vrijdag 9 september 2011

Naar Ameland



Een vakantie op Ameland, dat leek ons wat. Beetje gek wanneer in Zeeland woont, maar het is toch een heel andere beleving. Ameland is stoer. Ameland voelt oer. Ameland kent geen bordjes van “honden verboden”, geen prikkeldraad en geen zwerfafval. De natuur is er zo aanwezig. Je voelt je nietig wanneer het er stormt en je voelt je vrij bij de mooie zonsondergangen wanneer je je alleen op de wereld waant. Er is zoveel ruimte. Er is nog een voordeel, er zijn maar 4 dorpen. Dus je kan ze allemaal aandoen op de fiets. Dat wordt dan ook gedaan.
Door de duinen ligt een pracht fietspad . Je hoeft dus ook niet de hele vakantie in de auto te zitten om naar de volgende bezienswaardigheid te gaan. Het is niet groot en de grootste bezienswaardigheid is de natuur. De enorme duinen waar je uren in kunt wandelen door zijn kleurrijke begroeiing.
De wereld voor jou alleen.Het voelt ook zo weg van de wereld, vooral wanneer je weet dat er geen boot meer gaat. Toch is er ook vertier. Voor de jeugd is er bij Hollum, waar wij logeerden, een pracht van een strandpavillioen dat helemaal omgetoverd kan worden tot een enorme disco .
Wij waren er nu begin september en dan zijn de meeste toeristen naar huis. Ook misschien omdat het weer deze zomer niet erg geweldig was. Gelukkig hadden we 4 dagen mooi weer van de 7 dagen en de andere dagen hadden we daar genoeg te zien.




We begonnen met 2 windstille dagen. Geen blaadje bewoog en het was voor de Amelanders ook een vreemde gewaarwording.Het was dus heerlijk toeven aan het water waar we de zon in de zee zagen zakken. Adrie was zo blij dat hij een gat in de lucht sprong. Jasper moest er van blaffen. Ik wilde nog een mooiere foto en liet hem nog enkele malen springen en.....floep, daar lag de telefoon in het water. Hij pakte hem vliegensvlug op, maar al wat hij nog zei was"trrrrrrrffffffffffff". Een kleine domper op deze heerlijke avond. Er werd verder gefietst met Jasper achter Adrie zijn fiets.



Er werden kleren gekocht in de prachtige Amelandse winkeltjes met de vriendelijke humorvolle verkopers. In de eerste leuke winkels in Hollum. Er was eeen modezaak voor dames en heren. Prachtige kleding en leuke vriendelijke eigenaars.Binnen 10 min. vertelden we over en weer onze ervaringen met vakantie enz. De jonge vrouw vertelde vol passie hoe zij met haar ouders en vriend naar Schotland ging en dat het zoveel regende. Maar op een dag klaarde het op , maar helaas waren ze al zoveel prachtigs voorbij gereden dat ze besloten om te keren en dat stuk nog eens te rijden bij mooi weer. Het mooiste was echter het moment dat er opeens een doelzakspeler kwam die voor hen speelde in the middle of nowhere. En daar ging ook nog haar vriend op de knieën en toen kwam er ook nog een klein doosje tevoorschijn......haar moeder hoorde ze nog vragen aan haar man"wist jij daarvan?" Het hoge woord kwam eruit. Natuurlijk wilde zij dat.......en zo verlieten we de winkel. Volle tassen en vol verhalen. Mooi is dat.

We maakten ook avondwandelingen met Jasper. En de laatste 3 dagen begon het net te regenen wanneer we op ons favoriete pad aankwamen. Gelukkig kon je ook doorlopen tot het trandpaviljoen "The Sunset"en daar genieten van een heerlijke maaltijd . Dat hebben we dan ook gedaan. Ook daar mocht Jasper naar binnen en waren ze allervriendelijkst. Op de terugweg werd het al wat donker en de voortoren verlichte ons pad.



Het regende niet erg maar er stond behoorlijk wat wind. Het was eigenlijk in de avond ook heel erg mooi en spannend. De foto's lijken op een stripboek .




Terwijl we zo langs de zee liepen zagen we ook wel eens twee zeehonden aan de kust nieuwschierig naar ons kijken.















Maar nu wilden we ook de zeehonden zien op de zandbank. Enkele keren gebeld naar de Robbenboot, maar al de drie boten voeren 2 dagen niet vanwege de harde wind.










Je ziet dat er aardig wat wind stond.Maar toch wilde het lukken.
We konden mee op de dag voor ons vertrek. Dit bootreisje zou heel wat te weeg brengen .



Het weer was niet best, zoals de foto laat zien. Maar toen we bij de zeehonden aankwamen hield het op met regenen en de wind hield op met waaien. Iedereen was doodstil op de boot.



Luister maar naar dit filmpje. Stiller kan het niet zijn. Wat een rust op zo'n zandbank. Alleen slapende, zich krabbende, of spelende robben op het zand. De boot ging tot op het zand en iedereen kon rustig de dieren bekijken. Ze werden er ook niet nerveus van en keken af en toe eens naar al die starende mensen op de boot.





Wat was dat genieten.






Maar thuis gekomen zagen we bij het bekijken van de foto's dat er een zeehond ernstig in de problemen was gekomen door dat er een vissersnet om zijn nek was geraakt. De wond zag er niet goed uit en wanneer er niet meteen werd ingegrepen zou de zeehond dit niet lang volhouden.



Vlug de telefoon gepakt en naar de Robbenboot gebeld. Gelukkig kreeg ik de aardige mevrouw aan de lijn. Maar ze zei dat ze hem al de hele week had gezien en dat daar niet aan te doen was. Die kan je niet vangen en hij zal uiteindelijk sterven. Nou, daar kon ik toch niet op wachten. Gelukkig bedacht Adrie dat Lenie't Hart van de zeehondencreche in Pieterburen (http://www.zeehondencreche.nl ) iets beters wist .
En ja, ik was de tweede die dat dier gezien had en ze gingen er diezelfde avond nog naar toe. Wouw, daar heb je wat aan. Geweldig. En grote opluchting voor ons en we dronken er een lekker glaasje van het Nobeltje op.


De volgende dag moeten we helaas weer naar huis. Maar...........die zeehond wilde niet uit mijn gedachten. Na 3 dagen mailde ik naar Pieterburen of ze dat onfortuinlijke dier toch wel gevonden hadden. Niets......geen antwoord. Maar na 5 dagen kwam er een mail van Lenie met de mededeling dat we hartelijk bedankt waren , dat het op het nippertje was. Deze foto zat erbij



Ik heb hem maar even wat kleiner gemaakt, want je schrikt enorm. Maar op de volgende foto liet ze zien dat hij ook al een visje at en dat het vast wel goed kwam met hem.



Eind goed al goed. Laten we het hopen. Op 8 Oktober ga ik met mijn goede vriendin Anna uit Zwolle hem opzoeken , want Lenie heeft ons uitgenodigd en ook heeft ze aan mijn vriendin An toegezegd dat ze eens wilt vertellen in de klas van An over de zeehonden. Dus........dit verhaal krijgt een staartje.....een zeehondenstaartje.



Ja, we zijn er geweest en hebben "nekkie" mogen bezoeken. Hij zat nog in een privé kuip buiten en daar mochten Anneke en ik naar toe.



Zij zag er goed uit. Het gewicht was verdubbeld en de wond groeit goed dicht. Het blijft altijd een litteken, maar daar kan zij goed mee leven.






Geweldig energieke mensen die alles op alles zetten om de dieren te helpen.