zondag 23 januari 2011

Met een groot keukenmes op de achterbank




Dit verhaal wilde ik al een paar dagen schrijven, voordat ik het weer vergeet.
Het gaat over een nieuw prachtig scherp keukenmes en over deze lieve hond die hier op de foto al 10 jaar is en mijn kleine neefje een kusje geeft.
We gaan 20 jaar teug in de tijd.
Ik had een groot keukenmes nodig.De prachtige kookwinkel van Bianca Bonte bestond toen al.Dus ik daar naar toe. Bas, onze labrador was toen pas 1 jaar en hij mocht natuurlijk mee .Hij bleef wel achter in de auto zitten.
We stopten voor de deur van haar winkel en na wat wikken en wegen kocht ik een vlijmscherp groot keukenmes en daarbij een messenblok voor de messen die nog zouden volgen.
Het grote houten blok werd apart ingepakt en het mes werd driedubbeldik ingepakt.
Alles werd voor de voorstoel van de auto gelegd.Stel je voor dat Bas uit nieuwsgierigheis erbij kon. Nu vlug naar huis. Maar wat kregen we nou....het stuur deed zo vreemd....toch geen lekke band! Ja, de linker voorband was zo plat als een dubbeltje.
Maar geen nood. Makkelijk wanneer je man een garagebedrijf heeft en dat op nog geen 5minuten rijden.Daarvoor moest ik terug de kookwinkel binnen om te telefoneren, want het mobiele tijdperk was nog niet aangebroken. Waar ik stond, werd er gevraagd? Nou, voor de kookwinkel."Als ik het niet dacht", was het antwoord toen al.Maar de monteur was er snel. De band was vlug verwisseld en het hele voorval had maar enkele minuten geduurd. We konden naar huis.
Ik rijd weg en kijk in de achteruitkijkspiegel. Wat ik daar zag... ik kon mijn ogen niet geloven.
Zit daar Bas achter mij in het spiegeltje te kijken met dat enorme mes in zijn bek.Dat vlijmscherpe nieuwe mes had hij vast . Jee....hoe kan dat nou. Lag toch speciaal voor de voorstoel, zodat hij er niet bij kon.Hij had dat mes kunnen pakken in die 2 minuten dat ik de winkel terug binnen ging om naar de garage te te bellen.Bas was een ongelofelijk ondeugende hond.Jong en onstuimig en is dat ook altijd gebleven.Hij had kans gezien het mes te pakken, terug naar achteren te springen en daar het papier eraf te halen en met een triomfantelijke blik het moment af te wachten dat ik het zou zien.
Nu niet in paniek raken, niet plotseling remmen, hem niet laten schrikken. Dat mes was vlijmscherp. Straks is zijn tong eraf. Oh....hoe pak ik het aan. Ik moest niet zeggen dat hij het los moest laten, want dan zou hij het toch weer oppakken en wie weet werd het dan gevaarlijker. Nu bleef hij brutaal in het spiegeltje naar mij kijken. Ik moest stoppen. Dus de auto werd aan de kant gezet.Ik draai me naar hem om en kan het mes zonder bloedvergieten voorzichtig uit zijn bek halen. Nou, wat een geluk dat hij er zo stil mee bleef zitten. Nergens geen bloed te zien.Op de een of andere manier weet een hond dat dat mes scherp is.Dat heb ik later wel ondervonden.Ze zijn er toch voorzichtig mee.Maar ik had Bas nog niet zo lang en hij was best wild.
Nu snel naar huis en het messenblok met mes goed hoog op het aanrecht zetten.
Ik heb het mes nu al bijna 20 jaar en nog zie ik dat beeld van die 2 bruine lieve stoute hondenogen die mij uitdagend aankeken en zeiden"kijk eens wat ik heb!!!!.