De Jachtcursus

Jasper ging op jachtcursus. Niet om te leren jagen, maar om te leren een dood dier af te geven en niet op te eten.

Hij had de nare gewoonte om in het natuurgebied bij ons in de buurt alle dode konijnen op te sporen om ze vervolgens op te eten. Dat is niet gezond en niet ongevaarlijk, maar duurt ook een hele tijd voordat we de wandeling kunnen voortzetten. We renden er wel als gekken achteraan en waren dan een hartstilstand nabij. We zijn tegen lijfelijk straffen en daarom dachten we op deze cursus hem te leren apporteren.

Op deze cursus zitten veel boeren die jagen en die heel streng zijn tegen hun honden. De hond zit meestal buiten in een ren en hebben leren gehoorzamen .Onze Jasper is ook gehoorzaam maar heeft 2 nare eigenschappen. De wandelingen die wij maken zijn voor hem geen uitje maar we gaan op zoek naar voedsel En aangezien de baasjes daar niets van terechtbrengen zorgt hij ervoor dat er wat verzameld wordt.

Levende dieren kan hij niet te pakken krijgen want hij houdt niet van snelheid maken. De tweede minder leuke eigenschap is dat hij dol op de vrouwtjes is. Op de jachtcursus mochten dan ook geen loopse teefjes komen, maar voor Jasper is dat ook niet noodzakelijk. Ze ruiken voor hem weken later of eerder nog lekker.

De cusus begint. We moeten in een cirkel gaan staan. Mooi zitten. Dat kan hij. Dan moeten we rond lopen in de circel. Het gaat mis. Jasper kijkt achterom en ruikt iets lekkers. "Daar is ze, denkt hij". Hij gaat achterstevoren lopen en dat mag niet. Ik moet erbij zeggen dat hij de enige labrador was en dat de andere honden snelle slanke honden waren van een ander ras. Dat andere ras werd gefokt door de cursusleider en die vond een labrador een belediging voor de cursus. Dat zei hij niet, maar dat straalde van zijn gezicht af.

"Doorlopen", geef die labrador een ruk". Nou, dat merkt Jasper niet, die ruk. Ik probeer hem om te draaien en door te laten lopen. Maar het gaat slecht. De cursusleider neemt Jasper over en pakt hem bij de jachtriem en geeft een stevige ruk. Gevolg was dat de man zijn rugspier verrekt en Jasper nog vrolijk kwispelt naar het teefje achter hem. Uiteindelijk heeft hij toch door dat er hier niet gespeeld wordt en we laten het leuke teefje voor lopen. Gelukkig, we mogen stoppen.

De honden zitten naast het baasje en het echte werk gaat beginnen. Een man met een geweer gaat het bos in. Het baasje en zijn hond staan te wachten. Dan gaat er een schot af en een andere man gooit nu een houten blok met opgelijmde fazantenveren met een sterk luchtje omhoog en de nepfazant valt uit de lucht naar beneden op het pad. Dan mag de hond die aan de beurt is los en je roept "aport". De hond schiet er naar toe en brengt de fazant mooi terug naar zijn baasje.

Een peuleschil voor onze Jasper. We hadden al veel geoefend met aporteren en aangezien het maar een houtenblok was moest hij dat kunnen.

Hij mocht een kwartier toekijken en was helemaal gespannen toen hij eindelijk aan de beurt was.

We stonden klaar. Jasper keek strak vooruit. Het schot viel, de fazant ook en Jasper mocht los. "Aport", riep ik hem nog na.Maar als een pijl uit de boog was hij al weg, greep de nepfazand en ....verween in het bos.

Oei, de cursus leider keek boos. Het was 2 uur werk om zo'n nepfazant te maken en hij hoopte dat de blok hout zijn veren nog had. Ik er achter aan , maar hiervoor waren we naar de cursus gekomen. Uiteindelijk, toen alle veren eraf waren hij hij er achter gekomen was dat het maar hout was, kwam hij terug. De man was 'not amused'. Hier op de foto is de cursusleider.

We mochten het over doen. Er waren gelukkig nog 3 blokken. Nu moest hij aan een lange lijn.

Weer een schot en weer vloog hij er op af, maar deze keer kon ik hem met de lange lijn inhalen.

Dat was het betere werk. Zo zal hij het leren.

Dan gingen we ter afkoeling over tot het overzwemmen van de rivier.Het lekkere lokkertje lag aan de overkant in een struik. Dat had ik ook geoefend met een dummie en daar zou hij hoge ogen mee gooien.

Iedereen was al geweest en de cursusleider vergat ons. De helft van de honden wilden niet over zwemmen en ik vroeg of Jasper nu mocht. "Oh, moet labrador nog", zei hij met minachting.

"Geen zorgen, dit kan hij als de beste. " Daar ging hij. Hij zwom als een otter naar de overkant en ik zag enige bewondering in ieders ogen. "Zoek"...ja ja, hij vond dat gene wat hij moest vinden.

Een zak met zand erin die hij terug moest brengen. Fluitje van een cent....daar kwam hij al. Nog geen 3 minuten onderweg geweest. "Goed zo jongen, kom er maar uit", zei ik vriendelijk en vol trots. Jasper keek naar boven en zag daar aan de kant al die honden staan wachten op hem, de held. Maar hij was niet van plan daar naar boven te gaan zodat ze zijn zakje zand zouden afnemen. Hij keek snel naar links, zwom een stukje en kwam aan wal en verdwijnt weer in het bos. Ik beet op mijn lip en durfde niet meer naar de cursusleider te kijken. De man zei niets, maar nu was Jasper zeker voor altijd uit de gratie.

Uiteindelijk is het zakje heelhuids terug gegeven en doodmoe gingen we weer naar huis.

We zijn nog 3 maal geweest, maar om verdere escalatie te voorkomen is het daar bij gebleven.

Jasper is nu 7 jaar en laat nu de kadavers al enkele jaren liggen. Maar wanneer hij nu een schot hoort van jager, dan kijkt hij altijd even omhoog of er zo'n nepbeest uit de lucht komt vallen.