dinsdag 15 oktober 2013

De notaris en zijn verdwenen hond.

 
 
Het was volop herfst en de regen beukte letterlijk tegen de ramen. De luiken klapperden tegen het huis. Echt zo'n avond om bij de kachel te zitten en muziek te luisteren om de angstaanjagende geluiden buiten te sluiten.
Maar Bas, onze labrador stond al naar ons te staren. Hij wilde zijn avondwandeling maken. Meestal is hij met dit weertype snel weer terug.
Dus de jassen aan en mutsen op het hoofd. Ook maar de paraplu mee, om in ieder geval een beetje bescherming te hebben.
De straten lagen er uitgestorven bij. Wij hadden wind in de rug en vlogen de straat door. Opeens hoorde ik boven de storm uit een stem roepen. Ja, in de verte liep een man die iets riep. Dichterbij gekomen zagen we de notaris die op ons af kwam.
"Hebt u mijn hond?" vroeg hij lichtelijk in paniek. "Nee, dit is Bas. Hij vertelde dat de hond opeen los was geraakt zonder dat hij er erg in had gehad. Maar hij leek van de aardbodem verdwenen. We spraken af dat wanneer wij de hond zagen, dat we hem dan naar hem toe zouden brengen. De notaris draaide zich weer om, zijn hoed vast klemmend met zijn hand zodat die niet door de wind meegenomen werd.
Na 5 minuten zagen we haar al. Een mooi zwart vrouwtje stond bij een lantaarnpaal. Ze was voorzichtig, maar liet zich toch aaien en vastmaken . Bas had een dubbele jachtriem . Je kunt hem enkel gebruiken, dan is hij erg lang. Maar je kunt hem dubbel gebruiken , dan is hij stevig en je kunt er 2 honden aan vast maken.
Bas was blij met de onverwachte wending van deze saaie en koude wandeling. Nu moesten we wel de hond terug brengen bij haar baasjes en dat was nog een heel eind lopen.
Na 10 minuten stonden we drijfnat en rillerig voor de deur van de notaris. De vreemde hond stond naar de voordeur te staren alsof ze niet wist dat ze daar woonde.
De mensen zouden wel bij zijn dat ze hun hondje weer terug hadden. Vlug drukte ik op de bel.
Het licht in de hal ging aan en de voordeur open. Een vrouw van middelbare leeftijd keek om de deur en fronste haar hoofd. Geen blijk van herkenning of blijdschap te zien. Waren we toch wel goed? Maar daar kwam op eens meneer zelf in de deuropening staan. Zijn haar nog verwilderd van regen en wind. "Dat zijn die 2 mensen die ik uit het café zag komen Claire en die ook een hond bij zich hadden". "Nou, hier is ze dan", sprak ik enigszins geërgerd en ik deed hun hond los van de riem .  Nog steeds onbewogen keek ze eindelijk eens naar beneden waar haar hond al even stond te kwispelen. "Dank u wel, " zei ze , en liet de hond binnen en sloot de deur.
Wij stonden nog even verbaast voor de deur en keken elkaar eens aan.
Niets geen vreugde met deze goede afloop. Nee, wij werden aangezien voor 2 dronkenlappen die door de storm liepen en hun hond mee hadden genomen.
"Kom, we gaan vlug terug naar huis", zei mijn man. "Ja, laten we daar droge kleren aantrekken en daarna een lekker afzakkertje nemen", zei ik. Nu ging het minder snel . We hadden nu tegen wind . We spraken niet onderweg want we waren toch niet te verstaan voor de ander, maar onze gedachten waren vast dezelfde.
 
 
.


 
 

Geen opmerkingen: