Heerlijk had ik het gevonden om naar zeeland te verhuizen. Ik droomde er al maanden van. Wanneer ik met mijn hond langs het spoor in Nijmegen liep, dan zag ik niet de bosjes langs het spoor, maar de duinen.De rails werden sporen in het zand.Ik was 23 jaar en daar in het onbekende Zeeland lag de toekomst.
Na enkele maanden in Oostburg gewoond te hebben, zoekende naar een passend huis, kwam ik in Aardenburg terecht. Op maandag ging ik op verkenning uit. Het zijn daar nieuwe polders, die ingericht zijn met rechte wegen. Je kan er soms kilometers ver kijken. Ben je er niet bekand, dan kan het wel eens een lange wandeling worden. Mijn jeugd bracht ik door in Zuid-Limburg en daar is er altijd weer een zijpad om van richting te veranderen.
Op die bewuste dag verkende ik de omgeving met mijn hond. We sloegen een onverharde weg in die bochtig begon maar daarna kilometers recht bleek te zijn. Aan de horizon zag ik een figuur lopen die mijn kant op scheen te lopen , want hij werd langzaam steeds groter. Ik zag dat het een man was, maar het duurde zeker 10 min. voordat we elkaar in de ogen konden kijken.
Het was in zekere zin nog spannend op deze manier.Toen het moment daar was zag ik een man van rond de 50 jaar. Ik groette hem vriendelijk met een "goede morgen". Maar de man liep stoïcijns door en zei niets.Een klap in mijn gezicht zou hetzelfde effect hebben gehad .
Nu precies 40 jaar later, denk ik daar nog steeds aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten