De psycholoog heeft een ernstige kwaal, namelijk geldgebrek.
Hij kwam naar onze garage omdat de auto het begaf. Iedere dag moet hij een eind rijden, want zijn praktijk is in Antwerpen gezeteld. Ook rijdt hij graag in een grote auto, vanwege de aftand en het iets veiliger is.
De auto's die hij rijdt hebben hun beste tijd gehad en vertonen iedere week mankementen. Wanneer het vehikel niet meer te redden is koopt hij waar dan ook een ander wrak.
Dan zien we hem weer verschijnen. We zien hem vaak verschijnen, want de betaling gaat ook in kleine beetjes tegelijk. Nou vinden wij dat niet erg, want hij komt zijn beloftes altijd na en......hij is aangenaam gezelschap. Heeft veel interesses en kan heel boeiend vertellen .
Onlangs kwam hij weer met een andere auto. Die lekte zoveel benzine dat hij dacht dat hij de garage niet zou halen.
Hij zag er vermagerd uit, wat hem niet misstond . Hij vertelde dat hij met de vorige auto een zwaar ongeluk gehad had. Hij was nog maar net 2 weken uit het ziekenhuis.
Om 3 uur in de morgen kwam hij van Antwerpen ( van zijn werk)en werd vanachter aangereden door een slapende bestuurder van 21 jaar. Hij wist van niets meer. Buiten westen hebben ze hem uit de auto gehaald en met een nek brace in de ambulance gelegd. Zijn nek had geen schade, alleen een enorme zwelling van de gordel. Maar zijn rugspieren zijn ernstig gekneusd.
In het ziekenhuis werd hij naast een patiënt gelegd die 24 uur alles bij elkaar riep. De man had een hersenbloeding gekregen thuis en is pas na 2 dagen gevonden. Toen riep hij om hulp en dat bleef hij doen. De verpleegsters die meteen een zwak hadden voor de sympathieke psycholoog vroegen of hij ergens anders wilde liggen. Maar hij wilde bij de roepende man blijven, zodat die gerustgesteld kon worden door hem. Dat hij wist dat iemand hem hoorde."ja, ik ben 24 uur per dag met mijn vak bezig."
Na 4 dagen mocht hij naar huis. DeTurken die hem van de nodige auto's voorzien , hadden al voor een andere gezorgd. Daarmee kwam hij aan stotteren. Hij was snel gerepareerd.
Toen hij hem kwam ophalen vertelde hij zijn verhaal.
Het had hem veel gedaan, zei hij. Voor de eerste keer in een ziekenhuis. Niemand die hij wilde verwittigen. Ook mocht niemand aan hem komen om hem te verzorgen. Hij was zeer geëmotioneerd in het ziekenhuis. Na een dag lukte het hem om zijn oudste zoon te bellen. natuurlijk kwamen zijn kinderen hem daarna bezoeken. Van zijn vrouw leeft hij gescheiden maar wel in dezelfde straat. Dan kan hij iedere dag naar haar huis wanneer ze naar haar werk is en kan hij daar een beetje helpen in de huishouding. Zijn kinderen wonen daar ook en die maken ook de nodige rommel.
Hij werkt meestal tegen de middag en in de avond en kan dan zo zijn steentje bijdragen.
Ja, hij is een sympathieke man, onze psycholoog.
