Ze woonden aan de grens. Ze leefden op de grens. Ze kwamen uit Brabant. Vader, moeder en de twee zonen. Het waren mensen die zich zelf wilden zijn en zich niet in een hokje lieten duwen. De moeder wilde daar in de stille polder paarden houden. Ze ging honden fokken. Katten, pauwen, kippen, kwamen erbij. Niemand zou last van hun hebben op dat plekje.
Het jongste kind was een lieve stille jongen die wel een beetje eenzaam was. Hij was het buitenbeentje op school. Maar hij was graag bij zijn duiven, zei hij.
Ze waren gelukkig op dat hoekje daar in de polder. Helaas was het geluk van korte duur.
Moeder werd ernstig ziek. Het gezin was aangeslagen. De jongen zorgde voor al de dieren.Zijn grotere broer deed de paarden.
De knappe moeder werd een zieke zwakke vrouw. Maar na een poosje wilde ze toch nog eens op een paard zitten. Zo kwam het dat een buurmeisje haar op een paard hielp, de pruik werd aangereikt, de kip sprong erbij en ik kon de laatste gelukkige momenten vastleggen op de foto van deze bijzondere mensen. Ze voelde haar krachten terug komen, zei ze. Maar het was toch de laatste keer.Een jaar later is ze gestorven en door haar paarden naar haar laatste rustplaats gebracht...in Brabant.
Misschien staat deze foto wel op de kast in de kamer bij de jongens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten