We stonden bij de auto op het Marktveld van Kloetingen. Kloetingen is een heel klein stil dorp in Zuid-Beveland. We hadden een ADV dag opgenomen. Ik had mijn man al maanden aan het hoofd gezeurd om het garagebedrijf eens aan de goede zorgen van de monteur over te laten en die dag te besteden aan een tuinentrip op Wacheren en Zuid-Beveland. We wonen zelf in Zeeuws-Vlaanderen, dus we moesten net even met de boot naar de overkant. Het was 2001, dus er was nog geen tunnel onder de Westerschelde.
We hadden de eerste tuin al bezocht in Kloetingen en waren ons aan het beraden welke tuin we nu zouden gaan bekijken.
Opeens kwam uit het niets een wat oudere heer bij onze auto staan. Hij zag er een beetje Frans uit met zijn baret. "Mag ik eens vragen wat u hier doet", sprak de man.
"Wij hebben net deze tuin hier achter ons bezocht",zeiden wij.
"Ik heb ook een tuin", sprak de man weer.
"Wat leuk, kunnen wij die ook bezoeken?"
"Nee, de tuin is gesloten. We hebben ook een tuincafé", sprak hij verder.
"Is dat café wel open?"vroegen we hoopvol.
"nee, ook gesloten, want we gaan pas volgende maand open".
"Jammer", zuchtten wij.
"Weet u wat, loopt u maar mee, dan vraag ik even aan mijn vrouw of we niet even open kunnen gaan." Hij liep zwaaiend met zijn wandelstok voor ons uit en ging het huis, naast de tuin die we net bezocht hadden , binnen.
Hij riep aan de deur "Hennie, hier zijn twee mensen die graag onze tuin zouden willen bezoeken, kan dat?"
Zijn vrouw zei dat ze wel nog een afpraak hadden, maar dat we wel even konden gaan kijken in de tuin. We stelden ons aan elkaar voor en de man zijn naam was Gérard Menken. Een kunstschilder.
En het was de moeite. Klein maar fijn met een enorme Franse duiventil als blikvanger. Het deed me denken aan het huis en de tuinen van Monet, maar dan in het klein. Hij was 81 jaar, en hij straalde zo veel jeugdigheid uit. Hij stond volop in het leven. Na de tuin wilde hij ons mee naar boven nemen waar zijn schilderijen stonden.
Ondertussen had zijn vrouw aangeboden om bij hen te blijven lunchen. Dat was wel heel aardig en bovenal heel erg gezellig. We konden het niet afslaan. Boven gekomen kwamen we in een kleine gezellige ruimte waar hij in diverse mappen begon te bladeren. We zagen de mooiste kinder gezichtjes en zellfportretten en landschappen.
Dan pakte hij een map waar hij snel doorheen ging en waar Adrie, mijn man, net een glimp van een naakt kon zien. Hij wilde eerst even weten welk vlees hij in de kuip had en vroeg aan Adrie," houdt u hier ook van?" Nadat deze dat beaamde liet hij daar ook nog mooie schetsen en schilderstukken van zien. Hij was niet de eerste de beste, dat hadden we nu wel kunnen zien. Hij was opgeleid als musicus en gaf les op de middelbare school en was pas na zijn vervroegde uittreden aan zijn grote passie "schilderen"begonnen. Een dubbeltalent.
Beneden gekomen was de tafel heel gezellig gedekt met heerlijke etenswaren. De tafel stond aan het raam in de zon. Het huis had een bijzondere warme sfeer. We hebben wel twee uur aan tafel gezeten en nader kennis gemaakt met elkaar. Dhr Menken kwam graag in Frankrijk waar hij ook schilderlessen verzorgde.Hij had heel veel humor en was erg innemend.
Na de maaltijd ging hij nog even wat rusten, zei hij en nam vast afcheid.
Het is nu 11 jaar geleden .Gérard Menken is 3 jaar later gestorven en Hennie is in het zelfde prachtige huis een B&B begonnen.
Wat een gastvrije en hartelijke mensen. We hebben nog vaak aan ze gedacht.De wereld is vol van zulke mensen en die wetenschap geeft me een goed gevoel .
kloetingstuincafe.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten