Een stille ontmoeting

Heerlijk had ik het gevonden om naar zeeland te verhuizen. Ik droomde er al maanden van. Wanneer ik met mijn hond langs het spoor in Nijmegen liep, dan zag ik niet de bosjes langs het spoor, maar de duinen.De rails werden sporen in het zand.Ik was 23 jaar en daar in het onbekende Zeeland lag de toekomst.
Na enkele maanden in Oostburg gewoond te hebben, zoekende naar een passend huis, kwam ik in Aardenburg terecht. Op maandag ging ik op verkenning uit. Het zijn daar nieuwe polders, die ingericht zijn met rechte wegen. Je kan er soms kilometers ver kijken. Ben je er niet bekand, dan kan het wel eens een lange wandeling worden. Mijn jeugd bracht ik door in Zuid-Limburg en daar is er altijd weer een zijpad om van richting te veranderen.
Op die bewuste dag verkende ik de omgeving met mijn hond. We sloegen een onverharde weg in die bochtig begon maar daarna kilometers recht bleek te zijn. Aan de horizon zag ik een figuur lopen die mijn kant op scheen te lopen , want hij werd langzaam steeds groter. Ik zag dat het een man was, maar het duurde zeker 10 min. voordat we elkaar in de ogen konden kijken.
Het was in zekere zin nog spannend op deze manier.Toen het moment daar was zag ik een man van rond de 50 jaar. Ik groette hem vriendelijk met een "goede morgen". Maar de man liep stoïcijns door en zei niets.Een klap in mijn gezicht zou hetzelfde effect hebben gehad .

Nu precies 40 jaar later, denk ik daar nog steeds aan.

Een bijzondere ontmoeting.

We stonden bij de auto op het Marktveld van Kloetingen. Kloetingen is een heel klein stil dorp in Zuid-Beveland. We hadden een ADV dag opgenomen. Ik had mijn man al maanden aan het hoofd gezeurd om het garagebedrijf eens aan de goede zorgen van de monteur over te laten en die dag te besteden aan een tuinentrip op Wacheren en Zuid-Beveland. We wonen zelf in Zeeuws-Vlaanderen, dus we moesten net even met de boot naar de overkant. Het was 2001, dus er was nog geen tunnel onder de Westerschelde.

We hadden de eerste tuin al bezocht in Kloetingen en waren ons aan het beraden welke tuin we nu zouden gaan bekijken.
Opeens kwam uit het niets een wat oudere heer bij onze auto staan. Hij zag er een beetje Frans uit met zijn baret. "Mag ik eens vragen wat u hier doet", sprak de man.
"Wij hebben net deze tuin hier achter ons bezocht",zeiden wij.
"Ik heb ook een tuin", sprak de man weer.
"Wat leuk, kunnen wij die ook bezoeken?"
"Nee, de tuin is gesloten. We hebben ook een tuincafé", sprak hij verder.
"Is dat café wel open?"vroegen we hoopvol.
"nee, ook gesloten, want we gaan pas volgende maand open".
"Jammer", zuchtten wij.
"Weet u wat, loopt u maar mee, dan vraag ik even aan mijn vrouw of we niet even open kunnen gaan." Hij liep zwaaiend met zijn wandelstok voor ons uit en ging het huis, naast de tuin die we net bezocht hadden , binnen.
Hij riep aan de deur "Hennie, hier zijn twee mensen die graag onze tuin zouden willen bezoeken, kan dat?"
Zijn vrouw zei dat ze wel nog een afpraak hadden, maar dat we wel even konden gaan kijken in de tuin. We stelden ons aan elkaar voor en de man zijn naam was Gérard Menken. Een kunstschilder.


En het was de moeite. Klein maar fijn met een enorme Franse duiventil als blikvanger. Het deed me denken aan het huis en de tuinen van Monet, maar dan in het klein. Hij was 81 jaar, en hij straalde zo veel jeugdigheid uit. Hij stond volop in het leven. Na de tuin wilde hij ons mee naar boven nemen waar zijn schilderijen stonden.
Ondertussen had zijn vrouw aangeboden om bij hen te blijven lunchen. Dat was wel heel aardig en bovenal heel erg gezellig. We konden het niet afslaan. Boven gekomen kwamen we in een kleine gezellige ruimte waar hij in diverse mappen begon te bladeren. We zagen de mooiste kinder gezichtjes en zellfportretten en landschappen.



Dan pakte hij een map waar hij snel doorheen ging en waar Adrie, mijn man, net een glimp van een naakt kon zien. Hij wilde eerst even weten welk vlees hij in de kuip had en vroeg aan Adrie," houdt u hier ook van?" Nadat deze dat beaamde liet hij daar ook nog mooie schetsen en schilderstukken van zien. Hij was niet de eerste de beste, dat hadden we nu wel kunnen zien. Hij was opgeleid als musicus en gaf les op de middelbare school en was pas na zijn vervroegde uittreden aan zijn grote passie "schilderen"begonnen. Een dubbeltalent.


Beneden gekomen was de tafel heel gezellig gedekt met heerlijke etenswaren. De tafel stond aan het raam in de zon. Het huis had een bijzondere warme sfeer. We hebben wel twee uur aan tafel gezeten en nader kennis gemaakt met elkaar. Dhr Menken kwam graag in Frankrijk waar hij ook schilderlessen verzorgde.Hij had heel veel humor en was erg innemend.
Na de maaltijd ging hij nog even wat rusten, zei hij en nam vast afcheid.

Het is nu 11 jaar geleden .Gérard Menken is 3 jaar later gestorven en Hennie is in het zelfde prachtige huis een B&B begonnen.
Wat een gastvrije en hartelijke mensen. We hebben nog vaak aan ze gedacht.De wereld is vol van zulke mensen en die wetenschap geeft me een goed gevoel .




kloetingstuincafe.nl

Warmbloedige mensen.

Het wemelde van de Turken op deze mooie warme zaterdag in ons dorp IJzendijke.Hier zie je zelden mensen met hoofddoekjes of met een andere huidskleur.Maar vandaag vieren we 400 jaar warme betrekkingen met Turkije.
Er reed een auto op de Markt met een nummerbord CD (Corps Diplomatique)Daar zat de ambassadeur van Turkije in met zijn vrouw en 2 chaufeurs en 2 medewerkers.
Dan volgde nog een 10 tal autot's met pers, mensen van Turkse musea en PR mensen.
Kommissaris van de Koningen Carla Peijs zou komen en mevr. Nebahat Albayrak lid van de tweede Kamer zou ook komen ,omdat ze van Turkse afkomst is.Het gaf het geheel iets heel belangrijks.
In deverse plaatsen in Nederland wordt het gevierd, maar wij hebben ook nog eens ( 1 Km van mijn huis) het gehucht Turkeye liggen. Daar woont Monique en die onvangt al 20 jaar Turken van allerlei slag. Zij komen zich laten fotograferen onder het plaatsnaambord en krijgen bij Monique de nodige uitleg van het hoe en waarom en ook nog een kop warme thee.Zij is de ambassadeur van Turkeye .
Het museum was helemaal in Turkse sferen. Prachtig zag het eruit. Maar eerst de plechtigheden in de Ned. Hervormde Kerk, die voor deze gelegenheden wordt gebruikt.
Daarna de opening van het mueum met hapje en drankje. Allemaal heel leuk en ook heel druk. Tegen het einde van de middag ging het hele Turkse gezelschap, inclusief de ambassadeur en zijn gevolg, naar het gehucht Turkeye om bij Monique de puntjes op de I te zetten. Buiten in de tuin stonden vele gekleurde stoeltjes . Het hele gezelschap genoot van de zon, van de thee en de wafels en paaseitjes. Wel 2 uur zaten zij gezellig bij elkaar .Op een bankje zaten 3 vrouwen. 2 Jonge vrouwen en een oudere dame. Een van de jonge vrouwen hield de hand vast van de oudere dame. Toen ik vroeg of zij haar moeder was schudde ze "nee, wij zijn warmbloedige mensen".