donderdag 21 november 2013

De verhalenvertelster.


Rustig ligt de vos voor  zich uit te kijken en boven op een tak zit een enorme raaf. Prachtig glimmend zwart en met mooie priem oogjes. Boven ons een mooie uil die op een balk op ons neer kijkt. Je waant je midden in een spannend verhaal dat zich afspeelt in een boshut, waar alle dieren samen komen om hun verhaal te vertellen.
 
Ik zit hier op deze 'fabel'achtige werkzolder van Marjolein van Viegen met een lekkere kop thee. Marjolein heeft 2 stoelen klaar gezet . De mijne heeft een bontje op de rug en zij zit tegenover mij. Beneden in het huis hoor je haar honden nog opgewonden blaffen. Ze willen weten wie er naar boven is gegaan. Ik voel me thuis op deze zolder, want hij doet me denken aan mijn eigen heerlijke zoldertje met mijn opgezette bunzing enmijn boeken.
Achter mij staat een hele kast vol met schedels van allerlei dieren die ik niet een twee drie kan herkennen.
Het is een echte werkkamer waar alles aanwezig is om de dieren zo goed mogelijk weer een tweede leven te geven. De vos ligt er prachtig bij, maar hij heeft nog een soort acupunctuur naalden in zijn kop en poten. hij is nog niet helemaal klaar. Je ziet nog klei in zijn neus en hier en daar moet hij nog bijgewerkt worden , zegt ze. Er hangt een figuurzaag aan de wand en een hamer. Dat is natuurlijk nodig om de juiste stammetjes te maken waar de vogels of de bunzing op moet worden gezet, denk ik. Er ligt opvul materiaal en vreemde attributen en nu zie ik ook een prachtige buizerd achter mij staan.
Wij hebben elkaar nooit eerder ontmoet maar we hebben wel een gezamenlijke passie. Dieren en verhalen.

Ik vraag haar hoe ze op het idee kwam om preparateur te worden en ze vertelde over haar hond die helaas een egel had gepakt en toen zij het dode diertje in haar handen had wilde ze het bewaren. 
Ik ga het opzetten , dacht ze. Ze ging naar een preparateur en liet zich uitleggen hoe hij te werk ging. Maar op een regenachtige dag heb je het niet onder de knie, bleek later. Het werd een hele studie die ze met plezier onder de knie heeft gekregen.
Nu is ze gediplomeerd en vergunning houdend dierenpreparateur en lid van de N.V.P.
Vakmanschap, liefde voor en inzicht in de natuur en klantvriendelijkheid is haar kenmerk ,staat op haar website geschreven.
De moeite waard om daar eens op te kijken. 

Met plezier verteld ze dat ze naast preparateur ook verhalenvertelster is. 
Dat lijkt me een hele goede combinatie. Het decor is er al, nu nog de spannende verhalen.
Ze verteld dat er wel eens een groep mensen aan haar deur klopt om de geheimen van haar vak te doorgronden. 
Bij het zien van de prachtige dieren wilden de mensen ook daar alles over weten. Het verhaal achter deze dieren. Hoe komen ze op deze zolder en wie heeft ze gevonden. Wat had het dier, dat hij gestorven is. Marjolein dacht dat het leuk zou zijn wanneer zij het vak verstond om de mensen te boeien met mooie verhalen over die dieren. Op internet vond ze de Vertelacademie te Utrecht. 
Dat verbaasde mij. Ik had er nooit van gehoord en ook nooit bij stil gestaan dat je dat kon leren. Ik dacht aan mijn middelbare school waar we eens een tiental lessen kregen in 'voordrachtskunst'.
De grootste voordrachtskunstenaar van zijn tijd was Albert Vogel. Hij verhief voordrachtskunst tot een eenmanskunst , en droeg dat uit in theaters over de hele wereld. 
Deze man leefde rond 1900 . Hij was de vader van actrice Ellen Vogel. Ook haar moeder en broer  droegen voor. 

Maar is dat hetzelfde als de vertelkunst waar Marjolein over spreekt?  Ik denk het wel. Het waren in die tijd zeer dramatische zware verhalen. Maar in de grond doen ze hetzelfde. 

Zo toog ze naar Utrecht en schreef zich in bij de 'Vertelacademie .In twee of drie  jaar wordt je geleerd hoe je je toehoorders kunt boeien. Toeristisch gidsen,leraren,marketeers of gemeenteraadsleden vinden het steeds belangrijker om een goed verhaal te hebben.
Bij mijn vriendin in Zwolle ligt voor haar deur in de gracht enkele keren per jaar een ' Verhalenboot.' Die werkt ook intensief samen met Utrecht. En ik dacht dat ze daar voorlazen uit een boek!
 Nee, ze leren het verhaal van buiten, dragen het voor met verschillende stemmen, met een gewaad of hoed. Dus toch theater.Of lekker intiem en spannend , zoals het verhaal vraagt om voorgedragen of verteld te worden. 
En ook bij Marjolein heeft het zijn vruchten al afgeworpen. Ze neemt jong en oud mee de natuur in of verteld  bij een kampvuur wanneer de duisternis invalt. Ze bruist van de ideeën. 
Ze is dan weer de koning maar ook de lakei , dan weer de vos en de haas.  Ik was er nog niet bij maar op foto's op haar  website zag ik dat het publiek aan haar lippen hing. Ook hier weer haar vakmanschap op dit gebied.

Marjolein heeft me wegwijs gemaakt in haar verschillende werkzaamheden die zo mooi bij elkaar passen. Ze heeft me ook geinspireerd om er meer van te willen weten.  Ik las ergens dat wanneer je een goed verhaal hoort de luisteraar toch anders naar buiten gaat dan hij naar binnen kwam. 
Dat is nu al gebeurd zonder dat ik aanwezig was bij een verhalensessie.
Dat ga ik zeker eens doen. Hartelijk dank Marjolein.





Geen opmerkingen: