Begrijp me niet verkeerd. Ik zag een typische VPRO uitzending enkele dagen geleden. Zittend aan de keukentafel om 7 uur in de morgen met een beschuitje en een kop koffie zat ik te genieten van Het uur van de Wolf op mijn Iphone.Een documentaire van Joost Conijn over A.L.Snijders.Snijders maakte furore als schrijver van columns (onder andere bij Het Parool) en staat nu bekend als een van de grootste schrijvers van het zeer korte verhaal, kortweg zkv genoemd. In 2010 won hij de Constantijn Huygens-prijs voor zijn gehele oeuvre. A.L. Snijders schrijft zijn zkv's momenteel voor de VPRO-gids en voor de radioprogramma's De Avonden en De Ochtend van 4 waar hij het zkv zelf voorleest. In de documentaire is Snijders druk doende rondom zijn huis, of eigenlijk is het een boerderij aan de rand van een bos.Hij klust de hele dag aan zijn tractor, de kar die erachter hoort, het huis. Allemaal kleine dingen. De grote dingen zijn er nog niet van gekomen. Tussendoor gaat hij dan een uurtje achter de typemachine zitten. Joost filmt met de camera in de hand en praat met Snijders. Deze laatste rommelt in zijn tuin terwijl Joost hem laat praten. Op een gegeven moment zijn ze in de schuur en daar staat Snijders met een Baco in zijn hand.Hij laat deze aan Joost zien en verteld vol trots dat het een" echte"Baco is made in Sweden. Dat dit stuk gereedschap de weg naar de schroef blindelings weet te vinden dank zij de spits toelopende klauw.
Het toppunt van horlogekunst. Joost zegt daarop dat juist de Baco een stuk gereedschap is waar je zeker geen schroeven mee moet los of vastdraaien. Dat het een stuk gereedschap is dat je pakt wanneer je niet anders meer hebt. Steeksleutels en andere sleutels moet je gebruiken. Dhr. Snijders stond met de mond op. De teleurstelling inslikkend vroeg hij nog waar je de Baco dan voor moest gebruiken. "Om te prullen"....verwarmingsbuizen kan je er mee aandraaien.
Ondertussen stond Snijders aan zijn tractor te werken die niet wilde starten. Maar uiteindelijk kreeg hij hem gelukkig aan de praat.
En zo ging deze documentaire verder. Snijders vertelde wel leuk over zijn schrijverschap. Dat hij dolgraag om 4 uur wilde opstaan om te schrijven, maar dat het hem nog nooit gelukt was.Hij leest ook voor uit eigen werk.Hij verteld het zo mooi met zijn rustige stem.Heel mooi geschreven, dat stuk.
Tja, wanneer mannen beginnen te vertellen over gereedchap, dan hangt iedereen aan hun lippen. Ook de vrouwen.
Maar wanneer de vrouwen de loftrompet over hun blinkende ivoorkleurige keukenmachine uitsteken , dan is dat veel minder boeiend.
Luister en huiver.....
Sinds 1 jaar ben ik de bezitter van zo'n appararaat. Een echte hulp in de keuken. Hij neemt al het werk uit handen.Nooit hoef je meer een ei te kloppen, of slagroom stijf te slaan. Nooit meer het gladde gehakt door je vingers laten glijden, nooit meer eiwit stijf te slaan voor die heerlijke marenque.Nee, alles in de kom van de keukenmachine en die doet het werk. Je kan zelf iets heel anders gaan doen. Ondertussen zoeft de machine verder. Hij klopt, kneed en mengt. En dan de vorm. Zelfst wanneer je hem nooit gebruikt is het toch een pronkstuk in je keuken.Een streling voor het oog.De prachtige vormen en de degelijkheid in een.Een keuken zonder deze vernuftige glimmende machine is geen volwaardige keuken.
Zeg nou zelf...
zouden mannen hier nu warm voor lopen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten