dan wat rusten en eten. Tegen 13.00 uur volgde dan de doop van zijn roos. Daarna zou hij zijn boeken signeren.
Om 11.00 uur toog ik op weg met de fiets naar de kwekerij. In de rugzak de vlag van IJzendijke, mijn fotocamera en een flitser.
Er heerste al een gezellige , beetje Engelse sfeer. Overal kraampjes met alles dat met rozen te maken heeft. Rozenwater, rozenblaadjes drogers, rozen crèmes, speciale meststoffen voor de rozen, natuurlijk was er te eten en te drinken. Natuurlijk kon je er alleen biologisch eten. Er werd door de rozen velden gelopen, vragen werden er gesteld aan de kwekers. Ik maakte de nodige opnames, maar liep toch geregeld richting ingang om te kijken of O'Hanlon er al was. En opeens zat hij daar. Gewoon gezellig een een tafeltje met de kweker, gemoedelijk in gesprek.

Jeetje, ik wist niet hoe snel ik de telelens erop moest schroeven. Ik zag al verschillende mensen van plaatselijke bladen en kranten. Wilma was er ook, met wie ik gezellig een praatje kon maken.

Maar ik moest natuurlijk een beetje opletten. Het leek me het beste om mijn vragen  te tellen voor dat hij met het dopen van de roos begon. Maar de man moest eerst een hapje eten , wat hij zelf ging halen. De vrouw die naast hem zit is niet zijn vrouw, maar iemand van de uitgeverij denk ik.

Hij had zo,n leuk cameraatje omhangen. Later hoorde ik van een mede fotoclublid deze zin....

Die loopt nog met een oud type onderwatercamera (calypso nikkor), op z'n buik!!!

een uitstekende o.w.-kleinbeeldcamera. Overigens ontwikkeld door een Belg en dan aan Nikon verkocht.

Ja natuurlijk , verblijf je maanden in de rimboe, dan  heb je niets aan een digitale camera die je moet opladen enz. Boevendien , wanneer je in het water valt moet hij het nog doen.

Toen hij bijna klaar was met weten kwamen er al de eerste mensen vragen of hij hun boek wilde signeren. Natuurlijk deed hij dat. En met veel overgave, Hij wilde eerst iets weten over je en dan schreef hij overal behoorlijk wat tekst in het boek.
Na de derde besloot ik dat nu de vlag aan de beurt was. Maar inmiddels had ik ook al een vlag van Zeeland gekregen van een andere 4 kwekers.  Zij vond dat hij beter de Zeeuwse vlag kon vasthouden.
Dus ik onderbrak Hans , de rozenkweker die het maar poespas vond, in zijn verhaal, niet erg aardig van mij, maar anders kwam ik er zeker niet meer tussen. In mijn beste Engels vroeg ik hem of hij mij die dienst wilde bewijzen en natuurlijk deed hij het. Het was een erg grote vlag voor een man alleen , maar het lukte. Daarna nog de Zeeuwse vlag en ik was tevreden.
Nu kon ik rustig een wijntje gaan drinken. Toen ik me omdraaide zag ik dat Wilma ook deze vlagfoto had genomen. Zijn er 2 mensen blij.

Later kwam de vriendin ook nog even naar de man kijken. Toen hebben we nog eens de stoute schoenen aangetrokken en heeft zij een foto gemaakt waar mijn held en ik samen opstonden.
Hij gaf me een enorme smakkerd op mijn wang.
Dat was nog eens een geslaagde dag,