Jezus! Ja dat waren de woorden die ik riep bij de landing op Liesbeth haar eiland. Jezus...ik kan het niet meer houden. Mijn armen strak gespannen tegen de voorstoel probeerde ik niet voorover te klappen. 'Nog even en ze breken', dacht ik alleen maar. Of er ging iets fout of de landingsbaan was veel te kort voor zo'n groot vliegtuig. De vlucht duurde maar 1 uur van Vancouver tot hier. Maar het leken wel uren. De hele vlucht moesten we in onze veiligheidsriemen blijven en we hadden enorm veel luchtzakken te verduren gekregen.
De druk nam af, gelukkig. We stonden stil en waren niet de zee ingekukeld.
Maar we waren veilig geland. Pfff....gelukkig. Ik keek uit het raampje op zoek naar We zaten nog niet echt op Liesbeth haar eiland. Dat bestaat nl. uit 2 grote delen. We zijn geland op het onderste deel en gaan dan met een boot naar het bovenste deel.
Waar was die kerel, Liesbeth haar grote liefde. Eenmaal uit het vliegtuig liep ik naar de hal en daar zag ik hem komen. Een grote man met een enorme smile op zijn gezicht. Dat kon niet missen. 'Bill I presume'zei ik. En ja hoor. Welcome, zei Bill en hij kuste me vriendelijk op de wangen.
Er zaten niet veel mensen in het vliegtuig, dus de tassen waren snel in ons bezit. Bill pakte de bagage op alsof het niets woog en we liepen naar de boot die vlakbij het vliegveld lag. Hij vertelde dat Liesbeth op haar werk was en dat we er over 2 uurtjes wel zouden zijn.Het was een rechte weg. Bill hield zich aan de 80 KM snelheid en we konden ongestoord babbelen.Langs de weg zag ik af en toe een dood dier liggen. Het waren herten die geschoten waren . De Haida bevolking mocht zoveel schieten als men wilde en dan namen ze de beste delen van het dier mee en lieten de rest achter. Niet zo'n fraai gezicht vond ik.Veel tegenliggers kwamen we niet tegen en net toen ik een beetje in zat te dutten stopte Bill de auto en liet me uitstappen, 'want'zo zei hij'je moet hier ven de bron drinken, dan weet je zeker dat je hier ooit terug komt'.
OK, dat leek me geen onaardig idee.
Ik was blij dat ik 3 weken bij mijn nicht kon doorbrengen. Zij was aan het werk en ik had de tijd om al mijn gedachten van de afgelopen 3 weken eens op papier te zetten. Ik was al 3 weken op pad door de Rocky Mountains en eerlijk gezegd had ik niet meer de geringte notie van de afgelopen 3 weken. Ik had honderden foto's genomen, maar die waren nog niet afgedrukt. Wel had ik de rolletjes genummerd en een schriftje bijgehouden waar ze genomen waren.Ik had een geweldige tijd gehad zo vrij rondrijdend in een leuke camper . Ik schrijf nu alsof ik alleen reisde, maar er was nog een man bij en wel mijn toenmalige man. Eigenlijk is Liesbeth zijn nicht, maar ik geef er nu de voorkeur aan om in het enkelvoud te schrijven en Liesbeth heeft officieel zichzelf uitgeroepen als mijn nichtje.
Het water bij de bron smaakte goed.Terwijl we ons weer in de truck hijsten zat ik voor me uit te staren en mijn gedachten dreven af naar die brief die we nu dik een half jaar geleden hadden ontvangen van Liesbeth.
Ze schreef dat ze nu in Canada woonde met Bill en dat het daar geweldig was. Wanneer we zin hadden konden we komen.Ik kende haar nauwelijks .Ze woonde ooit in Brunsum en had op haar flatje als 20 jarige, alle platen van
Jim Reeves Zo
Ze werkte toen voor de Afcent of de
Allied Forces Central Europe . Liesbeth had daar een baan gekregen en in een mum van tijd werd ze stapel verliefd op de enorme Amerikaan Bill en Bill op haar.Tja, en zo vertrok Liesbeth . Weg uit nederland. Van hot naar her werden die militairen gestuurd. Op een goede dag kwamen ze in Masset terecht.De militairen riepen dan ook in koor:
Where the hell is Masset ?
Maar Liesbeth was er helemaal weg van.
Daar lag die lange brief. Liesbeth is geen briefschrijver , dus het was echt heel speciaal om iets van haar te horen. Ik die brief vertelde ze over de zeeleeuwen en zeehonden, de enorme krabben, de zalmen en de zeeotters.Alles voor haar deur. Ze woonde op het strand en we waren natuurlijk erg welkom.
Eigenlijk stond er een reis gepland met de Oriënt Expres door Rusland naar China. Maar dat kon altijd nog, dus ik ging naar Liesbeth. Eens kijken of ze niet overdreven heeft.
Bill stoppte weer de truck, nu voor een laag gebouwtje tussen de bomen. ,This is the office were Lizz is working,, zei hij met een big smile. Ik ging naar binnen en daar was ze. Slank als een den, very high heels en ravenzwart lang haar. Wanneer iemand zou zeggen dat ze Indiaanse was, dan zou ik het direct geloven. Ze was blij me te zien en omhelsde me hartelijk.Het hele kantoor keek genoot mee. Ze werkte bij een electriciteitsbedrijf. 3 Weken op kantoor en 1 week meters opnemen .
Bill en ik vertrokken weer en Liesbeth zou ook in een uurtje thuis zijn.
Ik voelde me echt helemaal thuis. Alsof ik haar al mijn hele leven kende , wat niet het geval was.
We reden door de bossen. Via een smalle weg kwamen we bij hun huis aan. Ik zag het nog niet liggen. Eerst moest je een lange trap naar boven klauteren, want het houten huis lag boven op een duin. Maar voordat de klim begon moest Bill eerst enkele malen aan een handel trekken van de waterpomp. Wanneer iedereen dat nu even deed voordat hij naar boven ging, dan was er altijd water.
Liesbeth en Bil woonden fantastisch in een prachtig cederhause , maar er was nog geen electriciteit en geen water. Maar er was een houtkachel voor het bad op te warmen en er waren olielampjes aan de muur, en er was een fijne openhaard. Je miste het in eerste instantie niet. Alles liep op rolletjes.
Ik was echt helemaal weg van het huis en van de ligging en het uitzicht.
Bill liet ons het een en ander zien en we moesten het ons maar gemakkelijk maken . De haard ging aan en een lekker glas wijn werd gebracht.
Hier kon ik het wel uithouden.
Liesbeth wa snel ook thuis en mijn glas werd meteen weer gevuld met wijn.Nu konden de cadeautjes worden gegeven. Ze was erg blij met haar bezoek en ik weet zeker dat we krab aten. Ze vertelde over haar krabben vangst. Altijd lag er wel een val klaar en wanneer het tij goed was en de paartijd van de krabben was een feit, dan kon je je geluk niet op. Maar dat zou ik de komende dagen wel gewaar worden.
Nu werd er vooral gekletst gedronken . Oude herinneringen opgehaald en familieverhalen verteld. Bill scharrelde buiten , druk in de weer met een enorme zalm die hij zou gaan roken. Koken bleek wel een passie te zijn van Liesbeth .
Het huis was niet erg groot, maar ze had het huisje naast haar gehuurd voor 3 weken . het was het tweede huisje van haar baas. Ze ging me voor . Het was er wel knus, mooi uitzicht op de zee, maar een ding was minder. De WC was in een huisje buiten. Tussen de bomen en dat wil ook zeggen-tussen de beren. Nou, dan maar vroeg naar toilet en daarna niet meer. In deze hele straat op het duin, was geen electriciteit en geen stromend water. Maar er was een pomp en er waren olie lampjes en houtkachels. Het zou wel wennen. Ze vertelde dat ze op haar werk een diepvries had staan en daar kon ze ook nog douchen. Ze liet haar mooie agaten zien die ze op het strand vond en nu mooi geslepen hier lagen te blinken. Op haar werk had ze een slijptrommeltje staan waar de steenen 2 weken in konden draaien en dan kkwamen er juweeltjes uit.
