De dirigent

Schijn bedriegd is het spreekwoord.
Zo moest ik op een dag naar een dorpje verderop om een groepsfoto te maken van het koor aldaar.
Ik had afgesproken met een koorlid dat we elkaar zouden treffen voor de kerk tegen 18.30 uur. Een vreemde tijd, dat geef ik toe, want iedereen zou zich moeten haasten om direct na het eten te komen en sommige moesten van eten afzien. Zo ook de dirigent. Die woonde nog een half uur rijden verder en moest meteen van zijn werk komen. Maar het zou ook nog kunnen dat hij niet kwam.
Maar die tijd was gekozen omdat het laat in de zomer was en het al vlug donker zou zijn. Ik wilde de foto het liefst buiten nemen.

Ik was iets eerder bij de kerk als afgesproken. Er was dan ook nog niemand te zien, dus installeerde ik alvast mijn statief en keek eens door de lens of er licht genoeg was. Ja hoor, het kon nog wel een half uurtje wat licht betrof.
Daar kwam een mevrouw op een fiets. Ze zei niets en zette de fiets tegen de kerk .Ik vroeg haar de fiets ergens anders te zetten vanwege de foto. Geen probleem, ze ging hem verzetten. Op dat moment komt er een pick-up truck aanrijden van het Waterschap , draait het kerkpad in het rijdt met een enorme snelheid op de kerk af, rakelings langs het statief en op 1 meter voor de fiets kwam hij tot stilstand. Ik dacht hier te maken te hebben met een werknemer van het Waterschap die nog tegen het einde van zijn werktijd een voor hem vervelende klus moest doen. Met de schrik nog in de benen wachtte ik af wie de bruut was die zou uitstappen. Ik zag een been met een modderige schoen er aan en toen een kleine stevige man uitstappen die het kennelijk slecht naar zijn zin had. Vol verbazing zag ik dat hij zonder excuses naar de achterkant van de truck liep en de klep opende en daar een synthesizer uit haalde. Hij moest dat apparaat zeker komen brengen.
Ik vroeg heel voorzichtig of hij lang werk had. Ja, dat had hij, snauwde hij mij toe. Zou u dan de auto iets achteruit kunnen zetten, zodat we straks het koor kunnen fotograferen zonder dat de auto in beeld kwam. De man briestte me toe dat hij dat zeker niet ging doen. Hij was n.l. niet van plan met die synthesizer meters te gaan slepen. De truck bleef mooi staan waar hij nu stond. En weg was hij, de kerk binnen en mij verbouwereerd achterlatend.
Wel heb je ooit, wat krijgen we nu. Ik begon mijn statief maar te verplaatsen naar de deur van de kerk. Dan moest het daar maar. Leek me iets minder, maar het was niet anders.

De koorleden kwamen nu in groepjes aan bij de kerk. Daar zag ik de vrouw met wie ik de afspraak had gemaakt. Ik vertelde haar dat ik 2 verschillende foto’s had willen maken. Een formele voor de kerk en een wat informeler foto bij de kerkmuur, waar nu helaas de truck stond. Nou, zei de vrouw die bijna aangereden was, ik lag er bijna onder. Ja, hij is een beetje cru, zei weer een ander.Zal ik eens met hem gaan praten ? vroeg een ander koorlid. Nee, laten we het maar niet op de spits drijven, zei ik. Ik doe het wel hier voor de kerkdeur en de rest doen we niet. Ik had inmiddels al geen zin meer in de opnames. Ondertussen waren de meeste koorleden de kerk binnen gegaan en kwamen niet meer naar buiten. Mijn geduld was nu wel een beetje op. Ik liep de kerk binnen en voeg de leden zich nu toch echt buiten op te stellen. Nog even en het zou te donker zijn voor een mooie heldere foto. Uiteindelijk kwam er schot in. Iedereen een beetje naar links, dichter bij elkaar, wilt die langere man naar achter gaan en nu jullie hiervoor door de knieën en ja, het was in orde. Lachen maar. De foto’s werden gemaakt. Meteen een stuk of 10, dan konden ze kiezen. Het zag er wel goed uit.

Nadat iedereen zichzelf bekeken en goedgekeurd had stelde ik voor om nog een filmpje te maken van de repetitie. Dan kon iedereen ook nog genieten van het gezang .Dat was tenslotte het voordeel van internet. Beeld en geluid. Ze waren meteen enthausiast maar moesten het wel even aan de dirigent gaan vragen. De dirigent? Die had ik nog helemaal niet gezien. Wie en waar was de dirigent? Dan had ik die een voornaam plaatsje gegeven op de foto. Oh, maar hij stond er wel op hoor. Kijk hier rechts achteraan. Ze wezen hem aan op het kleine schermpje van het fototoestel. Hij staat daar prima, zeiden ze.
Zo togen we naar binnen. Iemand ging het even vragen en kwam al vlug terug met de mededeling dat het goed was. Nou, dat klonk wel een beetje magertjes.
Iedereen nam een plaats in en er werd weer geschoven en geduwd. Ja, zo is het prima voor mij. Nu was het wachten op de dirigent. Daar kwam hij. Hij gaf een toon op de synthesizer die achter het koor was opgesteld en liep naar voren. Omdat hij zo hoog stond zag ik opeens die modderige schoenen van de man van de truck. Ik was geschokt. De vlerk van de truck was de dirigent. Was hij nu helemaal betoeterd. Mij uitfoeteren terwijl hij mij zelf gevraagd had om die foto's te komen nemen. Nu stond ik hem hier ook nog te filmen. Ik leek wel gek.
Maar ik kon nu niet meer terug. Hij tikte met zijn stokje tegen zijn muziekstandaard, zong een toonhoogte en ze begonnen. Wouw, dat klonk goed. De wildeman bleek een goede dirigent te zijn. Chappeau. Hij was dan ook verguld met het resultaat en liep telkens van links naar rechts voor mij langs en keek dan ondertussen trots en lachend recht in de camera. Dat gaf wel een komisch effect aan het geheel. Na drie stukken pakte ik de camera in , groette de leden vriendelijk en liep met opgeheven hoofd langs de wildeman zonder hem te groeten.

Later,toen de foto en de film op internet stonden kreeg ik meteen een mailtje dat de de dirigent het prachtig vond. Nou, hij had een zware dag gehad waarschijnlijk en het koor is blij met hem. En ach, het was ook wel grappig. Ik kijk met een lach naar dit filmpje.